BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

doszło do ataku na książęta, podczas którego Sterletowa Łapa utracił jedną z kończyn. Od tamtej pory między samotnikami a Klanem Nocy, trwa zawzięta walka. Zgodnie z zeznaniami przesłuchiwanych kotów, atakujący ich klan samotnicy nie są zwykłymi włóczęgami, a zorganizowaną grupą, która za cel obrała sobie sam ród władców. Wojownicy dzień w dzień wyruszają na nieznane tereny, przeszukując je z nadzieją znalezienia wskazówek, które doprowadzą ich do swych przeciwników. Spieniona Gwiazda, która władzę objęła po swej niedawno zmarłej matce, pracuje ciężko każdego wschodu słońca, wraz z zastępczyniami analizując dostarczane im wieści z granicy.
Niestety, w ostatnich spotkaniach uczestniczyć mogła jedynie jedna z jej zastępczyń - Mandarynkowe Pióro, która tymczasowo przejęła obowiązki po swej siostrze, aktualnie zajmującej się odchowaniem kociąt zrodzonych z sojuszu Klanu Nocy oraz Klanu Wilka.

W Klanie Wilka

Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot Samotników!
(jedno wolne miejsce!)

Na blogu zawitał nowy event walentynkowy! || Zmiana pory roku już 20 kwietnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 listopada 2020

Od Mglistego Snu

Jej były mentor właśnie zajmował się Wężowym Pyskiem z wyczerpaniem. Twierdził, że sobie sam poradzi, gbur. Coraz częściej tej Pory Zielonych Liści Mgiełka czuła się odtrącana od leczenia innych kotów. Nie podobało się jej to, ale co mogła zrobić? Mimo że awansowała na stanowisko asystenta medyka, to nadal właśnie była tym asystentem. W legowisku rządził Poranna Zorza. Ciekawiło ją, czy to nadal przez incydent z kocimiętką. Przecież już odpokutowała swoje! Dawno! Układała właśnie zebrane niedawno zioła. Musieli teraz pouzupełniać zapasy, bo niedługo miała przyjść Pora Opadających Liści. Wyrzucała roślinki, które miały się już nie przydać, a dokładała te nowo zebrane. Westchnęła i przetarła oczy. Czuła się nieco zmęczona, mimo że nie miała za bardzo czym. Po prostu tak było i już. Nagle jej uszy zarejestrowały dźwięk wchodzenia do legowiska medyka. Wyjrzała ze składziku i jej oczom ukazała się kaszląca Wrzosowa Polana. Od razu do niej podeszła i nakazała usiąść na posłanie. W tej chwili przybył Poranna Zorza, zmierzył wzrokiem dawną uczennicę i nakazał się odsunąć. Co za gbur! Nie wolno tak traktować Mgiełki! Nie jej! Wściekła spojrzała na niego, a jej lewa powieka zaczęła drgać. Zacisnęła zęby. Nie będzie robić scen dawnemu mentorowi przy pacjentach, potem się tym zajmie. Jej wzrok powędrował za Wężowym Pyskiem. Poranna Zorza skończył już z poprzednim pacjentem, więc zajął się następnym, zamiast przekazać to zadanie kotce. Pff. 

- Mglisty Śnie przynieś mi wrotycz marunę, kocimiętkę, lubczyk z floksem i wrotycz. Najlepiej weź, je zmieszaj i rozdrobnij, a nie jak zawsze. - Co. On. Jej. Się. Tak. Czepia? Jakim prawem?! 

- Perfekcjonista się znalazł - Mgiełka prychnęła na kocura i z morderczym wzrokiem odeszła. Nie będzie jej tu dziad rozkazywał. Mimo to postanowiła się go posłuchać. Może faktycznie to ułatwiłoby przełykanie? Nie zastanawiała się nad tym nigdy, jednak racji płowemu nie przyzna. Po jej trupie. Szczególnie kiedy ten coś do niej ewidentnie ma i nie mogą się dogadać. Wzięła potrzebne roślinki i wróciła do pacjentki wraz z o zgrozo Poranną Zorzą. Rozdrobnione ziółka położyła na liściu przed Wrzosową Polaną, a do ich legowiska akurat wszedł kolejny pacjent. Był nim Iskrzący Krok. Co dzisiaj za zbiegowisko u medyków. Szybko, zanim były mentor zdążyłby, powiedzieć "mysz", podbiegła do pacjenta. Po krótkim wywiadzie stwierdziła, że cierpi na wyczerpanie. Już dzisiaj drugie. Co im wszystkim się zadziało? Mimo to poszła po potrzebne ziółka i po drodze napotkała wkurzony wzrok medyka. Uśmiechnęła się wrednie i wróciła do swojej pracy. Nareszcie coś innego niż układanie ziół i ich przynoszenie. Czuła się, choć troszkę poniekąd spełniona. Wygrała tę rundę z Poranną Zorzą.

***pożar był***

Siedziała. Milczała. Patrzyła przed siebie. Nie miała ani jednej łzy w oczach. Mieliście tak kiedyś, że czuliście tyle emocji na raz, że nie potrafiliście okazać żadnej z nich? Tak właśnie miała Mgiełka. W środku niej buzowały przeróżne stany emocjonalne, jednak na zewnątrz była niczym z kamienia. Wszyscy wspominali poległych w pożarze w tym Poziomkowy Blask - jej ojca, a ona nic. Patrzyła się na jego zwęglone ciało. Nie czuła nic albo czuła wszystko. Sama nie wiedziała. To było okropne, bo powinna coś czuć, natomiast ona tylko potrafiła siedzieć. W tle słyszała obelgi idące z pyszczka jej mamy w stronę Aroniowej Gwiazdy. Była bardzo zrozpaczona. Natomiast Mglisty Sen nie czuła nic. Ona przynajmniej się wychowywała z ojcem, ale jej młodsze tfu rodzeństwo już tego przywileju mieć nie będzie. Poczuła ukłucie żalu, gdy lider odszedł od ciała syna tylko przez jej matkę. Czemu w ogóle zwróciła na to uwagę? Nie wiedziała, ale podejrzewała, że, dlatego że ta sytuacja przypominała jej obelgi idące od cienia. Pamiętała, jak się poczuła, jednak o liderze tego mówić nie można. Po prostu ot tak odszedł. Westchnęła i spojrzała na niebo. Możliwe, że jej tata teraz tam jest. Jest tam, gdzie pewnej nocy pokazywał jej gwiazdy. Znów poczuła kolejne ukłucie. Nie może pozwolić sobie na kolejne paranoje emocjonalne. Ostatni raz spojrzała na Poziomkowy Blask. Nie wiedziała, co ma sobie wyobrażać, o czym myśleć. Nie chciała myśleć, ale jak najszybciej się stąd ulotnić. Przeżyć żałobę, ale niestety nie zamierzała sobie na to pozwolić. Musiała być twarda i silna. Wstała i skierowała się w stronę lasu. Musiała pobyć sama. Rzuciła jeszcze matce mordercze spojrzenie, w końcu to ona rzucała obelgami w stronę Aroniowej Gwiazdy. Nie ukrywała tego wszystkiego, co miała w sobie, jak Mgiełka. Poczuła dla niej pogardę. Mglisty Sen była od niej silniejsza. Odeszła.

***

Szła już kolejne uderzenia serca. Szła przed siebie bez wyższego celu. Szła po prostu, by iść. Nie czuła nic. Jej łapy rytmicznie uderzały o ziemię. Oddech równomiernie wychodził z płuc. Spojrzała w stronę kolejnych drzew. Było ich tak wiele. Czy drzewa i rośliny czuły? Raczej nie, a co jeśli jednak tak, tylko koty o tym nie wiedzą? Zamknęła oczy. Zatrzymała się. Nie może tak myśleć, ale o czym innym miała myśleć? Postanowiła wejść na jedno z tych drzew. Ot tak po prostu pod wpływem impulsu. Czuła, jak jej pazury wbijają się w korę drzewa. Przypominało to, jak w jej serduszko ktoś cały czas wbijał takie właśnie pazury. Teraz stała się na to odporna. Nie można jej zranić, ale wyobraziła sobie tą małą strachliwą, bezbronną i wrażliwą Mgiełkę. Była taka naiwna. Była inna, była kochana. Ta Mgiełka taka nie jest. Poczuła łezkę, która spłynęła samotnie po jej policzku. Wdrapała się na drugą gałąź, a wtedy już takich łez było więcej. Nie wiedziała, czemu płacze, przecież nic nie czuje. Mgiełka nic nie czuje. Czuła, ale sama nie wiedziała co. Teraz jej już nikt nie zachce. Jest bezuczuciową medyczką, która tylko potrafi się złościć. Nikt nawet po niej by łzy nie uronił. Westchnęła i starła łapką swoje łezki. Przypominały jej o dawnej sobie. Płakała w kociarni. Imbir mówił, by dorosła i tak się stało. Dorosła i jest teraz częścią tego chorego świata. Nie chciała, by tak było, jednak już nie miała na to wpływu. Skuliła uszy, po czym położyła się na gałęzi. Nie chciała teraz wracać do obozu. Jeszcze nie teraz. Musiała być sama.

Wyleczeni: Wężowy Pysk, Wrzosowa Polana, Iskrzący Krok

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz