BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

doszło do ataku na książęta, podczas którego Sterletowa Łapa utracił jedną z kończyn. Od tamtej pory między samotnikami a Klanem Nocy, trwa zawzięta walka. Zgodnie z zeznaniami przesłuchiwanych kotów, atakujący ich klan samotnicy nie są zwykłymi włóczęgami, a zorganizowaną grupą, która za cel obrała sobie sam ród władców. Wojownicy dzień w dzień wyruszają na nieznane tereny, przeszukując je z nadzieją znalezienia wskazówek, które doprowadzą ich do swych przeciwników. Spieniona Gwiazda, która władzę objęła po swej niedawno zmarłej matce, pracuje ciężko każdego wschodu słońca, wraz z zastępczyniami analizując dostarczane im wieści z granicy.
Niestety, w ostatnich spotkaniach uczestniczyć mogła jedynie jedna z jej zastępczyń - Mandarynkowe Pióro, która tymczasowo przejęła obowiązki po swej siostrze, aktualnie zajmującej się odchowaniem kociąt zrodzonych z sojuszu Klanu Nocy oraz Klanu Wilka.

W Klanie Wilka

Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Klifu i Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Znajdki w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 30 marca, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 maja 2022

Od Czajkowej Łapy CD. Zwęglonego Kamienia

 Wyciągnęła łapę, by przytulić czarnego kocura. Widoczne przygnębienie spływało z jego pyska. Jeśli teraz pokaże, że u niej jest lepiej niż u Kamiennej Agonii, Zwęglony Kamień już nigdy nie będzie musiał być między nie rozdarty. Tak będzie lepiej. Kamień już nigdy nie zatruje mu życia. Gdy zbliżył się i objął, szylkretowe ciałko wtuliło się w jego sierść. Otuliło łapką, a gardło wydało ciche, kojące mruczenie. Wspaniałe uczucie. Czuła, jakby miała brata na własność. Nareszcie pod kontrolą, która uleciała parę księżyców temu. Brakowało jej tego. Węgielek przecież nie wiedział, co dla niego najlepsze. Dlatego ranił się, spotykając z nieodpowiednim towarzystwem. Widziała, jak smętnie chodził, jak radosne iskierki w jego oczach znikają, jak tylko patrzył w stronę starszyzny. Musiała chronić brata, wskazać mu dobrą drogę. Przecież zależało jej na jego szczęściu bardziej, niż komukolwiek innemu. Czarna świruska już nigdy go nie skrzywdzi.

***

Mimo tego, że się pogodzili, w jej piersi wciąż tliła się nuta pewnej niechęci do Zwęglonego Kamienia. Nie potrafiła patrzeć na niego bez jadowitego kłucia w żołądku, nie potrafiła znieść jego głupich, dumnych uśmieszków przed Klanowiczami.
Leżąc w legowisku uczniów, nie mogła też patrzeć na jego dawne legowisko. Niegdyś przesiąkłe jego zapachem, teraz tylko przypominające jej o jego nowej randze. Winiła go za to, co się stało. Gdyby nie jego powiązania z Kamień i Zając, nigdy by nie został wojownikiem przed resztą rodzeństwa. Brązowe ślipia widząc wzorkiem po leżu uczniów, co chwile trafiały na to przypomnienie. Ogon nerwowo zadrżał, a wibrysy poruszyły się, gdy do jej głowy wpadł pewien pomysł.
Nikogo oprócz niej nie było w legowisku terminatorów. Teoretycznie, mogła zrobić, co chciała. Dźwignęła się na łapy i ciężkim krokiem podeszła do mchowego posłania. Wbiła w nie puste spojrzenie, oglądając dokładnie każdy jego kawałeczek. Kępki futra, które niezgrabnie umościły się na posłaniu, sam kształt, który zostawił po sobie Węgiel. Gdy zbliżyła nos, potrafiła wyczuć na roślinie zapach brata. Tak znajomy, jednak ostatnio coraz bardziej obcy.
Miała dość. Miała dość Węgla, Zająca i Kamień. Oni wszyscy ją ranili, żadne nie brało na poważnie. Zając był zdrajcą i mordercą, Kamień psychopatką i manipulantką, a Węgiel… Węgiel nawet nie był jej rodzonym bratem. Nie miał rudego futra, nie powinien się liczyć. Było lepiej, a teraz gdy stała nad jego dawnym leżem, znów czuła się okropnie.
W jednym momencie jej źrenice zwężyły się, mięśnie napięły, a kotka była gotowa do skoku. Zamachnęła się i pazurami rozdarła pierwszą warstwę posłania. Mech dostał się między jej pazury, łzy zaczęły spływać po pysku, a z piersi starał się wydrzeć tłumiony przez nią wrzask. Warstwa za warstwą rozszarpywała leże, dając upust negatywnym emocją. Nie zwróciła nawet uwagi, kiedy Końskie Kopytko zajrzał do środka, nie zareagowała, kiedy wywołał jej imię, nie protestowała, gdy chwycił ją w objęcia. Jej mięśnie rozluźniły się, a pazury dłużej nie uderzały wściekle o ziemię, gdy wtuliła zapłakany nos w sierść kocura. Jęk w końcu przedarł się przez jej gardło, gdy z trudem brała kolejne hausty powietrza. Końskie Kopytko bez pytań, bez oceniania, przyszedł do niej i zaoferował oparcie. Ramię, na którym mogła się wypłakać. Potrzebowała tego, zwłaszcza w chwilach słabości, momentach, gdy wszystko ją przytłacza.
Gdy znalazła spokój, swego rodzaju wyciszenie w futrze Konika, nie chciała od niego uciekać. Nie chciała nawet odchodzić. Ten ostatni raz pogładził ją ogonem po grzbiecie z troską.
– Posprzątajmy tu, zanim zleci się reszta uczniów.
Nie podejmował tematu, na który Czajka nie chciała rozmawiać. Doceniła to. Bardzo. 

***

Dostał ucznia. Jej brat dostał ucznia. I to nie byle jakiego, o nie. Zajęcza gwiazda nie przepuściłby okazji, żeby dać swojemu ukochanemu synkowi jedno ze swoich najmłodszych latorośli. Zwęglony Kamień dostał najgorsze z nich. Sowę. Idealną, uroczą i miłą kluseczkę, jakże palącą się do zostania świetną wojowniczką. Wciąż niewinną, wciąż nieskażoną życiem. Jak? Jakim cudem, z taką rodziną, kotka nie skończyła zestresowana, osiwiała z nerwów, podejmująca decyzje, które kwestionują jej bliscy?
Sowia Łapa denerwowała ją na wielu poziomach. Więc jak tylko biała jak śnieg kotka została uczennicą, Czajka korzystała z każdej okazji, by uprzykrzyć jej życie. Nie potrafiła inaczej uwolnić swoich emocji, więc odwróciła się ku najprostszym rozwiązaniu. Jednak Sowa, jak na złość, nie dawała się tak łatwo zasmucić.
- Przepraszam! - jej słodki głosik zabrzmiał w uszach Czajkowej Łapy, drażniąc jej słuch. Mijały się w legowisku uczniów, gdy Czajka specjalnie zepchnęła ją na bok, by ta upadła. Białe futerko wznieciło w powietrze tumany kurzu z ziemi, a jednak. Z jej pyska wciąż padało tylko “przepraszam!” czy “to moja wina, nie przejmuj się”.
- Uważaj jak leziesz - syknęła szorstko Czajkowa Łapa, chowając się w cieniu leża terminatorów, podczas gdy Sowia Łapa z zamyślonym wyrazem pyska wyszła z obozu w towarzystwie Zwęglonego Kamienia. 

***

Siedziała pod legowiskiem lidera. Jej pazury nerwowo chowały się i pokazywały, błyszcząc w nocnym świetle. Wybrała na zgromadzeniu. Wiedziała, co będzie musiała zrobić. Więc dlaczego… dlaczego się teraz wahała? Przecież nie miała już żadnej decyzji do podjęcia. Wystarczyło wejść i powiedzieć.
Węgiel… Węgiel sam tego chciał. Poszedł na to zgromadzenie, wiedział, jakie będą konsekwencje. Sam to sobie zrobił. Ona tylko… ona tylko trzymała się kodeksu. Słowo lidera jest prawem. Jednak jak dobrym prawem może być słowo lidera-mordercy? Zamknęła oczy, wzięła głęboki wdech.
Żar by jej nie oszukał. To on kazał jej wybierać. Chciał dla niej dobrze, upewnił, że dobrze wybrała. Ta decyzja była konieczna. Musiała jej dokonać, on tylko popchnął ją w dobrym kierunku, prawda?
Prawda...?
- Czajkowa Łapo? Rozżarzony Płomień przekazał mi, że chcesz się ze mną czymś podzielić. Słucham więc - mruknął Zajęcza Gwiazda, zapraszając ją ruchem ogona do legowiska. Czajkowa Łapa przełknęła ślinę. Posłusznie podążyła za kocurem, jednak nie wydała z siebie ani słowa. Uniosła delikatnie łeb, niechętnie zerkając w zielone ślepia. Ich zimny blask odstraszył jej spojrzenie.
- Śmiało, możesz mi powiedzieć - miauknął spokojnie Zając. Zbyt spokojnie na jego ostatnie występki.
- Zwęglony Kamień… Zwęglony Kamień był na zgromadzeniu. Jakimś sposobem pofarbował swoje futro na rudo, żebyś go nie wykrył. Złamał twój zakaz - powiedziała w końcu. Zajęcza Gwiazda uśmiechnął się delikatnie. Miło, spokojnie, troskliwie. Przyłożył swój nos do czoła przerażonej Czajkowej Łapy i zamruczał uspokajająco.
- Twoja lojalność zostanie doceniona. Idź, odpocznij, to musiała być trudna noc dla ciebie - odprawił ją, po czym zniknął w cieniu głębin legowiska. To… to była dobra decyzja. Przecież i tak Węgiel nie otrzyma aż tak dużej kary, nie? To tylko… to tylko wyjście na zgromadzenie. Nic się nie stanie.
Obudziła się następnego dnia, żeby usłyszeć nawoływania Zająca ze skały. Zwoływał zebranie Klanu. Mimo tego, że sama przyczyniła się do ów zebrania, nie chciała na nie iść. Podświadomie nie chciała słyszeć werdyktu, jaki wyda Zając. Jej żołądek wywracał się ze stresu, a w sercu czuła dziwne kłucie.
- Dobrze zrobiłaś, Czajkowa Łapo. Nieposłuszeństwo trzeba karać. Gdyby nie kary, każdy by robił, co chciał. Zwęglony Kamień zacząłby zachowywać się coraz gorzej, gdybyś mu teraz, w taki sposób nie pomogła. Uwierz, oddałaś mu przysługę - szeptał do niej Rozżarzony Płomień, gdy nareszcie wyszła z legowiska. - A teraz słuchaj. Lider zaraz się wypowie.
W tłumie dostrzegła czarne futro Węgla. Szybko uciekła spojrzeniem, a usiadłszy obok Żaru, uniosła głowę ku Zajęczej Gwieździe. 

< Zwęglone Futro? >

2 komentarze: