BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 marca 2024

Od Kazarki (Kazarkowej Łapy) CD. Cyranki (Cyrankowej Łapy)

Cyranka delikatnie grzebała w jej sierści, wygarniając z niej prędko nazbierany kurz i próbując przymocować na niesfornym futrze siostry kwiaty w taki sposób, by nie spadły z jej pierwszym lepszym skokiem. Wyrzucała na ziemię już zgniecione ich główki i rozerwane płatki. Z gardła kotki rozległo się donośne mruczenie, oznajmiające wszystkim wokół, jak bardzo jest zadowolona. Otworzyła przymrużone oczy, by zerknąć, jak idzie praca Cyranki. Złota z wymalowanym w oczach skupieniem zaplatała między pasma sierści blade fiołki, intensywne dzwonki i nietypowe kukułki. Wszystkie, oczywiście, fioletowej barwy. Jej ulubionej!
— Tata szukał dla mnie samych najładniejszych — Kazarka wypięła dumnie pierś, czując się z tego względu jak najprawdziwsza królowa tego świata. 
— I najfioletowszych — skwitowała Cyranka, wytykając język, gdy wciskała ostatnie kwiecie w grubą sierść czekoladowej. — Proszę bardzo! I od razu wyglądasz jak porządny kot — pacnęła ją lekko po głowie, chichotając.
— A kogo my tu mamy? — zapytała Kawcze Serce, przypatrując się córkom, które zaraz zwróciły ku niej głowę. — Moje piękne księżniczki! — Jej wzrok przeniósł się także i na wciskającego się między szylkretki Krakwka. Kazarka spuściła mu szybki łomot na pysku, zauważając przy tym, że i jak ona, i jak Cyranka, wcisnął sobie w futro kwiaty i pióra. — I książę, oczywiście.
— Bardzo głupi książę — mruknęła Kazarka i runęła z wyściubionymi na wierzch kłami i wojennym okrzykiem na brata, niszcząc przy tym ciężką pracę Cyranki, która przyglądała się temu z westchnieniem.

***

Księżycowy Blask wielokrotnie wzdychała nad tym, że pomimo wieku Kazarkowa Łapa właściwie... mało co umie. Trudno było jednak przeprowadzać nawet próby nauczenia jej właściwego polowania na ryby czy pływania w chwili, gdy ich życiodajna rzeka całkiem pokryła się lodem. Często z mentorką szły nad nią, gdzie wojownicy prowadzili nadal nieowocne próby dostania się do wody i ryb. Na praktyczne marne, za każdym razem. Kazarka może i niewiele umiała, ale do tych starań ona, a w szczególności jej masywna budowa przydawały się niesamowicie. Wtedy czuła, że faktycznie może coś potrafi! Może po prostu jej powołaniem nie było łowienie zwierzyny i bronienie klanu, a systematyczne walenie kamieniami w taflę lodu, która jednak wydawała się być na to niewzruszona. A sama już po głośno dającej po sobie znać pustce w brzuchu zdawała sobie sprawę, że albo znajdą sposób na rozkruszenie lodu, albo zamieni się, jak mama, w chodzący patyk.

***

Kazarka leżała na swoim posłaniu, z pyskiem wciśniętym w mech. Miała dość tej zimy. Była śnieżna, ciemna, no i... zimna. Potwornie zimna. Przynajmniej w legowisku uczniów, gdzie tłoczyli się wszyscy szkolący się na wojownika członkowie Klanu Nocy, było całkiem ciepło, choć przy tym i duszno. Wydedukowała, że obudziła się z trzy minuty przed wparowaniem Księżycowego Blasku i wzięciem jej na następną turę zamieniania się w niszczarkę do lodu, więc zwyczajnie leżała, czekając, a przy tym starając się wykorzystać najlepiej te ostatnie chwile wolności, zanim znowu jej łapy będą drżeć, a poduszki stóp czerwienić od zimna. Mijało jednak dziwnie dużo czasu, tak dużo, że nawet Kazarka przestała już wierzyć, że to jej się on dłuży. Niechętnie podniosła łeb z miękkiej poduszki i otworzyła sklejone oczy, by zobaczyć ciemność. No tak. Świt porą nagich drzew przychodził bardzo późno. Jej uwagę przykuła jednak jasna plama w miejscu, w którym powinno znajdować się wyjście. Kotka rozejrzała się po pobratymcach, którzy jednak smacznie spali, więc niewiele myśląc postanowiła rozprostować łapy i podejść do niej. Po drodze rozciągając się, ziewając, w końcu uczennica doszła do sypiącej się do środka białej, zbitej masy. Zapukała w nią delikatnie, by upewnić się, że jest twarda.
Wydarł się z niej głośny pisk. Pędząca fala śniegu przydusiła do ziemi uczennicę, która nawet nie zdążyła wypowiedzieć jednego słowa, a już w całości znajdowała się pod białą kupą puchu. Wrzask pobudził uczniów, którzy zrywali się ze snu jeden po drugim, zdezorientowani i przestraszeni. Śnieżyca znalazła wejście do legowiska i prędko dosypywała do środka opadu i pokrywając leżącą pod stertą Kazarkę kolejnymi warstwami.
Po dłuższej chwili zlęknione głosy kotów przerodziły się w przygłuszony śmiech, kiedy najpierw spod śniegu wydobyło się jedno, potem drugie ucho Kazarki, następnie jej łeb, przednie łapy, aż nareszcie całe cielsko aż po samą końcówkę ogona. Należące do niej futro zdążyło obkleić się już białymi grudami.
— I nic ci nie jest?! — rzuciła się w jej stronę Nenufarowa Łapa, Kazarka tylko pokiwała głową na znak, że nic jej nie jest, ale i tak nie uratowała się od kolejnego zasypania – tym razem chmarą pytań, czy oby na pewno wszystko w porządku, czy nie przyprowadzić medyka, czy w tą minutę nie odmarzła jej każda część ciała po kolei i wiele, wiele więcej, czego działający na wolnych obrotach móżdżek Kazarkowej Łapy nie był w stanie zapamiętać na dłużej niż trzy uderzenia serca. Za burą kotką pociągnęła się także i lekko zmartwiona Cyranka.
— Żyję! Tak mi się wydaje, przynajmniej — zapewniała kotki ze śmiechem, otrzepując się z pyłu. — Nie powinniśmy wychodzić na treningi?
— Treningi? — zapytała Krabowa Łapa, która sprawiała wrażenie na wpół śpiącej, choć z tym pytaniem wybałuszyła gały na starszą uczennicę. — Chcesz iść na trening w środku nocy i śnieżycy? Może faktycznie przyda ci się ten medyk...
— Czyli jednak..! — mówiła już Nenufara.
— To nie jest rano? — Zapytała zdezorientowana Kazarka, przerywając koleżance.
— Z myszami pozamienialiście się już na mózgi? Chcecie postawić cały obóz na nogi? — zbeształa z sykiem uczniów Bratkowe Futro, a słysząc jej głos Kazarkowa Łapa natychmiast podskoczyła i odwróciła się, jakby właśnie została ugryziona przez węża w pięte. Uniżona pod wojowniczką wpatrywała się w nią bez słowa, czując, jak jej nienawistny wzrok wypala jej między oczami dziurę. — Rozumiem, że ty jesteś sprawczynią tego zamieszania?
— Nie — miauknęła niezbyt przekonująco, zwłaszcza w połączeniu z resztą uczniów leżących na swoich miejscach i łapach pokrytych śniegiem. Groźne spojrzenie Bratkowego Futra wolno przeniosło się na Nenufarową Łapę i Cyrankową Łapę, stojących tuż za nią. Kazarka nie była w stanie zobaczyć ich twarzy, ale wiedziała po odgłosach nerwowo przełykanej śliny, że i one lękały się wilczego wzroku starszej i zgorzkniałej wojowniczki.
— To która to? — rzuciła, mrużąc oczy. — Spokojna głowa, nie zabiję jej. Wystarczy, że ranem w ramach zadośćuczynienia uprzątnie ten cały syf w obozie — mruknęła. Kazarkowa Łapa czuła, jak mimo zimna się poci. W myślach błagała siostrę, aby ją uratowała. Nie chciała tak bardzo musieć zamiatać bałaganu, a na pewno nie pod nadzorem Bratkowego Futra... — Dalej, ja marznę — niebieska pospieszała zirytowanym tonem kotki do odpowiedzi.

<Cyrankowa Łapo?>

[1024 słowa]
[przyznano 20%]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz