BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

15 grudnia 2020

Od Mglistego Snu

Deszcz padał. Ciągle padał i nie chciał przestać. Ziółka się moczyły, a nie było możliwości pozbierać ich nowych. Mgiełka obawiała się o Porę Nagich Drzew. Siedziała na skraju legowiska medyków. Milczała i myślała. O czym? Sama nie wiedziała. Od czasu do czasu koło niej przemknął cień. Ignorowała go. Niech sobie będzie, jak musi. Krople deszczu raz po raz spadały przed jej pyszczkiem. Niebo płakało, czy to Klan Gwiazd? Może opłakiwali poległych w pożarze... Aż tak bardzo... Co chwilę tworzyły się nowe i głębokie kałuże w obozie. Była ciekawa, kiedy się to wszystko skończy i łzy Klanu Gwiazd czy też nieba zaleją Klan Nocy. Westchnęła, a jej uszy zarejestrowały dźwięk krzątającego się Porannej Zorzy. Zapewne wciąż starał się uratować część roślinek. Po co? Przecież i tak zamokną... Skuliła uszy. Dzisiaj miało też odbyć się zgromadzenie. Nie miała na nie siły. Dziwne Mglisty Sen była znów bezsilna. Tylko częściowo. To cisza przed burzą - powtarzała sobie w myślach asystentka medyka. Na chwilę jej wzrok skupił się na wojownikach i uczniach, którzy przemieszczali się w obozie. Niedawno też do ich klanu zawitała dawna medyczka klanu burzy, niejaka Konwalia razem z jakąś znajdką, którą to na nieszczęście czarno-białej musiała się zajmować. Nie miała nic przeciwko, ale skąd wiedzieć, czy te kotki ich nie zdradzą? W dodatku ta mała wkurzała swoją osobowością Mgiełkę. Nic nie mówiła. Nigdy. Westchnęła. Jednak mimo to ciekawiło ją, dlaczego Konwalia została wyrzucona z klanu. Ot ciekawość. Ta kotka ją ciekawiła. Wydawała jej się smutna, chyba tak trochę... Ciężko było stwierdzić, w dodatku cień zaczął o niej ględzić coraz częściej. Chciała ją poznać, ale... nie miała odwagi? Ona? Mglisty Sen medyczka nie miała odwagi? Pff niedoczekanie. Ociężale wstała i skierowała się do wnętrza legowiska, choć trochę pomóc gburowi, mimo że te czynności nie miały dla niej kompletnie sensu. Tak wypadało. Chyba.

***wieczór zgromadzenia***

Wojownicy, uczniowie i Poranna Zorza zbierali się przed wyjściem z obozu. Ona nie miała ochoty, siły ani psychicznych możliwości. Była już pewna, że nie pójdzie na zgromadzenie, jednak nie chciała o tym nikomu mówić. W końcu powinna iść. Czy jak nie pójdzie, Gwiezdni się na nią obrażą? Miała nadzieję, że nie... Zamknęła oczy i delikatnie, ignorując wzrok byłego mentora, wycofała się w głąb legowiska medyka. Może zrozumie? A co jak nie? Teraz żałowała, że nie ma jakiegoś tylnego wyjścia z legowiska. Przydałoby się na przykład podczas ewakuacji chorych! W dodatku teraz również. Chciała zapaść się pod ziemię. Może powinna ten pomysł komuś podsunąć? Dobra myśl... Wróciła myślami do obecnej sytuacji. Wstrzymała oddech. 

~ Co ty robisz pokrako? ~ usłyszała głos cienia. 

- Spadaj - rzekła szeptem, aby nikt niepożądany przypadkiem jej nie usłyszał. 

~ Po moim trupie ~ zaśmiał się tym swoim przerażającym grubym głosem. Doprawdy jak w takim małym objętościowo ciałku mieścił się taki głos. ~ Po prostu jestem potężny ~ odparł jak gdyby nic. Zapomniała, że ten wie, co myśli. Głąb jeden. Westchnęła i postanowiła wyjrzeć poza legowisko, czy już wszyscy ruszyli. Miała racje. Nikogo już nie było. To była jej szansa. Delikatnie stawiając łapy, opuściła miejsce swego bytowania i udała się w stronę wyjścia. Gdy była już poza obozem ruszyła biegiem w stronę lasu. Omijała zalane tereny, przez co mogła dłużej rozprostowywać łapy. Tylko po co? Sama nie wiedziała. Po prostu potrzebowała samotności. A może i nie?... Może właśnie jej nie chciała i tak odreagowywała emocje, których przecież nie czuje?... Jaki to ma wszystko sens? Jej myśli go nie posiadają. Biegła dalej, czuła ten wiatr, czuła jak krople spadają pojedynczo na jej już zmoknięte futro. Czasem przysłaniały jej widok, mieszając się z łzami, przez co nie było widać, że płacze. Płakała, ale nie chciała tego przyznać. Czuła się taka bezsilna, ale przecież była pełna mocy. Była silna. Ona. Była. Silna. To tylko chwilowa słabość... Przebłyski dawnej Mgiełki, która niestety jeszcze przeżyła. Trzeba było ją zabić. Pozbyć się jej raz na zawsze. Tylko jak? Jak pozbyć się części siebie, nie raniąc tym samym tej drugiej? Czy się dało? Nie chciała teraz o tym myśleć. Ważne było tylko to, aby się nie zatrzymała. Nagle pośliznęła się i wpadła w dużą kałużę, boleśnie upadając na lewy bok. Pisnęła. Nie miała siły się podnieść. Leżała w tej kałuży i płakała. Krzyczała z bólu, wewnętrznego bólu, który wysysał z niej życie. Co było z nią nie tak? No co? Dlaczego?... Starała się zbywać uwagi cienia, który próbował po raz kolejny wmówić jej, że to po prostu ona i wszystko jest z nią nie tak. Wypominał wszystkie sytuacje, za które Mgiełka się winiła. On po to właśnie był. By ją zniszczyć...

***

Przemoknięta wróciła do obozu, po czym od razu skierowała się do legowiska. Inne koty jeszcze nie zdołały wrócić ze zgromadzenia. Była tutaj na plus. Mogła się ogarnąć, zanim powróci Poranna Zorza. Nie mógł jej widzieć w takim stanie. Nikt nie mógł. Udała się w głębszą część legowiska do izby, w której spali medycy. Musiała to wszystko z siebie zmyć. Tę słabość i bez moc razem z brudem kałuży, znajdującym się na jej czarno-białym futrze.

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)