Od Orzełka

 Kocurek zatrzymał się zdyszany. Spojrzał na swoje rodzeństwo, które z piskiem biegło w stronę Jabłoni. Nie mógł być gorszy, musiał ich dogonić! Zebrał w sobie resztki sił, znowu rozpoczynając bieg na swoich długich łapkach. Wkrótce dotarł do reszty i podobnie jak oni, rozpoczął wspinaczkę, wbijając pazurki w korę drzewa. Zabawa skończyła się wraz z Szyszką, która wezwała swoje kociaki z powrotem do żłobka, żeby coś zjedli. Orzełek poczuł burczenie w brzuszku. Nie mógł odmówić mamie, zwłaszcza, że jego futerko również domagało się uwagi. Kociak podreptał z powrotem do kociarni. 
Powitał go uśmiech Ostróżki. Ciężarna kotka rozmawiała o czymś przyciszonym głosem z ciocią Madzią, przy której boku piszczały dwa kociaki. Tak nagle pojawiły się na świecie, że Orzełek nawet nie zauważył ich obecności, dopóki mama mu ich nie przedstawiła. Ciocia Ostróżka również z nimi zamieszkała, twierdząc, że wkrótce i ona zostanie mamą. Orzełek przekrzywił łebek. Ale skąd się brały kociaki?
Usiadł przy boku mamy. Zanurzył kiełki w mięsie myszy. Było smaczne i świeże, od razu napełniło jego brzuszek. Zamruczał zadowolony, biorąc kolejny kęs. 
- Mamo, opowiesz coś? - oblizał pyszczek. 
Miał ochotę posłuchać jakiejś historii, zanim wróci do zabawy. Rodzeństwo musiało podzielać jego zdanie, bo zgromadziło się wokół Szyszki, wpatrując się w nią wielkimi w oczekiwaniu ślepiami. 
- Dobrze. - zamruczała czarnulka, liżąc każde z nich po łebku.
Orzełek ułożył się, wtulając w ciepłą sierść mamy. Nie mógł się doczekać, czego się dzisiaj ciekawego dowie. Zamknął ślepka, chcąc sobie wszystko lepiej wyobrazić. 
- Na świecie spotkanie zarówno dobre, jak i złe koty. Nie wszystkie chcą podążać według zasad kodeksu wojownika. Ani mieć czystego, szlachetnego serca. Kilka księżyców temu, na krótko zanim pojawiliście się na świecie, wśród nas żył bardzo zły kocur. Jego sierść była niemal kruczoczarna, nie licząc kilku odcieni bieli, a oczy wpatrywały się we wszystko z nienawiścią. Mrok dawno przejął nad nim kontrolę, nie chciał się zmienić i kwestią czasu było to, że wyrządził komuś krzywdę. 
- Ale to niemiłe! - obruszyła się Bielik. 
Szyszka kiwnęła głową. 
- Niestety skrzywdził młodego wojownika, który przez niego musiał zrezygnować z pozycji. Czermień, bo tak się zwał kot o złym sercu i duszy, został wygnany z Owocowego Lasu. Ślad po nim zaginął. Ale miejcie się na baczności, moi mali wojownicy. Chociaż przynajmniej tyle, że dobro zawsze pokona zło. - miauknęła, kończąc opowieść. - Z takimi wojownikami jak wy, mogę być spokojna o nasz kawałek świata. 
Orzełek otworzył szeroko ślepka. Głupi Czermień! Jak mógł tak skrzywdzić biednego wojownika? Syn Sokoła machnąć zirytowany ogonkiem. Niech tylko spróbuje wrócić, a Orzełek już mu pokaże, gdzie raki zimują! 
- Nie martw się, mamusiu, ja cię obronię! - obiecał Orzełek, dumnie się prostując. 
Szyszka poruszyła wąsami z rozbawieniem, zanim czule go liznęła. 
- Wierzę. 
Kocurek zmrużył żółte ślepka w zamyśleniu. Będzie bacznie patrolował cały żłobek z siostrzyczkami i bratem. Zauważył w bliskiej odległości patyk, więc na niego naskoczyć, od razu łamiąc badyl. A masz!
Zanim się zorientował, ktoś na niego skończył. Pisnął zaskoczony, lądując na brzuszku. Zerknął za siebie, dostrzegając pyszczek jednej z sióstr. 
- Poddaj się, Czermień! Jesteś otoczony przez wojowników wielkiego Owocowego Lasu! Grrr! 
Orzełek zdał sobie sprawę, że właśnie rozpoczęli zabawę. On był tym złym. Napuszył policzki, żeby wyglądać bardziej groźnie. 
- O nie, nie dopadniecie mnie tak łatwo!
Wyrwał się spod łap Daglezji, biegnąc jak najszybciej w stronę wyjścia. Przeszkodziła mu Bielik, która pojawiła się jak znikąd, powalając na ziemię brata. Chwilę się wił, zanim zrobił smutną minę. 
- Poddajesz się? - rzuciła wyzywająco. 
- Oh, już po mnie! Wygraliście! Jesteście lepsi! - zawołał kocurek. 
Siostrzyczka napuszyła dumnie futerko. Nie było wątpliwości, że piątka kociaków wyrośnie na wielkich wojowników.