Od Cykorii Do Szepczącej Pustki

  Obudził się ponownie w żłobku, a u jego boku spoczywała kocica, która miała zaszczyt być jego siostrą. Życie było piękne! Miał mamę, która zawsze przy nim była i ojca, który często ich odwiedzał. Jeśli chciał się pobawić, to zawsze miał siostrę lub starsze kociaki, które z czasem zniknęły ze żłobka. Jednak nic nie mogło być idealne. Po pewnym czasie żłobek stawał się coraz nudniejszy, a sam powoli tracił chęci na siedzenie w nim. Gdyby tylko mógł, to wychylił swój pysk poza żłobek i zwiedził pozostałe części obozu, jednak nie mógł. Mama mu niestety nie pozwoliła. A te kolorowe robaczki, które pełzały wszędzie, wyglądały tak ciekawie! Ciekawe jak smakowały lub jak zareagowaliby, gdyby cynamonowy kocur trącił je łapą. Niestety, nie dowie się tego, a przynajmniej nie teraz. Mógłby również zapytać o to mamę, która z pewnością odpowiedziałaby na jego pytanie, jednak gdzie w tym zabawa? Chciał odkrywać wiele, a nie po prostu przyjmować informacje od starszych kotów.
 Wstał i przeciągnął się, aby po kilku krokach wykonanych w stronę wyjścia, ponownie paść na ziemię. Kiedy do jego uszu dotarł znany mu już dźwięk, przewrócił się na plecy, a jego wzrok powędrował w stronę wyjścia ze żłobka. Zobaczył tam kogoś, kogo jego ślepia jeszcze nie miały okazji ujrzeć. Był to liliowy kocur, którego cały pysk pokrywała biel. Cykoria zdziwił się, widząc go. Czy biel nie powinna znajdować się na brzuchu oraz szyi, jak to występowało u niego, taty i mamy? Niby mama miała również trochę bieli na pysku, ale to było tylko trochę. To można było pominąć! Jedynym odstępem była jego siostra, którą zżerała biel, zostawiając tylko ogon i kawałek pyska. Uważał to za lekko dziwne, ale nigdy by jej tego nie powiedział. Przecież była to jego ukochana siostra, prawda? Drugą sprawą, która go dziwiła, to było usadowienie kocura. Stał on na suficie, co nie było miejscem, po którym chodziły koty.
 - Czemu jesteś na suficie? - Zapytał kociak, nie odrywając wzroku od nieznajomego. - I czemu jesteś na odwrót? Koty raczej nie chodzą z łapami ku górze.
 - Ponieważ się znudziłem. Zrozumiałem, że chodzenie w sposób normalny jest przeznaczony dla nudnych osobników, których jedyną zmianą w życiu jest wybranie innego posiłku niż zazwyczaj, co jako jedyne daje im poczucie czegoś więcej niż szarej codziennej egzystencji. - Wypluł z siebie nieznajomy monotonnym tonem, patrząc na włochate coś pod jego łapami. Cykoria musiał chwilę pomyśleć, zanim odpowiedział kocurowi. Większość jego wypowiedzi kociak nie zrozumiał, jednak powiedzenie mu tego prosto w twarz, nie było za dobrym pomysłem. Nie tego go uczyli rodzice.
 - Co? - Rzekł wreszcie Cykoria, przewracając się na brzuch, tym samym stawiając kocura na ziemię, tam, gdzie powinien być. - Kim ty jesteś? Bo ja jestem Cykoria, a to moja siostra i mama. - Łapą wskazał na dwie kocice, które leżały obok siebie. - A ty nie wyglądasz na mojego tatę, więc kim jesteś
 - Kiedyś zrozumiesz, młody. - Odrzekł starszy kocur na pierwszą oznakę niezrozumienia, czochrając łapą cynamonowe kudły. - Jestem mój drogi odkrywający przyjacielu, Szepczącą Pustką. Dumnym i najlepszym wojownikiem Klanu Burzy, zapamiętaj to sobie. - Pochwalił się z uśmiechem, pomijając fakt, że w sumie to niedawno znieśli mu karę. - A przyszedłem tu, by poznać nowych klanowiczów. Bravo~ Jak się oddycha klanowym powietrzem?
 - Klanowym powietrzem? - Powtórzył końcówkę pytania wojownika. - Oddycha się cudownie! Chociaż czy ja z pewnością oddycham, gdy nie myślę o oddychaniu? - Zapytał sam siebie, rozważając na tym dłużej. Jeśli nie myśli o wzięciu wdechu i wydechu, to dalej funkcjonuje tak samo, jednak gdy już zaczyna o tym myśleć, to nagle musi nie zapominać o tej czynności. - Właśnie, właśnie! Nie możesz być najlepszym wojownikiem klanu, bo nim jest tata! Nikt nie jest od niego lepszy. A jeśli nawet tak, to nie uwierzę, póki mi nie udowodnisz.
 - A więc to z ojcem mam konkurować? A, to może rzeczywiście odpuszczę, będzie trudno go przebić. - Stwierdził, jakby rzeczywiście się poddając, patrząc gdzieś w dal. Prawdą było jednak, że i Szept i Malwa wiedzieli o umiejętnościach kremowego, a Szeptowi nie chciało się męczyć z przekonaniem dzieciaka o wielkości swojego ojca.
 - Tata Malwin jest najlepszym wojownikiem w całym Klanie Burzy! A jak dorosnę, to będę taki jak tata! Najlepszym wojownikiem klanu! - Powiedział Cykoria z uśmiechem na pysku. Tata przecież był najlepszy, prawda? Nawet potwierdził to ten kocur, który niby nazywał się Szepcząca Pustka. - Więc nazywasz się Szepcząca Pustka, prawda? Czemu? Jesteś pusty w środku? Bo na zewnątrz nie wyglądasz na pustego.
 - Hm, powiedz mi, a ty jesteś wyrastającą z ziemi łodygą? - Odpowiedział pytaniem na pytanie, unosząc brew, która zakrywała jego pulsującą żyłkę. Cynamonowy kocur pokiwał przecząco głową. - Właśnie! Tak więc widzisz, kto wie, co siedziało rodzicom w głowach przy nadawaniu imion.
 - To twoi rodzice nadali Ci imię, które aktualnie nosisz? Dlaczego więc nazywasz się Szepcząca Pustka, a nie na przykład Szept lub Pustka? - Zapytał kociak. - Ja nazywam się Cykoria, jedno słowo, a nie dwa. Więc czemu ty jesteś lepszy i masz dwa? Czemu ja nie mogę nazywać się… eee…. O! Cykoriowa Jagoda?

<Szept?>