Od Brzoskwinki (Brzoskwiniowej Łapy) CD. Jesionowej Łapy

– Może chciałabyś coś zjeść? – zapytał Jesionowa Łapa. Energia wręcz buzowała w Brzoskwince, nie trzeba było jej dwa razy powtarzać. Pognała po najlepszą, największą rybę (niemal tak dużą, jak ona sama) i, potykając się o zdobycz, wróciła do Jesionowej Łapy. Uczeń podziękował cicho i zabrał się do jedzenia, a Brzoskwinka, jako że głodna nie była, starała się rozweselić kocura jak tylko mogła. A jak niby to robiła? No, gdakaniem. 

Wtem na dwójkę młodych kotów padł cień. Jesionowa Łapa przerwał posiłek i skłonił głowę przed kotką, która stała za plecami Brzoskwinki. Ta druga po chwili milczenia i z zaskoczonym „hę?” również się odwróciła. 

– Czy wolno mi wiedzieć, co robi kociak w Porze Nagich Drzew, na zewnątrz, całkiem sam? Jesteś poważna? Oszroniony Płatek wie? 

– Nie jest sama – mruknął cicho czekoladowy, spoglądając na Śledziowe Futro. Brzoskwinka przyjrzała się wojowniczce. Futro, choć odzyskało odrobinę blasku od czasu bycia samotnikiem, wciąż było jakby nieco wypłowiałe. Oprócz tego z tyłka sterczał jej śmieszny ogon, przypominający kikut.

– Ale ty jesteś paskudna.

* * *

Minęło trochę czasu i Brzoskwinka dostąpiła tego zaszczytu, jakim było mianowanie na ucznia. Nie dało się ukrywać; mentorka dawała jej solidny wycisk, stawiając jej okropnie wygórowane wymagania. Jeśli Brzoskwiniowa Łapa skakała, to zawsze robiła to za nisko, jeśli biegła, to za wolno. Mogło to mieć jakiś związek z tamtą nieprzyjemną konfrontacją (zajściem Śledzikowi za płetwę) albo po prostu pointka takie już miała usposobienie i Brzoskwinka musiała to zaakceptować. A że nie było szansy na zmianę mentorów, to Brzoskwiniowa Łapa postanowiła nawiązać z kocicą nić porozumienia. Cieniutką i wątłą, ale zawsze. Wciąż starała się mieć nadzieję na powrót do dawnego wędrownego życia, ale ta nadzieja gasła z każdym kolejnym dniem spędzonym w Klanie Nocy, ostatecznie napełniając Brzoskwiniową Łapę jedynie pustką. Ale hej! Życie w rybołownym klanie nie była wcale takie złe, a myśl, że z niektórymi kotami nie ma na pieńku, dodawała Brzoskwiniowej Łapie ochoty do stawiania czoła kolejnym dniom.

No, i były jeszcze kociaki Oszronionego Płatka i Deszczowej Gwiazdy. Brzoskwiniowa Łapa miała nadzieję nieco bliżej je poznać, ale aktualnie, ze względu na częstotliwość treningów, graniczyło to z cudem.

Wgryzała się właśnie w pokarm bogów, znany szerzej pod nazwą „ryba”. Po chwili do jej nozdrzy dotarł jeszcze inny, znajomy zapach. Powoli uczyła się rozpoznać wonie innych klanowiczy, ukryte pod cudownym rybim aromatem.

– Cześć, Jesionowa Łapo – mlasnęła, łapką ocierając resztki „boskiego pokarmu” z wąsów.

– Jak ci idzie trening? – zapytał czekoladowy kocurek, dosiadając się do uczennicy.

Obrzuciła go spojrzeniem z serii „weź mnie nie dobijaj”.

– Wiesz… Czasami mam wrażenie, że ona tylko czeka, aż popełnię jakiś błąd. Z drugiej strony chyba chce mnie czegoś nauczyć, ale wybiera złą taktykę. Potrafi drzeć się na mnie dobre trzydzieści uderzeń serca, albo stawiać mi takie wymagania… Na przykład wczoraj musiałam wejść na najwyższą gałąź drzewa, a na dzisiaj moja dręczycielka zapowiedziała „trening wytrzymałości’. Aż się boję wiedzieć, co miała na myśli.  – Brzoskwiniowa Łapa wzruszyła ramionami, a słysząc znajomy głos wołający ją do posprzątania u starszej szybko zerwała się i polizała Jesionową Łapę na pożegnanie po policzku.

– To ten… Do później.

<Jesionowa Łapo? aaa, wybacz gniota>