BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

26 maja 2024

Od Sówki

*Niedługo po mianowaniu Kaczki*

- Tego się nie spodziewałam – mruknęła cicho Sówka, patrząc prosto w oczy Leszczynie – Dlaczego akurat ja mam iść? Przecież jestem zwiadowcą!
- Ty z nią najwięcej rozmawiasz, a mi się przyda dodatkowa para łap – odparła Leszczyna. Czekoladowa otworzyła szerzej oczy. Nigdy nie myślała, że ta strasznie podejrzliwa kotka (która nawet za kociaka nie chciała się z nią bawić!), poprosi właśnie ją o pomoc. Poprosi kogokolwiek o pomoc!
- Wiesz... Ale musisz sama umieć sobie poradzić...
- Jak mam sobie poradzić z atakiem na dwie strony w pojedynkę? – zapytała siostra Brzoskwinki. Sówka westchnęła cicho i rozejrzała się.
- No dobrze – powiedziała w końcu i poszła za Leszczyną. Nie powinna jej pomagać. Przecież to była taka błaha sprawa! Ale gdzieś w głębi czuła, że musi iść. Coś pchało ją do tego wyjścia, choć sama nie wiedziała co. Przy wyjściu stała już Kaczka, a gdy tylko obie kotki doszły do uczennicy, wszystkie wyszły z obozu. Przez całą drogę się nie odzywały, aż w końcu doszły na miejsce. Leszczyna wytłumaczyła, co będą robić i zaczął się trening.
 
***
 
- Kaczko! – krzyknęła Leszczyna – Już złapałaś tę mysz? – zapytała, jednak nie odzyskała żadnej odpowiedzi. Sówka spojrzała przed siebie, lekko zaniepokojona. Skończyły trening, a słońce powoli zachodziło, jednak wszystkie trzy kotki uznały, że mogą poświęcić chwilę na polowanie. Wszystkie wróciły, nie licząc Kaczki.
- Może po nią pójdę? – zaproponowała w końcu czekoladowa. Młodsza kotka spojrzała na nią, ale ostatecznie się zgodziła. Córka Jarząb ruszyła przed siebie, za zapachem czarnej kotki, cały czas niepokojąc się o nią. Nawet sama nie wiedziała dlaczego. A to wszystko przez małe polowanie na końcu treningu... Zapach zaprowadził ją do jakiś wielkich krzaków. Mrugała kilka razy, próbując sobie poukładać w głowie, najbardziej prawdopodobne wyjście.
- Kaczko?
- Sówko, to ty? – usłyszała jakiś głos i od razu popędziła przed krzak. Zauważyła schowaną głowę pomiędzy liśćmi.
- Dlaczego tak nagle zniknęłaś? Szukałam cię!
- Utknęłam – odparła czarna kotka – Bo goniłam mysz – warknęła, wysuwając głowę nieco poza roślinę. Sówka uśmiechnęła się, próbując powstrzymać śmiech. Nie wytrzymała jednak długo i już po chwili wybuchła śmiechem.
- Nie śmiej się ze mnie! – syknęła Kaczka.
- Ja przepraszam, ale to jest komiczne – powiedziała Sówka, gdy wreszcie przestała się śmiać. Siostra Topikowej Głębiny coś tylko syknęła pod nosem – Dobra, trzeba cię stąd wydostać – oznajmiła czekoladowa i podeszła do krzaka. Był dość gęsty, więc nic dziwnego, że jak udało się Kaczce wejść, to miała problem z wyjściem. Obeszła krzak dookoła, by znaleźć jakieś najlepsze wyjście.
- Słuchaj, złapie cię za ogon i spróbuję stąd wydostać – krzyknęła Sówka i złapała uczennicę za ogon. Próbowała ją wyciągnąć, jednak sama nie dała rady. Postanowiła więc pobiec po Leszczynę.
Gdy wróciła, wytłumaczyła szybko wojowniczce sytuację i obie złapały za ogon poszkodowanej. Zaczęły ciągnąć, aż w końcu udało się uwolnić uczennicę. Ta wylądowała obok krzaka, nieco obolała i z małymi zadrapaniami po gałązkach.
- Wszystko dobrze Kaczko? – zapytała czekoladowa, a siostra Topikowej Głębiny pokiwała głową. Po chwili jednak wstała i podeszła do Sówki.
- Nie śmiej się ze mnie – syknęła, a zwiadowczyni tylko się uśmiechnęła.
- Ale to jednak było komiczne – odparła i wszystkie trzy poszły do obozu.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)