Trudno jej było do końca pojąć to, co mówiła Srocza Gwiazda. Nie zdziwiły jej reakcje współklanowiczów na wieść, że od tego dnia władzę w Klanie Nocy będą dziedziczyły jej potomkinie, potomkowie jej potomkiń, potomkowie potomków jej potomkiń i tak dalej, i tak dalej. Nawet jej było na początku uwierzyć, że naprawdę to słyszy. Nie tylko Makowe Pole sprzeciwiała się podjętej przez Sroczą Gwiazdę decyzji. Inne koty po prostu nie chciały tak zwracać na siebie uwagi.
— Bezsens. Zastępca powinien być wybierany pod względem swojego doświadczenia i umiejętności, nie tego, czy ma liderkę w rodzinie.
— Prawda? To wszystko cuchnie. Próbuje się tylko wybronić, że zależy jej, by Klan Nocy był bezpieczny bez rebelii i innych przewrotów.
— Po prostu chce mieć absolutną władzę, do końca — głos kocicy był wyjątkowo zdenerwowany, bardziej niż wszystkich innych. — Mówię wam, to się nie skończy dobrze.
Kazarkowa Łapa położyła po sobie uszy. Srocza Gwiazda była jej ciotką. Szylkretowa bardzo nie lubiła, kiedy słyszała o niej szeptane złe słówka. Kiedyś powiedziała o tym nawet matce, ale Kawcze Serce odparła tylko, że kocica jest przywódczynią – była na to przygotowana. Wtedy Kazarka zastanawiała się, czy we wszystkich klanach koty nie zgadzają się ze swoimi liderami? Kiedy była kocięciem zdawało się jej, że przywódca stanowił największy autorytet, każdy za nim podążał (poza złymi zdrajcami, oczywiście), a on sam nie podejmował decyzji, które by się komuś nie podobały. Zastanawiała się nad tym chwilę, zanim porzuciła temat. Chyba po prostu dorastała do tego, że nie wszystko miało tak radosne barwy, jak myślała jako dzieciak.
***
Minęło parę dni, a zaginęła Cedrowa Rozwaga. Nigdy nie rozmawiała z kocicą, ale nadal czuła niepokój. Zniknęła tak po prostu. Ponoć zapuściła się w stronę Brzozowego Zagajnika, o którym już słyszała wiele złych opowieści. Miała tą nieprzyjemność pójść na jeden z poszukiwawczych patroli i przemierzać lasek, obwąchiwać każdy pień, podnosić każdy kamyk, badać każdą norę. Nic. Czasami Kazarkowa Łapa nie była już pewna, czy czuje gdzieś tam jej zapach, czy to tylko umysł sprawia jej figle. Och, Klanie Gwiazdy, oświetlaj jej ścieżkę — prosiła w myślach, kładąc pysk na posłaniu przy całej reszcie swojego ciała. Nie wyobrażała sobie się zagubić, sama, mroźną porą nagich drzew. To by było... straszne. Jej całe ciało zadrżało na samą myśl. Przerażała ją wizja, jakby sama nie potrafiła odnaleźć drogi do domu, sama, z towarzystwem patrzących złowrogo zwierząt z nór, świstu wiatru i szelestu drzew. Bez żadnej żywej duszy.
Poczuła opierającą się o jej bok śpiącą Cyrankę i odetchnęła z ulgą. Póki była w Klanie Nocy ze swoją cudowną rodziną, ta wizja nigdy jej nie dopadnie.
[420 słów]
[przyznano 8%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz