<Zaczęłam pisać wcześniej, dlatego Nagietek zachowuje się jakby niczego w życiu nie widział, mimo w miarę starego wieku>
Pierwszą rzeczą, jaką kocurek zauważył, wybudzając się z głębokiej, pełnej spokojnych snów drzemki, była niezwykła cisza, rzadko spotykana w pełnym ożywionych rozmów Żłobku. Przez chwilę leżał bezruchu na miękkim posłaniu, rozkoszując się tą niezwykłą chwilą i powoli rozchodzącym się po jego ciele, ogrzewającym zmarznięte kończyny, ciepłem. W ciągu nocy musiał wysunąć się z pod puchatego ogona swojej matki i resztę tej późnej pory spędzić nieokrytym na środku legowiska, karmicielka także musiała dobrze spać, w przeciwnym wypadku zauważyła by zniknięcie syna i szybko zostałby przygarnięty z powrotem. Westchnął cicho, uznając, że nadszedł czas żeby otworzyć oczy i zobaczyć co stało się ze światem, bo niemożliwym był fakt, że jego zwykle rozbrykani rówieśnicy milczą. Ledwie jego zaspane ślepia rozwarły się, zostały zamknięte przez przerażonego członka Klanu Wilka, który oddychając ciężko, przywarł do boku matki. Na dworze było straszliwie ciemno, pręgowany ledwie rozpoznawał majaczące w oddali kształty drzew i niewyraźny zarys długiego korzenia, pod którym mieściło się legowisko lidera, a przy okazji jego dziadka, Borsuczej Gwiazdy. Na ciemnym niebie zawisła świecąca kula, jednak nie tak jasna i dobrze oświetlająca tereny obozu jak słońce, gdyż takim słowem opisywała to zjawisko Gardeniowy Pyłek, jego ukochana mamusia. Zmusił się do ponownego otworzenia oczu i rozejrzenia po ciemnym legowisku, dostrzegając słabo poruszające się przez sen, puchate kulki; z trudem rozpoznał płomiennorudą sierść syna drugiej z królowych, Szepczącego Wiatru i leżącego, zwiniętego obok brata, czekoladowego Falka, w drugim kącie legowiska wypatrzył niebieską Leśny Strumień z tym małym potworkiem, zwanym Igłą. Dokładniej wlepiając ślepia w wszechogarniającą Żłobek ciemność, zdołał rozpoznać swoje dwie siostrzyczki, zwinięte w kulki i przytulone do brzuchu liliowej rodzicielki. Nagietek zadrżał, czując przemożną chęć wzięcia przykładu z Pokrzywy i Goździka, jednak jego uwagę od zwiniętych w kłębek kotek odwrócił mu cichy łopot skrzydeł gdzieś za jego plecami. Kocurek zastrzygł uszami, w powolnym tempie odwracając się do tyłu, by ujrzeć drobnego motyla o brązowych skrzydełkach, majestatycznie unoszącego się w powietrzu. Pręgowany prychnął, przypatrując się owadowi uważniej; posiadał on włochaty odwłok, podobny meszek porastał jego falujące na wietrze, jak w zwolnionym tempie, narządy lotu. Młody członek Klanu Wilka przekrzywił łepek, obserwując, jak kolorowy unosi się i opada, kręcąc się w powietrzu, aż w końcu rozprostowuje skrzydła, w celu opuszczenia Żłobka. Kocurek poczuł przejmujący smutek z jego rychłego odejścia, stworzenie wydawało się o wiele ciekawszym jak i spokojniejszym towarzyszem do zabaw niż jego rówieśnicy, z którymi nigdy nie umiał się dogadać, przez co czuł się odrzucany, więc gdy stworzenie pofrunęło ku wyjściu, młody ruszył za nim. Nie zauważył, że zostawił za sobą legowisko medyka, lidera, pierwszą linię drzew i krzewów porastających polanę...po prostu wciąż zagłębiał się w ciemności, z podniesionym łbem obserwując fascynującego przewodnika. Gdy dochodzili do pasma kolczastych roślin, wyglądających, jakby tylko czekały, by wyciągnąć swoje cierniste ramiona w kierunku bezbronnego kociaka i wbić mu się w futro, niebieski zatrzymał się na chwilę, wahając się nad wychodzeniem jeszcze dalej po za obóz. Ta chwila niepewności wystarczyła, by nie zauważony przez młodego członka Klanu Wilka, drobniutki motylek złośliwie odleciał, zostawiając syna Gardeniowego Pyłku samego na pastwę losu w środku nocy, a na dodatek pośrodku lasu. Kilka minut zajęło kocurkowi zorientowanie się, że jego towarzysz odfrunął, a gdy już się to stało, młody podniósł głowę do góry i zawył żałośnie, rozglądając się po polanie w poszukiwaniu drogi powrotnej. Jednak jego uwagę przykuło coś innego, drobny kształt przycupnięty pod rozłożystymi gałęziami...
<Pierzynka? Zignoruj te bzdury i zajmij się realizowaniem planu...>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz