Od Ostowego Pędu

Niedawno obiecał sobie, że pójdzie do medyka odwiedzić chorego Kózka, więc dziś postanowił to zrobić. Wiedział, że maluch pewnie będzie chętny do zabaw, więc wziął ze sobą kulkę mchu, którą zazwyczaj bawią się kociaki. Z uśmiechem na pysku powędrował do legowiska medyka. Jak zwykle wchodząc do środka, powitał go znajomy zapach ziół. Wszedł głębiej i wtedy zdał sobie sprawę, że Kózek już dawno wyzdrowiał i siedzi już w żłobku.
- No trudno – powiedział do siebie cicho. Skoro już tu był, to musiał to jakoś wykorzystać. Będzie rozweselał koty w chorobie! – Witaj Rumiankowe Zaćmienie! – przywitał się i rozejrzał po legowisku. W środku było kilka kotów, ale pierwszym, który rzucił mu się w oczy, był partner samej liderki w ich klanie, Konwaliowy Powiew. Ostowy Pęd lubił z nim rozmawiać, kocur był bardzo fajny i dobrze się z nim rozmawiało, a co lepsze, był chętny do tych rozmów. Kremowy od razu ruszył w jego stronę i usiadł obok. Przywitał się, na co liliowy odpowiedział:
- Cześć Ostowy Pędzie!
- Co u ciebie? – zaczął rozmowę syn Czajkowego Zaćmienia – Dobrze się czujesz, bo skoro tu jesteś, to nie przypuszczam, że nic ci nie jest!
- Niby tak, nie jestem pewien, co mi dolega, ale na pewno Rumiankowe Zaćmienie mi pomoże – powiedział Konwaliowy Powiew i spojrzał na swoją pociechę – A tak zmieniając temat... Ostatnio znalazłem ciekawy, sprzęt Dwunożnych. Jest bardzo długi i miękki, a na końcu ma jakby źdźbła trawy!
Kremowy przekręcił głowę. Nie wiedział, co to jest, a był to zwykły szalik. Jednak on nigdy o czymś takim nie słyszał, co tylko bardziej go zaciekawiło. Liliowy kocur opowiadał dalej o swoim znalezisku, a Ostowy Pęd słuchał jak zaczarowany.
- Jak tylko stąd wyjdziesz, musisz mi to pokazać! – oznajmił Ost i już miał zacząć mówić dalej, ale wtedy starszy musiał opowiedzieć, co mu dolega, więc młodszy poszedł gdzieś indziej.
- Moje ucho... – usłyszał czyiś głos. Spojrzał w dół, a obok jego łap, na legowisku znajdowało się małe kocię. Była to kotka, córka Lwiej Paszczy. Ostowy Pęd jeszcze nie miał okazji porozmawiać z żadnym z tych kociaków. Ostatnio był bardziej zajęty niż normalnie, ale skoro tu był i miał kulkę mchu, przydałoby się z nią pobawić. Usiadł obok malucha.
- Cześć maluchu! Jak się nazywasz?
- Jestem Margaretka – przedstawiła się grzecznie, prostując się, pewnie jak uczyła ją mama. – A ty?
- Jestem Ostowy Pęd. Jak chcesz, możemy się pobawić, mam kulkę mchu, a ty pewnie strasznie się tu nudzisz. – powiedział i popchnął do przodku kawałek mchu. Niebieskie oczy Margaretki od razu się zapaliły, a kotka wstała i popchnęła kulkę w jego stronę. Ten ją odepchnął i tak zaczęła się ich zabawa. Szybko oboje zaczęli wręcz biegać po zabawkę, by jak najszybciej odrzucić ją do przeciwnika. Ostowy Pęd szybko się jednak zmęczył i po chwili już ledwo chodził. W końcu padł na ziemię przed kociakiem, który zaczął się śmiać. Czarna kotka położyła mu kulkę mchu na głowie, na co kremowy też wybuchł śmiechem.

 
Wyleczeni: Margaretka, Konwaliowy Powiew