BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

po wygranej bitwie z wrogą grupą włóczęgów, wszyscy wojownicy świętują. Klan Nocy zyskał nowy, atrakcyjny kawałek terenu, a także wziął na jeńców dwie kotki - Wężynę, która niedługo później urodziła piątkę kociąt, Zorzę, a także Świteziankową Łapę - domniemaną ofiarę samotników.
W czasie, gdy Wężyna i jej piątka szkrabów pustoszy żłobek, a Zorza czeka na swój wyrok uwięziona na jednej z małych wysepek, Spieniona Gwiazda zarządza rozpoczęcie eksplorowania nowo podbitych terenów, z zamiarem odkrycia ich wszystkich, nawet tych najgroźniejszych, tajemnic.

W Klanie Wilka

Klan Wilka przechodzi przez burzliwy okres. Po niespodziewanej śmierci Sosnowej Gwiazdy i Jadowitej Żmii, na przywódcę wybrany został Nikły Brzask, wyznaczony łapą samych przodków. Wprowadził zasadę na mocy której mistrzowie otrzymali zdanie w podejmowaniu ważnych klanowych decyzji, a także ukarał dwie kotki za przyniesienie wstydu na zgromadzeniu. Prędko okazało się, że wilczaki napotkał jeszcze jeden problem – w legowisku starszych wybuchła epidemia łzawego kaszlu, pociągająca do grobu wszystkich jego lokatorów oraz Zabielone Spojrzenie, wojowniczkę, która w ramach kary się nimi zajmowała. Nową kapłanką w kulcie po awansie Makowego Nowiu została Zalotna Krasopani, lecz to nie koniec zmian. Jeden z patrolów odnalazł zaginioną Głupią Łapę, niedoszłą ofiarę zmarłej liderki i Żmii, co jednak dla większości klanu pozostaje tajemnicą. Do czasu podjęcia ostatecznej decyzji uczennica przebywa w kolczastym krzewie, pilnowana przez ciernie i Sowi Zmierzch.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Znajdki w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Znajdki w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

20 grudnia 2023

Od Krogulca CD. Mrówki

 Nienawiść do Owocowego Lasu tliła się w nim przez ostatnie księżyce jakie spędził na wygnaniu. Musiał zacząć żyć jak samotnik, ktoś kim bezgranicznie pogardzał. Niestety... priorytety mu się zmieniły, bowiem to właśnie dwójka szaleńców uratowała mu życie. Nie żeby było mu źle. Owies jak i Wrzos byli dość cudaczni, ale zdobyli w jakiś sposób jego sympatię. Chociaż uzdrowiciel bywał nadopiekuńczy i przynosił do ich schronienia potrzebujących pomocy samotników, co go obrzydzało, tak też nauczał czym było dobro skierowane do bliźnich. No tak, bo on o tym nie wiedział... Dla Owsa wciąż był dzikusem. Często sobie z tego żartował, zwłaszcza gdy stroił swoje miny, widząc obcego na horyzoncie. 
— Czy Wrzos nie mówił ci, że od takich min może ci się pogorszyć? — skomentował pewnego dnia, gdy wybrali się właśnie w okolice granicy z Owocowym Lasem. 
Kremowy kocur był strasznie zafascynowany życiem "dzikusów" i często tu przychodził na swoje obserwacje. Robił jakieś badania, cokolwiek to oznaczało. Na nim też próbował wymusić jakieś konkretne informację, by wizja rozwścieczonych, żądnych krwi kotów w jego ocenie była słuszna. Nic więc dziwnego, że gdy opowiedział mu jak naprawdę żyło się w Owocowym Lesie, ten nie dawał mu wiary. Dlatego też tu byli. Dla Owsa to była zabawa, a dla niego rekonesans. Nie zapomniał o krzywdzie, a tym bardziej o zemście. 
— Już za późno — odbił jego przytyk, bo i tak nie miał wpływu na to, że jedna część jego pyska była praktycznie sparaliżowana. Sprawiało to mu wiele problemów, zwłaszcza podczas jedzenia. Wrzos jednak był tak miły, że pomagał mu w tym, by przypadkiem nie pokaleczył własnych warg, gdy będzie pracował drugą stroną pyska. Szczerze? Było to bardzo upokarzające i nie znosił przez to spożywania pokarmu, ale po tym jak uzdrowiciel zagroził mu, że wepchnie mu zmielony pokarm siłą, jak to czyniły ptaki, postanowił jeść normalnie, nim ten rzeczywiście spełni swoją groźbę. 
— Patrz! Dzikuska! — szepnął mu do ucha zafascynowany kremowy, gdy na horyzoncie pojawił się znany mu, złotawy kształt. 
— To Mrówka — prychnął, a towarzysz zmarszczył w konsternacji czoło. 
— Nie przypomina...
— To imię, głąbie. 
— Nie pasuje... — stwierdził. — Chodź, zobaczymy czy gryzie tak jak ty... — i mysi móżdżek opuścił swoje schronienie, wychodząc do złotej naprzeciw. — Dzień dobry. Ja Owies. Mieć dobre zamiary — zaczął korzystać z tej dziwnej formy mowy, jak gdyby Owocniaki były zacofanymi intelektualnie osobnikami. 
Widząc, że towarzysz pakuje się w kłopoty, zaraz do niego dołączył z ponurą miną. 
— Mrówko... Kopę lat. — Uśmiechnął się do niej dość karykaturalnie, bowiem uczyniła to tylko jego lewa strona pyska, prawa pozostawała niewzruszona i kamienna, poznaczona bliznami, niczym kara za grzechy, do których się dopuścił. — Wybacz nam... Mój kolega... Prowadzi badania. Rad byłbym gdybyś nie próbowała nas atakować. Mamy pokojowe zamiary.

<Mrówko?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz