BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

11 grudnia 2023

Od Morza (Niesfornej Łapy) CD. Rusałkowej Łapy

 Niepewność i zdezorientowanie opanowywały ją coraz bardziej z każdym słowem Rusałkowej Łapy, aż w końcu Morze zaczęła przebierać łapami.
— Nowego… Nowego wroga?
Czyli jeszcze ktoś poza Mglistą Gwiazdą knuł przeciwko morzowo-rusałkowemu duetowi? Niedobrze… Gdyby musiały zmagać się tylko z dysfunkcyjną liderką, nie byłoby jeszcze tak źle, ale walka z dwójką wrogów mogła okazać się być znacznie bardziej męcząca. Co gorsza, Rusałkowa Łapa wyglądała naprawdę mizernie, co tylko utwierdzało Morze w przekonaniu, że nowy przeciwnik to ktoś doprawdy straszliwy.
— Hej! Rusia?! — Morze doskoczyła do siostry i natarła głową na jej bok w geście zniecierpliwienia, ale także troski i czułości. — Jeśli uciekłaś po to, żeby spotkać się z nowym wrogiem to… To nic się nie stało! Nie chcę się bić z tobą, tylko z tym łotrem! Tylko mi go wskaż!
— Nie bij się z nikim, Morzak — odpowiedziała jedynie Rusałkowa Łapa, a smutek i zmęczenie w jej głosie sprawiło, że Morze aż przejęła się trwogą.
Kotka otworzyła pyszczek, lecz do głowy nie przychodziła jej żadna inteligentna, waleczna odzywka, toteż jedyne co zrobiła to przycupnęła obok siostry i owinęła ją ogonem. Co prawda, była ciekawa wydarzeń, które doprowadziły ją do takiego stanu, ale uznała, że łaciata i tak zaraz powie co się stało, nie poganiała więc jej. I tak też się stało, bo chwilę później Rusałkowa Łapa rzekła cicho:
— Wygląda na to, że Biedronkowa Łapa nie chce mnie znać…
Morze przez chwilę patrzyła na uczennicę w milczeniu i analizowała to, co usłyszała, próbując dociec, w którym miejscu źle zrozumiała wypowiedź. No bo na pewno się przesłyszała, prawda? Pewnie chodzi o inną Łapę, a nawet jeśli mowa była o Biedronce, to Rusałka powiedziała raczej, że Biedronka nie chce jej gnać, albo drapać, albo cokolwiek innego. Lecz im dłużej nad tym myślała i im więcej możliwości wymyślała, tym mniej sensu w tym wszystkim widziała, aż w końcu dała za wygraną.
— Chyba nie do końca rozumiem — wyznała w końcu. — Biedronkowa Łapa nie chce się znać? Czemu? Jest głupia?
Rusałka pokręciła głową, a potem westchnęła żałośnie.
— No bo… Gdy poszłaś po jedzenie, ja zostałam przed uczniowiskiem i wtedy przyszła do mnie Krucza Łapa. Wiesz, kto to Krucza Łapa, prawda? — spytała, a Morze kiwnęła głową, albowiem kojarzyła postać starszej uczennicy z opowieści sióstr. — Zaczęła się ze mną kłócić, a Biedronkowa Łapa jak zwykle była po jej stronie… No i się posprzeczałyśmy, i wtedy Ronka uciekła z obozu, a ja pobiegłam za nią i wtedy… powiedziałyśmy sobie nawzajem różne rzeczy… Ona powiedziała czego nie lubi we mnie… A ja powiedziałam czego nie lubię w niej… I my chyba tak naprawdę w ogóle się nie lubimy! — Rusałkowa Łapa nagle z frustracją podniosła głos i uderzyła łapą w ziemię. — Może właśnie musiałyśmy tak sobie… porozmawiać! Może musimy przestać udawać, że mamy ze sobą cokolwiek wspólnego!
Morze patrzyła z trwogą na swoją siostrę. Chyba jeszcze nigdy nie widziała Rusałkowej Łapy tak złej, tak rozemocjonowanej… Nie wiedziała nawet, co ma robić. Zgodzić się z nią? Zaprzeczyć? Co najbardziej ukoiłoby zdenerwowaną siostrę?
— Myślę, że masz rację — odpowiedziała w końcu cicho, odrobinę niepewnie. — Znaczy się, na pewno masz coś wspólnego z Biedronkową Łapą, bo macie te same matki! Ale poza tym to myślę, że jesteście całkowicie różne. Bo Biedronka jest zawsze taka niemiła i mam wrażenie, że traktuje mnie jakbym była gorsza, mimo, że też jestem kotką! I jest wredna dla Piórolotka, mimo, że on nigdy nic jej nie zrobił! I zawsze musimy się starać, żeby zaprosić ją do zabawy, a ona i tak woli spędzać czas z tą całą Kruczą Łapą, która nawet jej chyba nie lubi! — W tym momencie również Morze była rozjuszona, gdyż przypominała sobie wszystkie momenty, w których starsza siostra potraktowała ją co najmniej niesprawiedliwie. — A ty… ty wcale taka nie jesteś. Ty jesteś miła i wrażliwa i… Nie wiem co powiedzieć! O wiele łatwiej mówi się o innych złe rzeczy — westchnęła. — Lubię spędzać z tobą czas! I cieszę się gdy cię widzę! I bardzo cię kocham, Rusałkowa Łapo, bo jesteś fajna i dobra! Nie to co Ronka…
Rusałkowa Łapa milczała, aż w końcu, po kilku uderzeniach serca, spojrzała na Morze z pewnym łagodnym, lecz smutnym uśmiechem.
— Ja ciebie też bardzo kocham, Morze — odpowiedziała jedynie.
Kociątko podniosło się i kucnęło obok siostry, wtulając się mocno w jej sierść, a uczennica polizała ją po uchu. Ich nowy wróg rzeczywiście zdawał się być mocnym przeciwnikiem, ale Morze czuła, że poradzą z nim sobie doskonale - wystarczy tylko, że będą przy sobie.

~ timeskip: po zgromadzeniu, mianowanie Kruczej, Morza i Piórolotka ~

Czy przypadkiem ośmieszyła lidera pięknej Klifiaczki na oczach wszystkich klanów? Tak.
Czy dostała ogromną naganę od zatroskanej Kawcze Serce, która całą noc zamartwiała się, próbując znaleźć zaginione kocię? Tak.
Czy była teraz jednym z głównych tematów obozowych plotek? Tak.
Czy dalej uważała, że warto było wymknąć się na zgromadzenie? Jak najbardziej!
To było po prostu niezapomniane przeżycie! Pierwszy raz znalazła się poza obozem i poznała tyle kotów z innych klanów! Jakby logicznie na to spojrzeć, dzięki temu doświadczeniu Morze była już właściwie w połowie wojownikiem… Niestety, Srocza Gwiazda nie potrafiła docenić jej starań i nie nagrodziła jej w żaden sposób.
Mimo wszystko, ekscytacja nie opuszczała jej jeszcze przez kilka dni. Nie docierało do niej, że to, co zrobiła, zostało powszechnie uznane za naganne, a wręcz przeciwnie - chodziła dumna jak najszlachetniejszy jeleń i non-stop opowiadała o wszystkim Piórolotkowi. A szczególnie chętnie wspomniała uczennicę Klanu Klifu, która teraz, przez mgłę wspomnień, jawiła jej się jako jeszcze piękniejsza… Opisała wygląd Tańczącej Łapy tak wiele razy, że nie zdziwiłaby się, gdyby na tym etapie również jej brat byłby w stanie ją sobie bardzo dokładnie wyobrazić. Oczywiście, nie miała nic przeciwko temu, tak długo, jak Piórolotek sam się nią zbytnio nie zachwyci…
Po jakimś czasie emocje zaczęły w końcu opadać, lecz mimo wszystko Morze wciąż zdawała się być pozytywnie nieobecna - dlatego gdy rano Kawcze Serce oznajmiła, że dzisiaj odbędzie się ich mianowanie, była w kompletnym szoku. No tak! Mianowanie! Coś, co było jej największym marzeniem od… właściwie to odkąd pamiętała. Już od wczesnego dzieciństwa śniła przyjemne sny o momencie, w którym wyrwie się ze żłobka, nauczy walki i polowania, zdobędzie przebojowe starsze koleżanki, a na końcu zostanie najwybitniejszym wojownikiem Klanu Nocy. Jak mogła o tym zapomnieć na rzecz jakiegoś tam zgromadzenia! Szczególnie, że wszystko przypomniało jej o nadchodzącej ceremonii - nieobecność sióstr, dojrzałe rozmiary jej i jej brata, a także rosnący brzuch Kawczego Serca, która najwyraźniej nawdychała się tak dużo żłobkowego powietrza, że sama zaszła w ciążę. Co prawda, fakt, że kocica była ciężarna, nijak się miał do mianowania, Morze uznała jednak, że dobrym pomysłem będzie wyznaczanie upływu czasu na podstawie wielkości jej brzucha.
— Zostaniemy uczniami! — wykrzyknęła Morze z ogromną ekscytacją gdy tylko dotarło do niej znaczenie nowiny.
— Zostaniemy uczniami! — powtórzył Piórolotek, któremu radość udzieliła się równie mocno.
— Od dziś będziemy chodzić na treningi! — Kotka doskoczyła do brata i spojrzała mu prosto w roziskrzone oczy.
— Będziemy! — zawtórował. — Ale… myślę, że dopiero od jutra.
— Co? Czemu od jutra?
— No… Gdy Rusałka i Biedronka były mianowane, to przecież po mianowaniu poszły spać. Rusia nawet spała z nami.
— Racja! — Morze była pod wrażeniem spostrzegawczości kocurka. — To w takim razie od jutra będziemy chodzić na treningi! I nauczymy się walki!
— I polowania!
— I polowania! I pewnie wielu innych rzeczy też!
— Na pewno!
W tym momencie Morze nie wytrzymała - roześmiała się głośno, po czym zbarankowała Piórolotka i zaczęła chodzić w kółko po całym żłobku (który obecnie był dla niej zdecydowanie zbyt ciasny).
— Ciekawe, kogo dostaniemy na mentorów — miauknął Piórolotek. Spojrzał na Kawcze Serce, która przyglądała się im z ciepłym uśmiechem na pysku. — Kawcze Serce, czy Srocza Gwiazda uchyliła ci rąbka tajemnicy?
— Właśnie! Na pewno coś ci powiedziała, w końcu to twoja babcia! — wykrzyknęła Morze.
— To jej ciocia, głupia gąsko.
— Co? Przecież Srocza Gwiazda jest już stara, na pewno ma jakieś wnuki.
— Gdybym powiedziała Sroczej Gwieździe to, co teraz o niej mówisz, odwołałaby twoje mianowanie i przytrzymała w żłobku przez co najmniej kilkanaście następnych księżyców! — zaśmiała się królowa, lecz nim Morze zdążyła zaprotestować i przeprosić, jej mina nieco spoważniała. — Chociaż myślę, że i tak ci się poszczęściło, łobuziaro. Moim skromnym zdaniem, uciekające z obozu kocięta są zdecydowanie zbyt niesforne i niedojrzałe do bycia uczniem, a co dopiero wojownikiem!
— Ach, ciotuniu… — koteczka uspokoiła się nieco. — Mówisz bez sensu! To, że udało mi się dostać na zgromadzenie, świadczy jedynie o tym, że jestem bardzo sprytna i inteligentna! Ja dziwię się Sroczej Gwieździe, że mnie za to nie nagrodziła.
— To, że udało ci się dostać na zgromadzenie, świadczy o tym, że jesteś nieposłuszna, a Klanowi Nocy niepotrzebna jest sprytna i inteligentna wojowniczka, która nie wykonuje rozkazów lidera — wypowiedziawszy te słowa, Kawcze Serce położyła łapę na czole Morza i porządnie je wyczochrała.
Mimo dobrodusznego tonu wypowiedzi, Morze zamilkła. Może rzeczywiście przesadziła? Nieposłuszeństwo rzeczywiście mogło przysporzyć kłopotów, a ona nie chciała być balastem dla Klanu Nocy. Widząc, że nagle spochmurniała, Kawcze Serce polizała ją po policzku.
— No, ale właśnie dlatego między rangą wojownika i kociaka jest jeszcze rola ucznia… Żeby wyszkolić was na najmądrzejszych wojów wszechczasów! — zapewniła kojącym głosem.
— Mam nadzieję, że mój mentor będzie miły — westchnął Piórolotek.
— Twoim mentorem będzie Trzcinowa Sadzawka — zachichotała Morze.
Kocurek w odpowiedzi uderzył ją w bark. Morze nie pozostała mu dłużna i kopnęła go tylną nogą, a po zaledwie chwili oba kociaki tarzały się po ziemi i toczyły bój na śmierć i życie, przy okazji śmiejąc się głośno i obrzucając się niepoważnymi wyzwiskami.
I właściwie, większa część tego dnia minęła im właśnie w taki sposób - niezwykle podobnie do wszystkich innych przeciętnych dni. Co prawda, towarzyszyły im ogromna ekscytacja i napięcie, lecz poza przekazaniem wieści ojcu, kociaki nie były w stanie rozładować tych emocji w żaden unikalny, odświętny sposób.
Nadszedł już wieczór i Morze właśnie zamierzała przystąpić do swojej rutynowej obserwacji wchodzących do obozu kotów, jednak nim zdążyła usadowić zadek na ulubionym punkcie obserwacyjnym, dorwała ją Kawcze Serce.
— Morze! Co ty wyprawiasz? — Królowa dopadła do kociaka i popchnęła łapą w kierunku żłobka.
— Jak to co? Robię to, co zwykle, ciotuniu! Obserwuję koty! — oznajmiła Morze, nieco zdezorientowana.
— Obserwujesz koty! — Kawcze Serce siłą posadziła kociaka przed wejściem do legowiska, po czym zaczęła go energicznie wylizywać. Kotka, lekko zirytowana, rozejrzała się i dostrzegła Piórolotka. Jego jasna sierść była lśniąca i ułożona. — Jesteś cała rozczochrana! Gdybym pozwoliła ci pójść w takim stanie na twoje pierwsze mianowanie… Ach, Piórolotku, pomożesz mi z myciem twojej siostry?
— Co? Nie! — Morze zaprotestowała głośno, z jakiegoś powodu czując ogromne upokorzenie na samą myśl o tym, że jej brat będzie wylizywał ją jak jakiegoś zakurzonego kociaka. — Łotrze! Gdzie z tym językiem! — Zamachnęła się łapą na kocurka, który momentalnie znalazł się przy niej i już zabierał się do czyszczenia jej klatki piersiowej.
— Morze, proszę cię, siedź spokojnie…
— Właśnie, stresujesz Kawcze Serce. Nie można stresować królowych — oznajmił Piórolotek. Podjął kolejną próbę wylizania futra siostry.
— Ja mogę sama! — Morze ponownie go odepchnęła, a żeby potwierdzić prawdziwość swoich słów, zaczęła intensywnie myć kępkę sierści tuż pod brodą. — Zresztą, co to ma być? Widziałeś, jak wygląda Rusia albo tata po powrocie z obozu? Cali brudni i rozczochrani! Taki właśnie jest obraz wojownika.
— Wracają brudni i rozczochrani, a potem natychmiast idą doprowadzić się do porządku — odpowiedział brat, a jego spokój i łagodna rzeczowość budziły obecnie w Morzu irytację tak wielką, że miała ochotę go poprzedrzeźniać. Zamiast tego mruknęła tylko, że będą wyglądać jak ulizane pieszczoszki pozbawione ducha walki.
Ostatecznie jej ciemna sierść została w miarę możliwości uporządkowana i zapewne Kawcze Serce kontynuowałaby swoje próby ujarzmienia niepoksromionego futra Morza, gdyby nie głośny krzyk Sroczej Gwiazdy, który nakazał wszystkim kotom zgromadzić się na środku obozu. W końcu! W końcu nadszedł ten moment! Koteczka z ekscytacji natychmiast zerwała się na równe łapy i nastroszyła futerko, jednocześnie niwecząc ciężką pracę, którą Kawcze Serce włożyła w misterne ułożenie długich włosów.
Morze z dumą i pewnością siebie wbiła się w tłum, torując drogę dla siebie i mniej śmiałego brata, aż w końcu przepchnęli się na sam przód. Usiedli najbliżej jak mogli i w zniecierpliwieniu oczekiwali dalszych słów liderki.
— Klanie Nocy! — przemówiła w końcu łaciata kotka, a wszystkie rozmowy ucichły. — Zebrałam was tutaj, abyśmy wspólnie mogli powitać w naszych szeregach nową wojowniczkę!
Morze zamrugała ze zdziwieniem. Wojowniczkę? Czyli jednak Srocza Gwiazda doceniła jej śmiałość i spryt? Zostanie od razu mianowana na pełnoprawnego członka klanu?
— Krucza Łapo, wystąp.
Ach. Jednak nie.
Morze spojrzała na czarną kotkę, która stała teraz na samym środku, tuż przed liderką. Ona, wojowniczką? Srocza Gwiazda chyba nie do końca przemyślała tą decyzję! Wszakże powszechnie wiadome było, że Krucza Łapa jest żałosna, wredna i pozbawiona honoru.
— Ja, Srocza Gwiazda, przywódca Klanu Nocy, wzywam moich walecznych przodków, aby spojrzeli na tą uczennicę. Trenowała pilnie, aby poznać zasady waszego szlachetnego kodeksu. Polecam ją wam jako kolejnego wojownika. Krucza Łapo, czy przysięgasz przestrzegać kodeksu wojownika i chronić swój klan nawet za cenę życia?
— Przysięgam — odpowiedziała Krucza Łapa. Mimo powagi sytuacji, Morze wyobraziła sobie, jak uczennicy nagle opada z cała sierść, przez co kotka momentalnie staje się łysa.
— Mocą Klanu Gwiazdy nadaję ci imię wojownika. Krucza Łapo, od tej pory będziesz znana jako Kruczy Szpon. Klan Nocy wita cię jako swoją wojowniczkę!
Srocza Gwiazda ledwo zdążyła zakończyć swą wypowiedź nim rozpoczęły się wiwaty i okrzyki celebrujące awans czarnej kotki. Jednak stanowczy wzrok liderki, a także brak sygnału oznaczającego koniec zebrania, szybko uciszył koty.
— Dzisiejszy wieczór jest niezwykle owocny dla naszego klanu, gdyż witamy nie tylko nową wojowniczkę, ale także dwójkę nowych uczniów! — oznajmiła. — Morze, Piórolotku, wystąpcie.
Nareszcie. Morze, wyjątkowo, mimo rozsadzających ją emocji, zdołała w miarę spokojnie i dostojnie podnieść się i postawić te kilka kroków w kierunku liderki. Zdawało jej się, że Srocza Gwiazda spojrzała na nią w nieodgadniony, lecz zdecydowanie dziwny sposób. Nie miała teraz jednak czasu rozmyślać nad takim szczegółem, gdyż donośny głos liderki ponownie rozniósł się nad głowami kotów.
— Morze, Piórolotku, skończyliście sześć księżyców i nadszedł czas, abyście rozpoczęli trening. Piórolotku — zwróciła się do kocurka, a końcówka ogona Morza drgnęła. Ach, czemuż to on musiał być pierwszy? — od tego dnia aż do otrzymania imienia wojownika będziesz zwać się Piórolotkowa Łapa. Twoim mentorem zostanie Sumowa Płetwa. — Przerwała na chwilę, aby skierować swój wzrok na niskiego, szarego kocura. — Sumowa Płetwo, jakiś czas temu ukończyłeś swój trening i jesteś gotowy, aby szkolić własnego ucznia. Mam nadzieję, że przekażesz Piórolotkowej Łapie całą swoją wiedzę i doświadczenie.
Cały klan obserwował Sumową Płetwę, który wystąpił z tłumu aby zetknąć się nosami ze swoimi nowym uczniem. Piórolotkowa Łapa wyglądał na niezwykle zestresowanego, ale także uradowanego. Najwyraźniej ucieszył go wybór mentora. Ta uroczysta chwila nie trwała jednak długo, gdyż Srocza Gwiazda miała jeszcze jednego kociaka do mianowania.
— Morze. — Powiedziawszy to, zrobiła odrobinę nieco zbyt długą przerwę. Morze poczuła nerwowy ból brzucha. — Nie mogę zignorować twoich ostatnich poczynań, od ucieczki z obozu zaczynając, na karygodnym ośmieszeniu innego klanu kończąc. Dlatego też od dzisiaj, aż do momentu, w którym wykażesz się prawdziwą dojrzałością i posłuszeństwem, nazywać się będziesz Niesforna Łapa, natomiast twoją mentorką zostanie Makowe Pole. Makowe Pole, wierzę, że uformujesz Niesforną Łapę na honorowego członka Klanu Nocy i przekażesz jej całą swoją wiedzę.
Makowe Pole wystąpiła z tłumu i stanęła przed Morz- Niesforną Łapą, jednak uczennica nie ruszyła się. Niesforna Łapa. Niesforna Łapa! To chyba był jakiś wyjątkowo nieśmieszny żart! Kotka wpatrywała się w swoją liderkę z niedowierzaniem, a rozczarowanie, wstyd i smutek malujące się na jej pyszczku były wręcz przytłaczające. Lecz Srocza Gwiazda niewzruszenie wpatrywała się w ślepia ciemnej kotki i nic nie wskazywało na to, że nagle odwoła wszystkie swoje słowa i oznajmi, że imię nowej uczennicy to jednak zwyczajne Morska Łapa. Niesforna Łapa wręcz czuła, jak w jej sercu rośnie rozpacz i żal i być może stałaby tam tak aż do końca świata, gdyby nie zniecierpliwiona Makowe Pole, która warknęła cicho, lecz ostrzegawczo.
Słysząc warkot swojej nowej mentorki, Niesforna Łapa ocknęła się z transu upokorzenia. Szybko i niezgrabnie zetknęła się nosami z wojowniczką, po czym wbiła wzrok w ziemię i powoli odsunęła się na bok. Srocza Gwiazda dalej coś mówiła, zapewne wygłaszała formułki kończące ceremonię, lecz uczennica już jej nie słyszała. Nie słyszała też kotów i nie wiedziała, czy skandują jej nowe imię. Wręcz otumaniona ruszyła w najbardziej znanym jej kierunku, czyli w stronę żłobka. Ignorując wszystko dookoła, weszła do środka i zwinęła się w kłębek pod najbardziej oddaloną od wejścia ścianą. Trwała tak przez dłuższą chwilę, z zamkniętymi oczami i pyskiem przykrytym ogonem. Nie zwróciła uwagi na odgłos kroków i ocknęła się dopiero, gdy poczuła na swojej głowie ciepło czyjegoś języka.
Otworzyła oczy. Tuż przed nią kucała Rusałkowa Łapa, wydawało jej się też, że widzi za nią jasne futro swojego brata.
— Morzak… — miauknęła łaciata i położyła łebek obok głowy swojej siostry.
— Nie jestem Morzak. Mam na imię Niesforna Łapa — odpowiedziała żałośnie. — Głupie imię… dla głupiego kota…
— Nie mów tak! Nie jesteś głupia! — zaprotestowała Rusałkowa Łapa, a Piórolotkowa Łapa pokiwał głową.
— Jestem bardzo głupia! Jestem najgłupsza w całym lesie! I będzie o tym wiedział każdy kot, któremu powiem, że mam na imię Niesforna Łapa. I moją mentorką jest… Moją mentorką jest twoja stara!
— Wiem! Ja też jestem zła! — Frustracja w głosie Rusałkowej Łapy była naprawdę szczera. — Ale… Morzak! Morska Łapo! Nie możesz teraz poddać się smutkowi i przeciwnościom losu! — mówiąc to, szylkretka stanęła na prostych, sztywnych łapach. — Rozumiem, że czujesz się teraz smutna i upokorzona, ale to są właśnie sytuacje, które testują twojego ducha walki! Musisz dumnie i godnie się z tym uporać, bo inaczej… Inaczej będzie siwy dym! Siwy dym, rozumiesz?
— Rozumiem… — wymamrotała. Może nie było tego po niej widać, ale podobało jej się, że siostra nazwała ją Morską Łapą.
— To dobrze, że rozumiesz. Ale czy to zrobisz?
— Co zrobię?
— Czy nie poddasz się przeciwnościom losu?! — Rusałkowa Łapa pochyliła się gwałtownie i przybliżyła do Niesfornej Łapy tak bardzo, że uczennica widziała przed sobą jedynie intensywnie spoglądające zielone ślepia.
— Nie… Nie poddam się przeciwnościom losu! — wykrzyknęła Niesforna Łapa, czując, że przemówienie siostry rzeczywiście podnosi ją na duchu.
— Dobrze! — uśmiechnęła się łaciata. — Dobrze… To w takim razie pójdziemy teraz wszyscy do uczniowiska. I spędzimy naszą pierwszą wspólną noc jako uczniowie!
— Tak! Do uczniowiska! — Niesforna Łapa podniosła się i rozjerzała się wśród zebranych. Dostrzegła, że była tu również Kawcze Serce, jednak kotka jedynie przyglądała się trójce młodziaków.
Z nowym, bojowym entuzjazmem opuściła żłobek i energicznym krokiem ruszyła w kierunku legowiska uczniów. Miała głupie i niefortunne imię, ale nie zamierzała pozwolić, by odebrało jej to radość z rozpoczęcia nowego etapu życia. A przynajmniej tak się czuła tak długo, gdy kątem oka widziała rude futro Rusałkowej Łapy i jasną sierść Piórolotkowej Łapy.

<Rusałkowa Łapo?>
3025 słów 
[Przyznano 61%]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz