Dziś miał iść pierwszy raz na polowanie jako pełnoprawny wojownik. Nie szedł już na zwykły trening, a na prawdziwy patrol łowiecki, na jakie dane mu teraz będzie uczęszczać, gdyż było to obowiązkiem i możliwością przysłużenia się klanowi. Dziwnie czuł się na myśl, że idzie chwytać zwierzęta bez swojego kochanego mentora. Brakowało mu go, ale musiał pogodzić się z jego odejściem i tym, że nie będzie już stać przy boku liliowego, a jedyne wsparcie może zapewnić mu z góry. Pręgowany starał się myśleć optymistycznie tak długo, jak tylko mógł.
Chciał pokazać samemu sobie, że wiedza przekazana przez Leszczynową Bryzę nie pójdzie na zatracenie i kocur nauczył go wielu rzeczy. Ruszył wolnym krokiem w stronę wyjścia z obozu, zauważając po drodze Kolczastą Skórę. Przyda mu się towarzystwo, bo przecież i tak nie powinien wędrować w samotności. Nigdy nie wiadomo, co może się stać i trzeba być gotowym na każdą sytuację.
- Hej, Kolczasta Skóro. Chcesz może wybrać się razem ze mną na polowanie? – zapytał Mleczowy Pył, delikatnie się uśmiechając w jego stronę. Musiał jakoś zadbać o dobre relacje ze swoimi pobratymcami.
- Jasne – odparł krótko.
- Dziękuję. – Kiwnął delikatnie głową na znak wdzięczności i dwójka wojowników ruszyła do lasu.
Szli leśną ścieżką, mijając po drodze wiele drzew. Błoto pryskało spod ich kończyn na wszystkie strony. Czując charakterystyczny zapach świerków, Mleczowemu Pyłowi przypomniały się chwilę spędzone z mentorem. Nie mógł uronić łzy, więc dusił w sobie ogromny smutek.
Niespodziewanie rozproszył go widok martwej piszczki. Okazało się, że było ich dużo więcej w okolicy.
- Ciekawe skąd się tutaj one wzięły?- pomyślał na głos liliowy. Od pewnego czasu było o nich głośno w klanie. Nikt tak naprawdę nie znał prawdziwego powodu, kto lub co stoi za tymi tajemniczymi śmieciami zwierzyny, jednak nikomu na pewno się to nie podobało.
- Nie mam pojęcia – mruknął kocur, tykając łapą ofiarę i dokładnie badając ją wzrokiem. Zmarszczył brwi. – Naprawdę to wszystko wydaję się bardzo dziwne – dodał.
- Masz rację- westchnął młodszy wojownik, ponownie wspominając wspólne polowania z rudym. Poczuł, jak łza niekontrolowanie poleciała mu po policzku.
- Wszystko w porządku, Mleczowy Pyle? – zapytał zmartwiony Kolczasta Skóra.
- Tak... Po prostu przypomniało mi się coś smutnego. – Liliowy nie mógł ciągle płakać i okazywać słabość. Był wojownikiem i musiał pokazać innym, że jest silny i zasłużył sobie na to stanowisko.
- Skoro tak mówisz..- Srebrny nie był do końca przekonany, czy kolega z klanu mówi prawdę, ale postanowił nie ciągnąć tego tematu dalej. Widocznie potrzebował trochę czasu po śmierci swojego nauczyciela.
Pręgowany klasycznie otarł łapą łzę i ruszył pędem w stronę skaczącej nieopodal wiewiórki. Sprawnie ją upolował i po wzięciu ofiary w pysk, skinął głową w stronę Kolczastej Skóry, który także dorwał zdrową zwierzynę. W drodze powrotnej minęli jeszcze więcej zwłok, co zmartwiło ich jeszcze bardziej niż wcześniej. Udali się do obozu, informując od razu zastępcę o nowych znaleziskach w lesie. Jastrzębi Cień nie był oczywiście zachwycony tymi wiadomościami, ale podziękował im za nie.
Mleczowy Pył usiadł pod drzewem, żegnając się ze starszym wojownikiem. Cóż, nie upolował za wiele, ale obiecał sobie, że następnym razem postara się bardziej i wykorzysta umiejętności, których nauczył się pod okiem Leszczynowej Bryzy. Spojrzał w niebo, gdzie księżyc był już prawie w pełni, a gwiazdy migotały jasnym światłem. Uśmiechnął się, wierząc, że jedną z nich jest jego były mentor.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz