- C-cicho. Nie jesteś problemem, a jak dalej będziesz tak gadać, to dostaniesz w swoją śliczną mordkę.
Odetchnęła głęboko kilka razy. Śnieg topił się pod jej ciałem, mocząc i brudząc futro. Ale ona zadawała się tego nie zauważać. Otarła wierzchem łapy łzy i spojrzała na niego ostro, z wyrzutem, jak gdyby miała go dość. I nie tylko jego.
- Śliczną mordkę? Naprawdę aż tak chcesz mnie walnąć? - powiedziała, jednocześnie podnosząc łapę z wysuniętymi pazurami. Jej oczy były pełne zdecydowania w związku do rozpaczliwej decyzji. - Czyli nie miałbyś nic przeciwko temu, gdyby teraz ktoś mi ją przeorał… Na przykład ja sama?
Mimowolnie obezwładnił go strach.
- NIE! - wrzasnął i przewrócił ją. W jego oczach zamajaczyły łzy. Nie mógł na to pozwolić. Nie teraz! Cisowa Łapa, teraz już leżąca na ziemi, głośno wypuściła powietrze i tuż potem przycisnął ją do podłoża. Na szczęście w porę zdążyła zabrać łapę sprzed pyska, zanim by sobie podrapała oko. Zamarła jakby nagle stała się skałą. Nie mówiła nic, jedynie oddychała.
Powoli puszczał każdą z jej łap i miarowo odsuwał się w tył. Tym razem nie powstrzymywał uczuć, tylko pozwolił gorzkim łzom spływać po jego podbródku. Jego głowa była spuszczona, a ciche zawodzenie mogło brzmieć jak chichot. Cisowa Łapa w milczeniu się mu przyglądała. Położyła uszy po sobie, odwracając wzrok.
- Lepiej, żebym ja już poszła.
Nie zatrzymywał jej. Jaki byłby tego cel? Oklapł na ziemię.
***
Już... Już podjął decyzję. Nie chciał tego w sobie dusić. Nie chciał ukrywać, chować po kątach, bo jaki byłby tego cel? W taki właśnie chłodny poranek wyszedł ze swego legowiska i zamrugał oczami, oszołomiony przez nagły napływ słońca. Nie ociągał się. Nie kroczył ciężko po podmokłej ziemi, przy okazji tworząc nierówne bruzdy. Nie biegł. Szedł niepewnym krokiem, na każdy szelest odwracając swój łeb ze strachem. Nie zauważył więc momentu, w którym stanął przed wejściem do legowiska medyka.- Pójdziesz ze mną na zbieranie ziół? - zapytała tak dobrze znana mu szylkretka. Czy zdawała sobie sprawę, że to on tam stoi? Nie wiedział.
Zaskoczony spojrzał na kotkę.
- Ja... Eee... M-myślałem, że porozmawiamy - wymamrotał i spuścił wzrok na swoje łapy.
Nie zareagowała.
- Nie w obozie. Wyjdźmy, przy okazji pozbieram zioła.
To... Musiało do tego zmierzać. Prawda? Czuł się niepewnie w jej okolicy, zawsze miał wrażenie, że kotka zaraz wydłubie mu oko. Niechętnie skierował swe kroki w stronę lasu i westchneniem ulgi powitał tak znajome mu drzewa.
Wydawało mu się, że niebieska rozglądała się w poszukiwaniu jakichś medykamentów, które da się już zebrać.
- Więc? - miauknęła z pewnym zniecierpliwieniem i przeszyła go wzrokiem.
- J-ja... Muszę ci coś powiedzieć. Od dłuższego czasu zdawałem sobie z tego sprawę, ale nie chciałem sobie tego dopuścić do myśli. Ale wiadomo, uczucia nie kłamią... - westchnął i spuścił głowę.
Nie zareagowała. Pochyliła się by zerwać zioła, a ostre liście jakiejś rośliny przysłaniały jej pysk, przez co nie był w stanie go dostrzec.
- Tak więc... - zaczerpnął tchu i zaczął mówić. Może go nie wyśmieje? - Ja wiem, że nienawidzisz Zabielonego Spojrzenia. Ale ją naprawdę lubię! Jest moją siostrą, wiesz...
Wzdrygnęła się lekko i gwałtownie podniosła głowę, zerkając na niego wyniośle.
- A co mi do tego? To twoja siostra - mruknęła oschle, po czym zebrała pokaźną ilość szczawiu w swoje szczęki.
Zamrugał szybko.
- Nie, nie! Nic nie musisz mówić... Ale mam do ciebie jeszcze coś. - powiedział stanowczo, jednak głos mu drżał. - Może nawet sama się domyślasz.
Najeżyła futro i zmarszczyła nos, patrząc na niego z pewnym wyrzutem.
- Do rzeczy, nie mam całego dnia - warknęła, upuszczając liście, które leniwie opadały na ziemię.
Raz kozie śmierć.
- Ja... Podobasz mi się.
Przez chwilę stała bez ruchu, jej wzrok stracił wyraz. Nie patrzyła mu w oczy, tylko powiedziała z udawaną wzgardą:
- Dzięki.
Westchnął. Jakiej reakcji miał się spodziewać? Serce zaczęło mu ciążyć jak nigdy dotąd.
- A więc taka jest twoja reakcja? Masz to głęboko w dupie? - warknął.
- Uwierz mi, że nie.
- A więc? Czemu jesteś tak obojętna?
- Czy Ty naprawdę nie wiesz, czy tylko zgrywasz idiotę? - zapytała, nonszalancko się uśmiechając. - Takie są wilczaki. Powiedzieli mi to już, gdy byłam kociakiem. Spójrz prawdzie w oczy, tu nikt nic nie czuje. Każdy jest obojętny.
Poczuł, jak łzawią mu oczy. Czemu musiała aż tak go zranić? Otarł łapą te skroplone uczucia.
- Jeśli jesteś obojętna na najbliższych... Nic tu po mnie - powiedział oschle.
- Ile razy mam ci mówić, że to nie jest tak, że mnie nie obchodzisz? Po prostu nie w takim sensie, okej? - praktycznie wysyczała, tuląc uszy do głowy.
- Mam to w dupie - warknął i obnażył zęby.
- O, świetnie! Skoro tak bardzo masz mnie gdzieś, jeżeli nie chcę być twoją partnerką, to może nie powinieneś w ogóle do mnie gadać. A tym bardziej wchodzić do mojego legowiska, o ile naprawdę nie masz powodu - syknęła, wysuwając pazury. W jej oczach płonął ogień.
- No to fenomenalnie! Nie zamierzam z tobą walczyć, bo zachowuję choć krztę rozsądku. Żegnam.
Odwrócił się na pięcie i sobie poszedł.
<Cis...?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz