BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

24 września 2021

Od Kawki CD. Burzowej Nocy

Słowa Burzowej Nocy zostały mu w pamięci.
"Oczywiście, że nie, nie znam go."
Wiedział, że kotka nie mówiła tego szczerze. Ratowała mu tyłek przed innym Burzakiem, ale... co jeśli mówiła prawdę?
Nie kochała go?
Wszystko na to wskazywało. To było takie oczywiste. Gdyby... gdyby darzyła go takim uczuciem ich relacja pewnie wyglądałaby inaczej. Gdyby go kochała... pewnie widywaliby się częściej niż raz na księżyc albo kilka księżyców. Spędzaliby razem wolne chwile, rozmawiali o swoich problemach, małych porażkach, czy sukcesach. Przeżywaliby wspólne przygody, które kiedyś wspominaliby z uśmiechem czy zażenowaniem. Ich relacja nie stała by w miejscu, czy się cofała. Wspólne spotkania nie były rzadkością, dla której Kawka porzucałby wszelkie aktywności tylko czymś zwyczajnym.
Kocur westchnął cicho, otulając się ogonem.
Miał dość tego wszystkiego.

* * *
 * Porą Nagich Drzew*

Wałęsał się smutno bez celu. Mróz gryzł go uporczywie. Trzepnął ogonem. Polowanie było coraz trudniejsze. Zwierzyna wsiąkła chyba w glebę. Kawka kopnął kamień znajdujący się przed nim. Niewielki głaz uderzył głucho o krzew. Przestraszony ptak zerwał się do lotu i za uderzenie serca już go nie było. Kawka przeklnął samego siebie w myślach. Właśnie pozbawił siebie obiadu i kolacji. 
— Kawka? Ty żyjesz? 
Na dźwięk znajomego głosu ciarki. Odwrócił się niepewnie. Burza. Jej brązowe ślipia wpatrywały się w niego zmartwione. Kawka uciekł wzrokiem, przypominając sobie co krzyczał z Psią Łapą. Czuł jak przegrzewa się ze wstydu. 
— Ż-żyję... — miauknął w końcu. 
Niebieska kotka zmarszczyła brwi. 
— Czemu jesteś smutny?
Czarny pokręcił łbem. Nie chciał o tym rozmawiać. Nie było sensu. 
— Jakiś niemrawy jesteś. Pchły złapałeś? — dla bezpieczeństwa Burza zrobiła krok do tyłu. 
Kawka wysilił się na coś co wyglądało jak uśmiech. 
— Haha. — mruknął. — Czemu tu jesteś? 
Burzowa Noc uciekła wzrokiem. 
— Jesteś moim przyjacielem. Sprawdzam czy tyłka sobie nie złamałeś czy coś. — burknęła. 
Przyjacielem. 
— Jak widzisz jestem cały... — odparł, odwracając się do kotki. 
Nie umiał jednak odejść. Powiedzieć, żeby go zostawiła. Usiadł. Burza niepewnie się do niego dosiadła. 
— No więc? 
Kawka zmrużył ślipia. 
— Co? 
Burzowa Noc westchnęła. 
— No co cię tak gryzie? Wyglądasz jakbyś miał całą gromadę robaków z zadzie. — mruknęła. 
Czarny wbił wzrok w łapy. 
— Ja... — zaczął, ale po uderzeniu serca stwierdził, że to głupie. 
Nie wiedział jak to wszystko wytłumaczyć. Nie mógł od tak powiedzieć jej, że ją kocha skoro ona go nie darzyła takim uczuciem. Wtedy zupełnie straciłby ją ze swojego życia. Zraziłaby się do niego i odeszła na zawsze. 
— Zimno jest. Nie mam co jeść. — mruknął w końcu. 
Nie kłamał, ale to nie wszystko co leżało mu na sercu. Niepewnie zerknął na kotkę. 
— U nas w Klanie Burzy nie jest lepiej. — miauknęła. — Jeszcze przez Piaskową Gwiazdę wszystko jest takie... popieprzone. Nawet nie mam siły o tym gadać. — dodała, widząc pytający wzrok kocura.
Wstała i odeszła parę kroków. 
— Spotkajmy się tu za połowę księżyca. Może uda ci się coś złapać i zjeść do tego czasu. — puściła mu oczko. 

* * * 

Cały zestresowany ulizywał sierść na klatce piersiowej. Futro niesfornie nie chciało przylec. Dziś widział się z Burzową Nocą. Dawno nie widzieli się w tak krótkim odstępnie czasowym. Nerwy zjadały nie takiego młodego kocura. Mimo wszystko stres go złapał. Nie wiedział czy powinien zaryzykować i powiedzieć kotce o swoich uczuciach, czy może stłumić to i być dalej przyjaciółmi. 
Para brązowych oczu spojrzała niepewnie na zgniłe owoce, które dostał od Psiej Łapy na samotne noce. Nie był pewny czy proponować je kotce. Nie znał jej stosunku do takich rzeczy. 
— Nad czym tak myślisz? 
Podskoczył zaskoczony. Burzowa Noc patrzyła na niego rozbawiona. 
— Nic tylko twój paskudny pysk mnie przestraszył. — burknął. 
Kotka zmrużyła ślipia. Trzepnęła ogonem i dosiadła się do kocura. 
— Masz gorszy. 
Kawka jedynie wywrócił ślipiami, udając, że wcale go to nie zabolało. Spojrzał na owoce. Wzrok niebieskiej za nim podążył. 
— Co to? 
— Owoce.
— Widzę, ale czemu tak śmierdzą? — pysk Burzy skrzywił się lekko. — Nie mów, że lubisz takie zapachy. 
— Nie lubię. — prychnął. — Śmierdzą, bo są zgniłe. Można takimi poprawić sobie humor.
Wojowniczka uniosła brwi zdziwiona. Niepewnie tyknęła jeden z nich. Spojrzała ponownie na kocura. 
— Jak to ma działać niby?
Kawka westchnął zupełnie jakby pytała go o działanie słońca. Kotka zmarszczyła brwi i pokazała mu język. 
— Widać, że Burzaki nie potrafią się bawić. — zaczął z wrednym uśmiechem. — Wystarczy, że zjesz taki jeden albo parę, a wszystko staje się piękniejsze, chce się tańczyć, śpiewać. Można zaprzyjaźnić się z najgorszym wrogiem...
Burzowa Noc nie wyglądała na przekonaną. Trzepnęła ogonem. 
— Nie wierzę, że to sprawiłoby, że zaprzyjaźniłabym się z Piaskową Gwiazdą. — burknęła.
Kawka wzruszył ramionami.
— Zawsze są wyjątki. To... chcesz spróbować? 
— A ty już to robiłeś? — zapytała. 
Kiwnął łbem. Kotka niepewnie powąchała ponownie owoce. Spojrzała na kocura. 
— Ty pierwszy. Wolę nie ryzykować sraczką. — mruknęła. 
Kawka położył to co mu z uszów pozostało. 
— Dzięki. 

* * *

— I... i nie uwierzysz co się wtedy stało...! — miauknął Kawka. 
Czknął niespodziewanie, sprawiając, że przysypiająca na nim Burza podniosła się nagle obudzona. Rozejrzała się zdezorientowana. 
— Cooo?
— Psia Łapa jest... jest moim bratem...? To... to c-chyba tak działa... 
Burzowa Noc zrobiła duże ślipia. 
— Alee akcja. A kto to ten... no Psia Łapa? Psia Łapa... haha... głupie imię. — zaśmiała się cicho.
Kawka wyprostował się, próbując sobie przypomnieć o czym przed uderzeniem serca mówił.
— No mój... brat... chyba. — powtórzył w końcu to co ostatnio powiedział. 
Burza położyła się na ziemi. Mokra i brudna szybko sprawiła, że na pysk niebieskiej wkradło się niezadowolenie. 
— Kaw... ka! Jestem taka brudna... — jęknęła, patrząc na błotnistą breje na swoim brzuchu. 
Kocur spojrzał na towarzyszkę swojej popijawy. 
— Widzę. — miauknął jedynie. 
Burzowej Nocy nie spodobała się ta odpowiedzieć. Podeszła do czarnego i zaczęła wycierać brud w niego. 
— Pomóż miii...  
Jej brązowe ślipia wpatrywały się w niego błagalnie. Kawka próbował przed nimi uciec, ale kotka chytrze co odwrócił łeb podążała za nim tak, by znów wbić w niego błagalne spojrzenie. 
— No nie bądź... nie bądź taki... — jej łapa uderzyła o jego klatkę piersiową. 
Czarny czuł jak się przegrzewa w środku. Kotka na swój sposób była taka... urocza. Myśli w jego łbie szalały, a łapy zaczęły nerwowo drżeć. W końcu wystawił język i przejechał po umorusanej mordce wojowniczki. 
— Do pyska ci... w tym... błocie. — stwierdził po uderzeniu serca. 
W odpowiedzi dostał ubłoconą łapą w czoło. Burzowa Noc podeszła do niego bliżej i zaczęła ocierać się o jego ciało. 
— Albo mnie umyjesz, albo wytrę się o ciebie. — zagroziła, zaskakująco poważnym tonem. 
Jej brązowe ślipia były roześmiane. Na pysku malował się lekki uśmiech. Kawka już nie pamiętał kiedy ostatnio widział ją w takim stanie. Była taka...
—...Śliczna. 
Burzowa Noc otworzyła szeroko ślipia. 
— Co? 
Kawka spojrzał na nią zdziwiony.
Zaraz.
Czy on powiedział to na głos? 
Na Klan Gwiazd. 
— Co powiedziałeś? — brązowe ślipia czujnie wpatrywały się w niego. 
Kawka zatrząsnął się nerwowo co miało przypominać śmiech. Przynajmniej w jego mniemaniu.
—...Nic.
Zmrużone ślipia wojowniczki nie zdawały się przekonane. 
— To... nie brzmiało jak nic. — mruknęła. — No powiedz... powiedz no...
Kawka otworzył niepewnie pysk, ale po uderzeniu serca go zamknął. Położył łeb na barku niebieskiej kotki, która otuliła go ogonem. 
— Mysi móżdżek. 
Serce czarnego biło jak szalone. W głowie powtarzał dwa słowa, które chciał powiedzieć Burzowej Nocy już od tylu księżyców, ale nie potrafił ich wykrztusić z siebie. Przeklinał siebie w myślach. Nie miał nic do stracenia. Zawsze mógł to zwalić na owoce. Zawsze mógł wmówić kotce, że się przesłyszała. Zawsze mógł...
— K... Kocham cię. — wydusił wreszcie. 
Cisza. Wiatr jakby ucichł. Podobnie jak reszta świata. Kawka słyszał jedynie bicie własnego serca. Bał się oderwać wzrok od futra kotki. Spojrzeć na jej zniesmaczony pysk. 
— Ja... ja ciebie też, kupo futra. — miauknęła cicho wojowniczka. 
Nie wierzył w co słyszał. Wtulił się mocniej w kotkę. Burzowa Noc cicho zamruczała i liznęła go za uchem. Kawka niepewnie oderwał pysk od jej sierści. Spojrzeli sobie prosto w ślipia i nieśmiało zetknęli się nosami. Później już nie przeszkadzała im błotnista gleba przyklejająca się do ich futer. 

<Burza?>

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)