Od Jeżowej Ścieżki

 Słońce dopiero budziło się do życia. Jego promienie otulały czekoladową sierść Jeżyka, gdy ten przemykał przez terytorium Klanu Burzy. Jego klan słynął z szybkości, zatem problemem nie było prędkie poruszanie się w oczekiwanym kierunku. Jeżowa Ścieżka lubił czuć wiatr muskający jego futro. Uśmiechnął się pod nosem i zatrzymał, żeby powąchać niedaleko rosnący wrotycz. W drodze powrotnej będą musieli po niego koniecznie wrócić i zabrać do zbiorów. Każde zioło było niezwykle ważne. 
- Wiśniowa Łapo, nie jesteś zmęczona? Chyba wybaczysz mi, że tak wcześnie cię wyciągnąłem?
Szylkretowa kotka dotrzymywała mu tempa. Nic dziwnego, choć Jeż był bardziej doświadczony w szybkim poruszaniu, starszy wiek robił swoje. Wiśnia była natomiast młodsza i sprawniejsza. Oboje przemykali przez wyższe trawy, mijając różnorakie krzewy i wysokie drzewa. 
- Właściwie to czego szukamy? - spytała koteczka. Naśladując swojego mentora zatrzymała się, żeby powąchać stokrotki. Spojrzała na czekoladowego burzaka. - Zabierzemy je w drodze powrotnej? Zaczęły się kończyć w składziku. 
Jeżowa Ścieżka skinął głową. 
- Tak. Jesteś spostrzegawcza, to się ceni w pracy medyka. 
Dał jej znać puchatym ogonem, że muszą ruszać dalej. Chociaż dopiero zaczynał się dzień, droga powrotna zajmie im o wiele więcej czasu, pewnie dotrą do domu wraz z gwiazdami rozświetlającymi Nocną Skórę. Ruszając dalej kocur przemyślał krótko odpowiedz na następne pytanie. Skierował pysk z powrotem w stronę swojej uczennicy. 
- Idziemy po święty księżycowy kamień. Jaskinia została zawalona, jednak kamień podzielił się na części. Klan Gwiazdy zesłał mi sen. Musimy go przynieść do obozu, tam będzie bezpieczny i będzie nam długo służył. Księżycowy kamień ma wielką moc, to on pozwala nam na lepszy kontakt z przodkami. Nie będzie ci dane na razie odwiedzić jaskini, jednak chociaż tak złączysz się z przodkami. 
- Przyjmą mnie? Dlaczego jaskinia się zawaliła? 
- Oczywiście, że cię przyjmą. Natomiast odpowiadając na twoje drugie pytanie, to prawdopodobnie jest to sprawka Miejsca, Gdzie Brak Gwiazd. Przeżyłem wiele Zgromadzeń, lecz jeszcze nigdy nie było tak potwornie. Nadchodzą ciężkie czasy, Wiśniowa Łapo i medycy muszą trzymać się razem, żeby jeszcze skuteczniej nieść pomoc klanom. Zapewniać, że nie stracimy kontaktu z naszymi wojowniczymi przodkami. 
Długo zmierzali do jaskini, jednak wraz z porą szczytowania słońca, znaleźli się na miejscu. Jeżowa Ścieżka zachłysnął się dostrzegając, jak wszystko jest zniszczone. Święte miejsce, gdzie wiele razy dzielił języki z Klanem Gwiazdy, przypominało teraz zawalisko skał. Jeżyk westchnął cicho, podchodząc bliżej i łapami oddzielając kilka mniejszych kamieni. Usypisko wydawało się strasznie niestabilne, jednak wejście do środka tunelu było otwarte, jakby ktoś już wcześniej tutaj czegoś szukał. Właśnie tym tropem skierował się medyk, nakazując wcześniej swojej uczennicy, żeby była cicho. Może miejsce nie przypominało już Jaskini, jednak ich przodkom wciąż należał się szacunek. 
Krocząc przez to, co zostało z miejsca spotkań z przodkami, dotarli zaskakująco szybko do odłamków księżycowego kamienia. Czekoladowy oddzielił jedną część i dotknął ją nosem. Chłód przeszył jego ciało od wąsów po koniuszek ogona. Odetchnął. Wciąż czuł bijącą od niego świętość.
Wiśniowa Łapa znalazła się przy nim, poczuł na sobie jej oddech. Zachęcił ją ruchem ogona, żeby podeszła bliżej. Oczy kotki zabłysły zachwytem i szacunkiem do księżycowego kamienia. Niemal nie mogła oderwać od niego wzroku. 
Zabrali ze sobą swój odłamek. Nie należało to do najłatwiejszych, jednak zdołali przytoczyć go do obozu. Tam ulokowali odłamek księżycowego kamienia w legowisku. 
- Trzeba go chronić i zrobić ołtarzyk. Masz jakiś pomysł? - miauknął do uczennicy, rozglądając się w poszukiwaniu czegoś, czym możnaby otoczyć kamień. 

<Wiśniowa Łapo?>