Jeszcze kilka razy zdarzały się integracje między Wieczornikiem a Puszystą, jednak z każdą kolejną kocurek odsuwał od siebie swój strach w stosunku do niej. Chociaż, nadal czuł się przy niej niezręcznie, więc postanowił zachować resztkę ostrożności przy sobie.
A najbardziej niezręcznie było wtedy, kiedy ona tak na niego patrzyła.
Jak teraz.
– Dzień dobry! – miauknął, brzmiąc całkiem wesoło w porównaniu do jego samopoczucia w ostatnim okresie.
Starał się uciekać wzrokiem, ale nie mógł się powstrzymać, żeby co chwilę sprawdzać, czy ona dalej się w niego wpatruje. Wpatrywała. Chyba jeszcze gorzej niż zwykle.
– Cześć, chyba widzę, że masz dziś dobry humor… Może przejdziemy się gdzieś razem, hm?
Jakiś taki krzywy uśmiech wpełzł na jej pysk.
Nie spodziewał się takiej propozycji.
– Uh, a ty możesz w ogóle z obozu wychodzić? – nie krył zdziwienia i zakłopotania w swoim głosie.
– Niby nie, ale podejrzewam, że jak dasz znać Ognistemu, że idziemy po świeży mech, to na pewno nas puści.
W sumie… Co mu szkodziło? I tak nie miał nic do roboty, a kotka wyglądała, jakby jej zależało. Pokiwał więc głową i ruszył żwawym krokiem, odnaleźć tymczasowego zastępcę Borsuczej Gwiazdy. Natrafił na niego prędko i od razu wypalił to, z czym przyszedł. I liliowa miała rację, Ognisty Język po chwili zastanowienia nie miał nic przeciwko. Rudzielec nie wiedział, czy powinien się z tego cieszyć, czy bardziej obawiać nadchodzącego. Wolał nie zostawać sam na sam z morderczynią… A co jeśli ona planuje mu coś zrobić?
– I jak? – zapytała niecierpliwie, podchodząc do niego.
– Zgodził się…
Nie miał już wyboru. Posłusznie podążył za kotką, która, nie zwlekając, skierowała się do wyjścia z obozu.
Cisza była niezręczna. Nie zamierzał odzywać się pierwszy, a Puszyste Futro po prostu padła do przodu. Szum traw drażnił jego słuch, a wilgotne źdźbła przyklejały się do łap. Skrzywił się.
– Może usiądziemy sobie na małą chwilę? Zobacz, rozejrzyj się, jak tu miło. I nikt nie powinien nas szukać…
Rozejrzał się, jak poleciła kocica. Otoczeni byli przez… Drzewa. I tylko drzewa. Zwykły skrawek lasu, jak każdy inny, a jednak cichy i z dużym prawdopodobieństwem, że nikt inny tu nie zajrzy. Usiadł, bo jego łapy zechciały ciut odpoczynku. Puszysta usadowiła się zaraz obok, ignorując jego spięcie. Odsunął się powoli na mysią długość, tak, aby ona nie zauważyła. I jeszcze kawałeczek. Przełknął ślinę, mając wrażenie, że został osaczony. Nie było mowy, żeby poczuł się teraz komfortowo.
Musiał się rozluźnić.
– Mam takie fajne ziółka, chcesz trochę? Wyglądasz na poddenerwowanego.
Aż tak było to widać?
Kotka podsunęła mu pod łapy kilka osobnych listków. Słodki zapach podrażnił jego nozdrza. Tak, to z pewnością go rozluźni. Tylko… Skąd ona je miała? Nie mogła przynieść ich tu wcześniej, bo przecież siedziała cały czas w obozie. A przynajmniej tak myślał. Spojrzał na nie. Były trochę pogięte, jednak jeszcze niewysuszone. Nie miał teraz ochoty, aby zastanawiać się nad ich pochodzeniem. Rzucił jej nieufne spojrzenie.
– No, nie wiem… Kiedyś po jakichś jagodach było mi bardzo niedobrze. Co jak teraz też tak będzie?
– Ależ to nie są jakieś jagody, tylko sprawdzona kocimiętka. Weź, tylko trochę. Pomoże ci – wymruczała przekonująco.
Dobrze, ale tylko odrobinkę.
Schylił się, ostrożnie wziął w zęby kilka drobnych listków. Przeżuł, połknął. Przyjemny smak został na jego kubkach smakowych, sprawiając, że przestał się przejmować.
Liliowa położyła się z głową przy jego nogach, tak, że prawie się dotykali. Zamruczała.
– Ty… Jeszcze nigdy nie byłeś z kotką, prawda? Wiesz, w związku.
Pokręcił głową.
– To źle?
– No… Kto to słyszał, żeby kocur w takim wieku nigdy z kotką nie spał.
Spał? Z kotką? Cóż… Niby nigdy nie miał nic do kotek, ale chyba jednak, mimo wszystko, gdy już wyobrażał sobie przyszłość, bardziej widział tam siebie u boku drugiego kocura.
– Ale… Ja chyba wolę kocury… – spróbował się wymigać.
Puszysta otarła się łbem o jego łapy.
– Nic nie szkodzi. Na pewno każdy kocur doceni twoje zdolności.
Naprawdę? Jego serce nerwowo przyspieszyło. Kocica przekręciła się na brzuch.
– No… No nie wiem…
Jej kolejne słowo było twardsze niż poprzednie.
– Chodź.
Niby działał samodzielnie, ale pozbawiony własnej woli, pod wpływem presji i tych kilku nieszczęsnych listków. Jego umysł był giętki jak glina i łatwo było go uformować w to, co się akurat chciało.
Puszyste Futro chciała za wiele.
Nawet nie myśląc do końca trzeźwo, czuł obrzydzenie samym sobą.
A Puszysta miała tylko nadzieję, że zajdzie w ciążę za pierwszym razem. Wtedy wszystko poszłoby idealnie – ona zyskałaby w oczach lidera, jako matka przyszłych kociąt, które mogłyby wyrosnąć na wielkich wojowników, a durny Wieczornik nawet nie zorientuje się, że został wykorzystany.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz