Dalej nie wiedziała, gdzie znajduje się młodsza kotka, ale prędko ruszyła w drogę, momentalnie przyspieszając do sprintu. Skoro Nocna przed chwilą uskuteczniła na nią zamach, nie mogła być w tarapatach. Świetlistej zdawało się nawet, że słyszała jej śmiechy odbite echem przez drzewa, ale tego akurat nie była pewna. Tak czy owak, burzowiczka miała wyścig do wygrania, więc porzuciła rozmyślanie nad losami przyjaciółki i skupiła się na biegu.
Chociaż pomysły córki Borsuczej Gwiazdy bywały szalone, ten sprawdzał się całkiem nieźle - pęd powietrza suszył sierść calico niczym promienie słońca w samym środku Pory Zielonych Liści, a pozostałe, nieposłuszne grudki błota strzepywały sztywne źdźbła traw. Nie mówiąc już o tym, że samej kotce gonitwa bardzo się podobała - miarowy rytm biegu działał na nią uspokajająco i nawet pieczenie pracujących ciężko płuc nie mogło tego przyćmić.
Była blisko. Już tylko parę lisich długości dzieliło ją od Czterech Sióstr. Skoncentrowana na celu, zapomniała o reszcie świata. Widziała już miejsce, w którym pamiętnego dnia złamała się gałąź, posyłając ją i Nocną na dno strumienia. Jeszcze tylko momencik. Pomimo zmęczenia, łaciata przyspieszyła jeszcze bardziej, aż do granic swoich możliwości...
Niespodziewany ciężar zbił ją z nóg, a świat w ułamku sekundy stał się czarny. Kiedy ściśnięte płuca chciały zaczerpnąć powietrza, nos i pyszczek wojowniczki napotkały tylko piach. Krztusząc się, uniosła z trudem głowę.
- Nocna Łapo - syknęła z cichą furią, zapalczywie mrugając oczyma. - Co ci na osty, ciernie i jeżyny strzeliło do łba, żeby na mnie skakać!?
- Przepraszam! - W głosie kotki dało się usłyszeć lekką panikę. - Chciałam wylądować przed tobą! Nie myślałam, że pobiegniesz jeszcze szybciej... - Pomogła Świetlistej wrócić do pionu. - Nic ci nie jest?
- Przynajmniej wciąż jestem w jednym kawałku. A tobie? - zapytała burzowiczka, widząc, że uczennica lekko się skrzywiła. No tak, w końcu upadek też musiał boleć, choć przynajmniej Nocna miała miękkie lądowanie.
Zanim jej rozmówczyni zdążyła odpowiedzieć, Świetlisty Potok zdała sobie z czegoś sprawę - kotka nie mogła spaść na nią z takim impetem, skacząc z drugiego brzegu. Podążyła wzrokiem w jego stronę. Dokładnie naprzeciwko miejsca, w którym zaliczyły niezbyt przyjemne spotkanie, rosło drzewo, którego gałęzie wyciągały się ponad strumień. To potwierdziło teorię szylkretki.
- Czy ty aż dotąd skakałaś po drzewach? - zapytała z niedowierzaniem, wpadając w słowo Nocnej Łapie, która właśnie chciała udzielić odpowiedzi na poprzednie pytanie.
<Nocna?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz