Pod nieboskłonem widoczne były połacie traw i krzewów. Trybiki w umyśle dopiero co przywróconej do przytomności szylkretki obracały się wolno, więc trochę czasu zajęło jej uświadomienie sobie, że jedyne znane jej miejsce o takim wyglądzie to tereny jej klanu. Jeśli tuż pod nią, jak zauważyła, wartko płynął strumień, a terytoria Klanu Burzy są po drugiej stronie, to... nie jest na terenach Klanu Burzy.
Wiadomość ta uderzyła w kotkę niczym piorun (do czego niewiele brakowało w ciągu dzisiejszego dnia). Nie może tak beztrosko leżeć na cudzym terytorium! Czym prędzej podniosła się - a raczej spróbowała, bo w połowie czynności zgięła się wpół z bólu. Prawa przednia łapa zwisała pod dziwnym kątem, z rany w barku, która zdołała się zasklepić podczas niespokojnego snu kotki, na nowo popłynęła ciemna strużka krwi. Świetlisty Potok nie próbowała już nawet stawiać jej na ziemi, bo z góry było to skazane na niepowodzenie; niezdarnie uniosła się na drugiej nodze i spróbowała się rozejrzeć.
Pierwszą rzeczą, którą dostrzegła, był znajomy powalony dąb - Wielkie Drzewo! Odetchnęła z ulgą, starając się nie zwracać uwagi na igiełki bólu w nadwyrężonych ciągłym zachłystywaniem się płucach. Polana była przeznaczona na zgromadzenia i miał na niej panować pokój; nawet, jeśli tylko w czasie pełni, to przynajmniej żaden kot nie mógł powiedzieć, że burzowiczka stoi bezprawnie na jego terenie.
Jednak następne odkrycie sprawiło, że serce podeszło jej do gardła. Tylko odrobinę dalej leżała bezwładnie młodsza szylkretka. Mocno zaniepokojona Świetlista pokuśtykała w jej stronę, krzywiąc się z bólu i szoku. Przyjrzała się kotce; szczęście w nieszczęściu, oddychała i nie miała widocznych poważnych ran. Pomyślała, że lepiej jej bezsensownie nie budzić, skoro może odpocząć. W tej chwili łaciata uświadomiła sobie, że jeśli nie pamięta nic od pewnego momentu zmagań z żywiołem, a jednak siedzi teraz na brzegu, to ktoś musiał wyciągnąć ją z wody. Spojrzała na młodszą kotkę z mieszanką zaskoczenia i uznania i postanowiła trzymać straż, dopóki tamta się nie obudzi, chociaż pomyślała, że limit niebezpieczeństw muszą już mieć wyczerpany.
Po pewnej chwili już miała się położyć, by, dać odpocząć ciężej teraz pracującym łapom, gdy nagle wyczuła silną woń obcego kota, dużo świeższą, niż wszechobecne zapachy kotów przychodzących na zgromadzenie. Niemal podskoczyła (i dobrze, że się tak jednak nie stało, bo niechybnie wywinęłaby orła). Musiał niedawno stać tu, gdzie ona! Zawęszyła prędko, ale jej zmysły były jakby otępiałe po wodnej "przygodzie" i oprócz faktu obecności trzeciego osobnika stwierdziła tyle, że wcześniej był przy Nocnej Łapie, ale tylko przez chwilę. Może ukrył się, kiedy wojowniczka się obudziła? Rozpaczliwie rozejrzała się wokoło, ale nie wiedziała nawet, skąd teraz dociera zapach. Pochyliła się nad Nocną Łapą i trąciła ją pospiesznie nosem, starając się obudzić. Wiedziała, że w razie ataku ich szanse są żałośnie marne - nawet, gdyby przeciwnik był tylko jeden, to jak dadzą sobie radę wojowniczka z wybitym barkiem i średnio przytomna uczennica, obydwie wycieńczone i obolałe?
Zauważyła, że kotka z Klanu Wilka otworzyła oczy.
- W pobliżu ktoś jest - wyszeptała szybko - ale się nie pokazuje. Nie mam pojęcia, kto. Nie czuję dobrze jego zapachu.
Zanim Nocna Łapa zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, do uszu Świetlistego Potoku dotarło trzaśnięcie gałązki i kotka podniosła głowę. Teraz widziała tajemniczą postać, ukrytą wciąż w cieniu krzewów. Zbyt wiele myśli przelatywało jej przez głowę, by przypomniała, po której stronie znajdują się terytoria poszczególnych klanów. Na widok wpatrujących się w niego dwóch par oczu (Nocna zdążyła się, choć z trudem, podnieść w międzyczasie) obcy zatrzymał się, jakby zmieszany. Po chwili jednak zaczął przedzierać się dalej. W momencie, gdy Świetlista zaczynała się modlić o to, by przybysz okazał się znajomy i przyjazny, a jej grzbiet przypominał kształtem obnażony pazur, tyle że z nastroszonym futrem, kot wyłonił się spomiędzy gałązek.
<Nocna Łapo? Przepraszam za tę końcówkę, zupełnie nie mam pomysłu ;^;>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz