Od Motylka

Od paru dni jej wzrok nieustannie wędrował w stronę kociąt Skrzącej Nadziei. 

Podobał jej się spokój, jaki mieli, kiedy mieszkała tu sama, z dwójką braci i matką. Kiedy drobna, liliowa kotka zawędrowała do nich, z informacją, iż spodziewa się pociech, Motylek była szczerze zaskoczona. Nie wiedziała, czego ma się spodziewać. Nastanie chaos? 

Z początku uznała, że przecież będzie ich tu za dużo i nie pomieszczą się w takiej przestrzeni. Rozkwitający Pąk uspokoiła ją, tłumacząc, że wcześniej bywało tu więcej karmicielek z dzieciakami, więc przy takiej ilości wciąż będą mieli dużo miejsca. 

Przez jakiś czas żyli tutaj w piątkę. Czasami przychodził do nich Dymne Niebo, a Skierkę odwiedzał Kolczasta Skóra. 

Ciekawiej zrobiło się wraz z narodzinami Snu i Śnieżynki. Małe jedynie popiskiwały i kuliły się przy boku rodzicielki, więc nie dało się nawet wyrobić o nich sensownej opinii. Czarna wręcz nie dowierzała, że tak właśnie wyglądają koty po narodzinach. 

- Ja też byłam taka mała i łysa? - spytała cicho matki, choć jej słowa i tak doszły do Skrzącej Nadziei, która jedynie przekręciła oczami. 

- Tak, jak każdy zresztą. Ja też taka byłam, twój tata był i każdy inny kot. Widzisz, teraz jesteś wciąż mała, a kiedyś będziesz taka duża jak ja. I tak rośniesz, bo wcześniej byłaś właśnie takim łysawym maluszkiem. Miałaś tylko lekki meszek na skórze - wyjaśniła, liżąc czule córkę. 

Tortie kiwnęła głową na znak zrozumienia. Pewnie była wtedy piękna. W końcu teraz jest śliczna, a taką trzeba się urodzić. Uroda nie przychodzi z czasem, trzeba nią zostać obdarowanym.

 

***

 

Kocięta Skrzącej nauczyły się już w miarę mówić, dzięki czemu Motylek mogła w końcu liczyć na nowych osobników do dyskusji, gdyż Listek i Jad zaczynali ją powoli nudzić. Rudy nieustannie marudził i warczał, a ten drugi tylko panoszył się ze swoim nadmiarem energii. 

Koteczkę zaczynało to męczyć, a i potrzebowała babskiego towarzystwa. Pewnego ranka po prostu podeszła do płowego kociaka i przysiadła, uśmiechając się przyjacielsko. 

Chciała przy okazji zaimponować obu karmicielkom, że z niej taka dobra, starsza koleżanka. Na samą myśl o licznych pochwałach, wyszczerzyła się jeszcze bardziej. 

- Hej Śnieżynko! - przywitała się, z gracją wysuwając do przodu łapę. - Jak ci mija dzisiejszy dzień? 

- Dopiero co wstałam Motylku, nie wydarzyło się jeszcze za wiele - stwierdziła cicho. 

Czarna skinęła głową. Zauważyła pewną zależność w zachowaniu młodszej. Była naprawdę humorzasta, bo raz potrafiła kulić się za matką, a innego dni była wręcz pełna energii. Dzisiaj najwyraźniej tortie trafiła na coś pomiędzy, co wydawało się dobrą opcją.

Szylkretka podeszła do wyjścia ze żłobka i spojrzała na zewnątrz. Czuła na sobie wzrok Rozkwitu, która upewniała się, czy córka nie planuje ucieczki. Trochę uraził ją ten brak zaufania, bo przecież nie zamierzała wychodzić, chciała tylko porozmawiać o aktualnej pogodzie z nową koleżanką. 

- Patrz, wciąż pruszy ten śmieszny, biały puch! - zaśmiała się uroczo. - Mamo, jak to się nazywało? To białe. - Wskazała łapą i obróciła głowę w kierunku rodzicielki. 

- Śnieg - odparła krótko niebieska. 

- O, no właśnie. Śnieg. Fajnie wygląda, co nie? - znowu skierowała swą uwagę na Śnieżynkę. - Twoje imię się pewnie od tego wzięło. Niedługo podobno ten cały śnieg i tak zniknie i zrobi się ciepło. Na niebie będzie wtedy  takie wielkie żółte coś, na co mówi się słońce. Nie mogę się doczekać, a ty? - spytała. 

 Wiedziała, że może być z siebie dumna. Zachowywała się wręcz wzorowo, wprowadzając w życie  płową. Rozkwitający Pąk na pewno będzie zadowolona, bo ona, chociaż coś robi, a Listek i Jad nieustannie tylko sprawiają problemy swoimi kłótniami.

<Śnieżynko?>