— No... W zasadzie to nic mu nie glozi. Po plostu jest smutny za niesplawiedliwe potlaktowanie. — wyjaśnił, zaczynając bardziej zamartwiać się o przyjaciela.
Jak to coś mu mogło grozić? Nie miał pojęcia co sugerowała mama, ale dla pewności spróbuje wypytać się kocura, czy wszystko z nim w porządku. Chyba nie zniósłby tego, gdyby kumpel był w poważnych tarapatach. Był zbyt fajny, by los znów podkładał mu kłody pod łapy! Już starczyło to, że wrócił do kociąt, gdy powinien szkolić się na wojownika!
— Kochanie, nikt go niesprawiedliwe nie potraktował. Stawia siebie w miejsce ofiary, chociaż sam nie jest święty. On dużo kłamie — rzekła.
Położył po sobie uszka. Mama znów mówiła o nim takie okropne słowa! Nie rozumiał jej. Leśna Łapa wcale nie był taki. Gdyby kłamał, na pewno by to zauważył. Był z nim przecież najbliżej ze wszystkich obecnych w żłobku. Spędzali prawie całe dnie, bawiąc się i rozmawiając. Nie mieli przed sobą żadnych tajemnic!
— Jasne mamusiu. Skolo tak mówisz... — miauknął smętnie, by już jej nie denerwować.
Zauważył, że rudej niezbyt podobały się jego słowa. Naprawdę musiała mieć poważny problem do byłego ucznia. Szkoda tylko, że za bardzo nie orientował się w tym, co takiego sprawiło, że kotka miała taki ból tyłka.
Tygrysia Smuga zawahała się, patrząc na niego.
— Proszę cię, spróbuj spędzać z nim mniej czasu, Dobrze? — miauknęła. — Dla mamusi.
Miał... porzucić przyjaciela?! To... to było takie okropne! Mama nie rozumiała jak bardzo rudy był dla niego ważny! Bez niego, pozostawała mu Diament. Okropna, dwulicowa i wulgarna. Nie lubił jej i pewnie z wzajemnością. Chciała go zesłać na takie tortury?! Jednak... musiał. Inaczej czuł, że kotka nie da mu spokoju.
— Dobrze mamusiu. Dla ciebie to zlobie — mruknął, ocierając się o nią główką. — Kocham cię najmocniej na świecie.
Była to prawda. Kochał ją. Nie wyobrażał sobie bez niej życia, jednak... te jej decyzję. Łamały mu serduszko.
— Ja ciebie też skarbie — odparła z lekką satysfakcją.
Uśmiechał się do niej lekko, spędzając z nią resztę czasu. Najwidoczniej był jej to winny. Nie chciał by zazdrościła, że bawił się z Leśną Łapą. Możliwe, że to było problemem. Będzie musiał później z nim o tym porozmawiać.
***
Został uczniem i miał już kilka osiągnięć na kącie. Polowanie mu szło coraz lepiej, a łapki mniej męczyły się przez codzienny trening. Figura nawet mu się poprawiła i nie był już chodzącą kulką. Aż lekko mu było na ciele, co go zaskoczyło, bo kiedyś krótki bieg sprawiał mu zadyszkę. Czyżby dorastał? Z myszą w pysku, skierował się do kotki, która odpowiadała za jego przyjście na świat. Mama nic nie wiedziała o jego tajnych schadzkach z przyjaciółmi. Miał zamiar utwierdzać ją w przekonaniu, że się ze sobą nie zadawali. Tak było dla wszystkich najlepiej. Zastępczyni mogła spokojnie spać, a on nie musiał wybierać między znajomymi, a rodzicielką.
— Dla ciebie — Położył piszczke u jej łap z radosnym uśmiechem. — Sam ją upolowałem — pochwalił się.
<Mamo?>
[przyznano 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz