Jak on tak mógł?! Własny syn... zdradził mnie i swój klan. Klan który go wychował i dał życie. Nigdy bym nie pomyślałem, że mój pierworodny odbierze mi jedno z żyć...
Szedłem powoli jego tropem, aż zobaczyłem go jak przenosi swoje... dzieci. Zatrzymałem się i obserwowałem jego przeprawę przez rzekę. W końcu mnie zauwarzył, miał niepokój w oczach. Martwił się o te pieszczochy... Odwróciłem się i powoli ruszyłem w kierunku obozu.
Przechodziłem przez wejście i wtedy usłyszałem głos Wodnego Ogona.
- Co się stało? - zapytał zaciekawiony i zdenerwowany. Widział, że jest mi źle. Przeszedłem do końca i spojrzałem na niego.
- Jutro... - powiedziałem cicho i ruszyłem do legowiska. Smutek i żal powoli przechodziły w złość. Kiedy układałem się w legowisku byłem już wściekły, ale nadal byłem zawiedziony... Błękitna Burza nie jest już moim synem... teraz został mi już jeden syn - Wieczorny Blask. Zamknąłem oczy i po kilku dłuższych chwilach zasnąłem. Następnego poranka już chyba cały klan wiedział, że coś się stało. Wodny Ogon pewnie o wszystkim powiedział. Nie mam mu tego za złe, miał prawo podzielić się tym z innymi. Wskoczyłem na kopczyk.
- Każdy kot zdolny by polować niech wyjdzie przed kopiec. - powiedziałem głośno, a głos w pewnym momencie załamał mi się. Wszyscy szybko wyszli zaciekawieni, a Złota Łuska wyglądała ze żłobka. Wodny Ogon usiadł tam gdzie zawsze siedział Szary Kieł.
- Wczoraj wydarzyło się coś okropnego. - zacząłem odrobinie płaczliwie przypominając sobie co zrobił mój... ekhem, ten wygnaniec. Ogarnij się. Pomyślałem i po chwili na mojej twarzy pojawiła się kamienna mina. - Błękitna Burza zdradził klan, jego partnerką był pieszczoch. Sreberko prawdopodobnie jest jego córką, oprócz niej ma jeszcze dwoje kociaków. - wśród kotów rozległy się pomruki niezadowolenia. - Kiedy prowadziłem go do obozu odebrał mi jedno z żyć. - pomruki stawały się coraz głośniejsze, wśród tłumu dało się usłyszeć słowa obrazy "Trzeba go zabić", "Ten zdrajca nie ma prawa żyć" i "I tak odwdzięcza się klanowi?". - Proszę o ciszę. - przerwałem i wszyscy umilki. - Wieczorny Blasku weź trzy koty i idź na patrol przy Sowim Drzewie i Klanie Burzy, Wodny Ogon zdecyduje kto weźmie udział w drugim patrolu przy granicy Klanu Wilka. Jeżeli schronił się wśród jednego z klanów będziemy walczyć, nie ważne czy to Klan Burzy, Klan Klifu, czy nawet Klan Wilka. - zakończyłem i zeskoczyłem z kopczyka. Wodny Ogon podszedł do Wieczornego Blasku. Podszedłem do nich.
- Macie go znaleźć. - powiedziałem ostro i odszedłem. Byłem bardzo zdeterminowany by dać temu lisiemu bobkowi do zrozumienia, że Klan Nocy nie będzie tolerować takich zachowań.
<ktoś z KN?>
Szedłem powoli jego tropem, aż zobaczyłem go jak przenosi swoje... dzieci. Zatrzymałem się i obserwowałem jego przeprawę przez rzekę. W końcu mnie zauwarzył, miał niepokój w oczach. Martwił się o te pieszczochy... Odwróciłem się i powoli ruszyłem w kierunku obozu.
Przechodziłem przez wejście i wtedy usłyszałem głos Wodnego Ogona.
- Co się stało? - zapytał zaciekawiony i zdenerwowany. Widział, że jest mi źle. Przeszedłem do końca i spojrzałem na niego.
- Jutro... - powiedziałem cicho i ruszyłem do legowiska. Smutek i żal powoli przechodziły w złość. Kiedy układałem się w legowisku byłem już wściekły, ale nadal byłem zawiedziony... Błękitna Burza nie jest już moim synem... teraz został mi już jeden syn - Wieczorny Blask. Zamknąłem oczy i po kilku dłuższych chwilach zasnąłem. Następnego poranka już chyba cały klan wiedział, że coś się stało. Wodny Ogon pewnie o wszystkim powiedział. Nie mam mu tego za złe, miał prawo podzielić się tym z innymi. Wskoczyłem na kopczyk.
- Każdy kot zdolny by polować niech wyjdzie przed kopiec. - powiedziałem głośno, a głos w pewnym momencie załamał mi się. Wszyscy szybko wyszli zaciekawieni, a Złota Łuska wyglądała ze żłobka. Wodny Ogon usiadł tam gdzie zawsze siedział Szary Kieł.
- Wczoraj wydarzyło się coś okropnego. - zacząłem odrobinie płaczliwie przypominając sobie co zrobił mój... ekhem, ten wygnaniec. Ogarnij się. Pomyślałem i po chwili na mojej twarzy pojawiła się kamienna mina. - Błękitna Burza zdradził klan, jego partnerką był pieszczoch. Sreberko prawdopodobnie jest jego córką, oprócz niej ma jeszcze dwoje kociaków. - wśród kotów rozległy się pomruki niezadowolenia. - Kiedy prowadziłem go do obozu odebrał mi jedno z żyć. - pomruki stawały się coraz głośniejsze, wśród tłumu dało się usłyszeć słowa obrazy "Trzeba go zabić", "Ten zdrajca nie ma prawa żyć" i "I tak odwdzięcza się klanowi?". - Proszę o ciszę. - przerwałem i wszyscy umilki. - Wieczorny Blasku weź trzy koty i idź na patrol przy Sowim Drzewie i Klanie Burzy, Wodny Ogon zdecyduje kto weźmie udział w drugim patrolu przy granicy Klanu Wilka. Jeżeli schronił się wśród jednego z klanów będziemy walczyć, nie ważne czy to Klan Burzy, Klan Klifu, czy nawet Klan Wilka. - zakończyłem i zeskoczyłem z kopczyka. Wodny Ogon podszedł do Wieczornego Blasku. Podszedłem do nich.
- Macie go znaleźć. - powiedziałem ostro i odszedłem. Byłem bardzo zdeterminowany by dać temu lisiemu bobkowi do zrozumienia, że Klan Nocy nie będzie tolerować takich zachowań.
<ktoś z KN?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz