BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

21 sierpnia 2021

Od Jałowej Łapy

 Od kilku dni nieustannie bębniły o ziemię krople deszczu. Prostszym językiem - lało jak z cebra. Przyzwyczaił się już do mokrej sierści i obłoconych łap. Tego ranka było jednak inaczej. Ocknął się ze snu o ganianiu królików z łapami zalanymi wodą. Od razu wstał.
- Co tu do cholery?! - warknął podnosząc łapy.
Niemal jednocześnie zbudzili się (lub rozbudzili, zależy) inni uczniowie z legowiska: Wilcza Łapa, która podskoczyła z przerażeniem, Zmierzchowa Łapa, bardziej zaskoczona niż zlękniona oraz trójka nowych kotek, byłych samotników. Typowy Klan Burzy. Wszyscy chcieli wyskoczyć z legowiska w plątaninie krzyków taranując swojego wybawiciela, który upadł do wody, mocząc długą sierść na policzkach. Był pewien że wygląda żałośnie, więc otrzepał się z wody. Woda podnosiła się nie do końca bezpiecznie, Chciał czmychnąć jak najszybciej, ale zauważył wciąż śpiącą w najlepsze Kamienną Łapę. Spała na wyższym miejscu, więc miała w wodzie jedynie łapy, a nie pół głowy jak reszta. Bez wahania chwycił ją za kark, co w końcu ją zbudziło.
- ZOSTAW MNIE TY WÓRZE LISIEGO ŁAJNA! - warknęła głośno. Bardzo głośno. Bardzo, bardzo głośno. Próbując się uwolnić sturlała się do wody.
- Przestań wrzeszczeć powódź mamy!
Czarna wstała wbijając nienawistne spojrzenie w Jałową Łapę.
- Nie zauważyłabym, wiesz?!
Razem wyskoczyli z wciąż napełniającego się wodą legowiska i okazało się, że problem jest większy niż sądzili, prawie każde legowisko było zalane, a koty wyskakiwały. Zastanawiał się jakim cudem on i inni uczniowie się nie potopili, rozwiązaniem okazały się kamienie nad dziurą nazywaną legowiskiem i odrobina szczęścia. Temat dlaczego się obudzili tak późno odłożył na inny termin i przyjrzał się patologii obozu. Karmicielki ratowały kocięta, niektórzy ciągnęli nieprzytomne koty, jeszcze inni próbowali ogarnąć akcję. W tym zamieszaniu kątem oka zobaczył Wiśniową Łapę wraz z Jeżową Ścieżką, ratujących zioło-kwiatki. Ogółem panował chaos. Wciąż chmury łkały, wypełniając przestrzeń mgłą i wbijając w ziemię wszystko co napotkały, łącznie z kotami. Widział że niektórzy ledwo stoją na nogach, wraz z kompletnie przemoczoną Piasek, która wskoczyła na skałę nad legowiskami wojowników i uczniów. Zaczęła wygłaszać jakiś poemat, lecz w tym zamieszaniu mało kto się jej słuchał. On do nich należał, usłyszał jedynie koniec wypowiedzi swojej liderki:
- Musimy stąd iść. Ratujcie co tylko możecie!
Czuł drżenie Kamiennej Łapy. Na jej plecach położył koniuszek ogona, który zrzuciła i napięła mięśnie jak do ataku.
- Co, na podrywy ci się zachciało?! - syknęła.
Typowy burzak. Zbyt typowy, by powiedział.
Nawet nie zauważył jak obóz opustoszał, więc rzucił się za rozmywającym się zapachem towarzyszy, a Kamień niechętnie pognała za nim.
- Możesz mnie przynajmniej tolerować?! - burknął, doganiając orszak.
- Wyobraź sobie że niektórzy mają zbyt małe mózgi by się z nimi zadawać. - miauknęła nieprzyjaźnie i się zmyła gdzieś. Wszyscy nieśli jakieś mchy, zioła bądź ocalałą zwierzynę ze stosu. Aby się nie wyróżniać z tłumu urwał kępkę trawy. Trzeba sprawiać pozory, prawda?
Cały Klan tak szedł w ciszy przerywanej bębnieniem ulewy. Budzące się słońce rzucało niewyraźne promienie przez chmury czarne jak smoła. Zwierzaki chowały się w swoich norach i w tej chwili im zazdrościł. I jeszcze ten smak trawy, okropieństwo!
Z narzekania w myślach wyrwał go wrzask samej Piaskowej Gwiazdy. Chciał zobaczyć co się stało, ale szybko się dowiedział o co chodziło, przez wrzask jednego z kotów na przodzie. 
- Piaskowa Gwiazda się topi!
W czym niby może się topić?! Rzeki nie ma, co najwyżej kałuże. Niezdara jakaś ewidentnie.
Okrążył grupę i wyszedł na przód. Z głębokiego dziwnie wąskiego rowu wynurzyła się z pomocą byłego ucznia kremowa. Wyglądała jeszcze żałośniej i mimo podtopienia się klęła pod nosem liczne przekleństwa, aż Żar wyciągnął ją na ziemię. Otrzepała się jedynie i pognała dalej, kaszląc i oddychając świszcząco.
Dotarli do miejsca spotkań, zmęczeni, przemoknięci do ostatniego włoska oraz maksymalnie niezadowoleni. Oczywiście, szybko się okazało że nie starczy miejsca dla wszystkich i zaczęła się przepychanka. Piaskowa Gwiazda gdzieś zniknęła i jej miejsce na skale zajął Bycza Szarża, wydający przeróżne rozkazy i uspokajając Klan.
- MORDA WSZYSCY I SPOKÓJ! - wrzasnął na całą polanę, uciszając wszelkie rozmowy. Po chwili zmaterializowała się sama Piaskowa Gwiazda i wszyscy już na dobre umilkli czekając na wyrok.
- Te koty których imiona wypowiem idą zrobić sobie legowiska w traktorze: Jałowcowy Świt, Kozi Skok, Orlikowy Szept, Burzowa Noc, Muszy Lot, Niebiański Kwiat, Szumiące Wzgórze, Jelenie Kopytko, Słonecznikowa Łodyga, Szemrzące Szuwary, Zajęczy Nos, Szczypiorkowa łodyga, Gliniane Ucho, Sasankowy Kielich, Wilcza Łapa, Jałowa Łapa, Szybka Łapa, Kamienna Łapa i Narcyzowy Pył. - zakaszlała - I Bycza Szarża. - powiedziała i zeskoczyła ze skały.

***

Zapadł wieczór, a wszystko było względnie dobrze zrobione i zorganizowane. Byk i Szczypiorek zachowywali się jak prawdziwi przywódcy a zmęczony i strudzony tłum nierudych jedyne co chciał zrobić to wyczyścić sobie futra i pójść spać. Zastanawiał się, jak poradzili sobie rudzi bez ich pomocy, niedojdy. Dwójka "dyktatorów" gadała co gdzie jak z legowiskami i jak żołnierze w armii wykonywali te zadania. W tej chwili szczerze współczuł kotom takich jak na przykład Szum, którzy niegdyś lśnili długim i puchatym futrem, a teraz stracili objętość i wyglądali zwyczajnie głupio. W sumie on też, ale mało go obchodziła obłocona, brudna, kręcona na końcach przez niewysuszanie i posklejana sierść. Spanie. To chciał najbardziej. 
Uciekł więc pod koła Toma, tam gdzie leżała większość kotów, w tym Kamienna Łapa, bijąc ogonem o trawę. Jej kłaki były w niewiele lepszym stanie.
- Hej Kamienna Ła-
- Czego chcesz ode mnie?!
Westchnął.
- Niczego, bo wierz mi lub nie, ale jestem ostatnim empatycznym kotem w Klanie Burzy, niedojdo.
<Kamienna Łapo?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)