BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 maja 2022

Od Czajkowej Łapy CD. Zwęglonego Kamienia

 Wyciągnęła łapę, by przytulić czarnego kocura. Widoczne przygnębienie spływało z jego pyska. Jeśli teraz pokaże, że u niej jest lepiej niż u Kamiennej Agonii, Zwęglony Kamień już nigdy nie będzie musiał być między nie rozdarty. Tak będzie lepiej. Kamień już nigdy nie zatruje mu życia. Gdy zbliżył się i objął, szylkretowe ciałko wtuliło się w jego sierść. Otuliło łapką, a gardło wydało ciche, kojące mruczenie. Wspaniałe uczucie. Czuła, jakby miała brata na własność. Nareszcie pod kontrolą, która uleciała parę księżyców temu. Brakowało jej tego. Węgielek przecież nie wiedział, co dla niego najlepsze. Dlatego ranił się, spotykając z nieodpowiednim towarzystwem. Widziała, jak smętnie chodził, jak radosne iskierki w jego oczach znikają, jak tylko patrzył w stronę starszyzny. Musiała chronić brata, wskazać mu dobrą drogę. Przecież zależało jej na jego szczęściu bardziej, niż komukolwiek innemu. Czarna świruska już nigdy go nie skrzywdzi.

***

Mimo tego, że się pogodzili, w jej piersi wciąż tliła się nuta pewnej niechęci do Zwęglonego Kamienia. Nie potrafiła patrzeć na niego bez jadowitego kłucia w żołądku, nie potrafiła znieść jego głupich, dumnych uśmieszków przed Klanowiczami.
Leżąc w legowisku uczniów, nie mogła też patrzeć na jego dawne legowisko. Niegdyś przesiąkłe jego zapachem, teraz tylko przypominające jej o jego nowej randze. Winiła go za to, co się stało. Gdyby nie jego powiązania z Kamień i Zając, nigdy by nie został wojownikiem przed resztą rodzeństwa. Brązowe ślipia widząc wzorkiem po leżu uczniów, co chwile trafiały na to przypomnienie. Ogon nerwowo zadrżał, a wibrysy poruszyły się, gdy do jej głowy wpadł pewien pomysł.
Nikogo oprócz niej nie było w legowisku terminatorów. Teoretycznie, mogła zrobić, co chciała. Dźwignęła się na łapy i ciężkim krokiem podeszła do mchowego posłania. Wbiła w nie puste spojrzenie, oglądając dokładnie każdy jego kawałeczek. Kępki futra, które niezgrabnie umościły się na posłaniu, sam kształt, który zostawił po sobie Węgiel. Gdy zbliżyła nos, potrafiła wyczuć na roślinie zapach brata. Tak znajomy, jednak ostatnio coraz bardziej obcy.
Miała dość. Miała dość Węgla, Zająca i Kamień. Oni wszyscy ją ranili, żadne nie brało na poważnie. Zając był zdrajcą i mordercą, Kamień psychopatką i manipulantką, a Węgiel… Węgiel nawet nie był jej rodzonym bratem. Nie miał rudego futra, nie powinien się liczyć. Było lepiej, a teraz gdy stała nad jego dawnym leżem, znów czuła się okropnie.
W jednym momencie jej źrenice zwężyły się, mięśnie napięły, a kotka była gotowa do skoku. Zamachnęła się i pazurami rozdarła pierwszą warstwę posłania. Mech dostał się między jej pazury, łzy zaczęły spływać po pysku, a z piersi starał się wydrzeć tłumiony przez nią wrzask. Warstwa za warstwą rozszarpywała leże, dając upust negatywnym emocją. Nie zwróciła nawet uwagi, kiedy Końskie Kopytko zajrzał do środka, nie zareagowała, kiedy wywołał jej imię, nie protestowała, gdy chwycił ją w objęcia. Jej mięśnie rozluźniły się, a pazury dłużej nie uderzały wściekle o ziemię, gdy wtuliła zapłakany nos w sierść kocura. Jęk w końcu przedarł się przez jej gardło, gdy z trudem brała kolejne hausty powietrza. Końskie Kopytko bez pytań, bez oceniania, przyszedł do niej i zaoferował oparcie. Ramię, na którym mogła się wypłakać. Potrzebowała tego, zwłaszcza w chwilach słabości, momentach, gdy wszystko ją przytłacza.
Gdy znalazła spokój, swego rodzaju wyciszenie w futrze Konika, nie chciała od niego uciekać. Nie chciała nawet odchodzić. Ten ostatni raz pogładził ją ogonem po grzbiecie z troską.
– Posprzątajmy tu, zanim zleci się reszta uczniów.
Nie podejmował tematu, na który Czajka nie chciała rozmawiać. Doceniła to. Bardzo. 

***

Dostał ucznia. Jej brat dostał ucznia. I to nie byle jakiego, o nie. Zajęcza gwiazda nie przepuściłby okazji, żeby dać swojemu ukochanemu synkowi jedno ze swoich najmłodszych latorośli. Zwęglony Kamień dostał najgorsze z nich. Sowę. Idealną, uroczą i miłą kluseczkę, jakże palącą się do zostania świetną wojowniczką. Wciąż niewinną, wciąż nieskażoną życiem. Jak? Jakim cudem, z taką rodziną, kotka nie skończyła zestresowana, osiwiała z nerwów, podejmująca decyzje, które kwestionują jej bliscy?
Sowia Łapa denerwowała ją na wielu poziomach. Więc jak tylko biała jak śnieg kotka została uczennicą, Czajka korzystała z każdej okazji, by uprzykrzyć jej życie. Nie potrafiła inaczej uwolnić swoich emocji, więc odwróciła się ku najprostszym rozwiązaniu. Jednak Sowa, jak na złość, nie dawała się tak łatwo zasmucić.
- Przepraszam! - jej słodki głosik zabrzmiał w uszach Czajkowej Łapy, drażniąc jej słuch. Mijały się w legowisku uczniów, gdy Czajka specjalnie zepchnęła ją na bok, by ta upadła. Białe futerko wznieciło w powietrze tumany kurzu z ziemi, a jednak. Z jej pyska wciąż padało tylko “przepraszam!” czy “to moja wina, nie przejmuj się”.
- Uważaj jak leziesz - syknęła szorstko Czajkowa Łapa, chowając się w cieniu leża terminatorów, podczas gdy Sowia Łapa z zamyślonym wyrazem pyska wyszła z obozu w towarzystwie Zwęglonego Kamienia. 

***

Siedziała pod legowiskiem lidera. Jej pazury nerwowo chowały się i pokazywały, błyszcząc w nocnym świetle. Wybrała na zgromadzeniu. Wiedziała, co będzie musiała zrobić. Więc dlaczego… dlaczego się teraz wahała? Przecież nie miała już żadnej decyzji do podjęcia. Wystarczyło wejść i powiedzieć.
Węgiel… Węgiel sam tego chciał. Poszedł na to zgromadzenie, wiedział, jakie będą konsekwencje. Sam to sobie zrobił. Ona tylko… ona tylko trzymała się kodeksu. Słowo lidera jest prawem. Jednak jak dobrym prawem może być słowo lidera-mordercy? Zamknęła oczy, wzięła głęboki wdech.
Żar by jej nie oszukał. To on kazał jej wybierać. Chciał dla niej dobrze, upewnił, że dobrze wybrała. Ta decyzja była konieczna. Musiała jej dokonać, on tylko popchnął ją w dobrym kierunku, prawda?
Prawda...?
- Czajkowa Łapo? Rozżarzony Płomień przekazał mi, że chcesz się ze mną czymś podzielić. Słucham więc - mruknął Zajęcza Gwiazda, zapraszając ją ruchem ogona do legowiska. Czajkowa Łapa przełknęła ślinę. Posłusznie podążyła za kocurem, jednak nie wydała z siebie ani słowa. Uniosła delikatnie łeb, niechętnie zerkając w zielone ślepia. Ich zimny blask odstraszył jej spojrzenie.
- Śmiało, możesz mi powiedzieć - miauknął spokojnie Zając. Zbyt spokojnie na jego ostatnie występki.
- Zwęglony Kamień… Zwęglony Kamień był na zgromadzeniu. Jakimś sposobem pofarbował swoje futro na rudo, żebyś go nie wykrył. Złamał twój zakaz - powiedziała w końcu. Zajęcza Gwiazda uśmiechnął się delikatnie. Miło, spokojnie, troskliwie. Przyłożył swój nos do czoła przerażonej Czajkowej Łapy i zamruczał uspokajająco.
- Twoja lojalność zostanie doceniona. Idź, odpocznij, to musiała być trudna noc dla ciebie - odprawił ją, po czym zniknął w cieniu głębin legowiska. To… to była dobra decyzja. Przecież i tak Węgiel nie otrzyma aż tak dużej kary, nie? To tylko… to tylko wyjście na zgromadzenie. Nic się nie stanie.
Obudziła się następnego dnia, żeby usłyszeć nawoływania Zająca ze skały. Zwoływał zebranie Klanu. Mimo tego, że sama przyczyniła się do ów zebrania, nie chciała na nie iść. Podświadomie nie chciała słyszeć werdyktu, jaki wyda Zając. Jej żołądek wywracał się ze stresu, a w sercu czuła dziwne kłucie.
- Dobrze zrobiłaś, Czajkowa Łapo. Nieposłuszeństwo trzeba karać. Gdyby nie kary, każdy by robił, co chciał. Zwęglony Kamień zacząłby zachowywać się coraz gorzej, gdybyś mu teraz, w taki sposób nie pomogła. Uwierz, oddałaś mu przysługę - szeptał do niej Rozżarzony Płomień, gdy nareszcie wyszła z legowiska. - A teraz słuchaj. Lider zaraz się wypowie.
W tłumie dostrzegła czarne futro Węgla. Szybko uciekła spojrzeniem, a usiadłszy obok Żaru, uniosła głowę ku Zajęczej Gwieździe. 

< Zwęglone Futro? >

2 komentarze: