Od Popielatej Łapy C.D Borsuczego Gońcy

Uczennica z westchnieniem opadła na swoje posłanie, odwracając się tyłem do wyjścia z legowiska. Treningi z Borsuczym Gońcem mimo, że były dla niej wielką przyjemnością, to niewątpliwie potrafiły zmęczyć. Zresztą fakt, że kocur cały czas obserwował ją tymi swoimi błękitnymi oczami, wcale nie polepszał sprawy. Złotooka zadrżała na samą myśl o tym i speszona ukryła pysk w posłaniu. Borsuczy Gońcu, gdybyś ty tylko wiedział co ja przez ciebie przeżywam! - pomyślała.
- Popielata Łapo, wszystko w porządku? - zapytał Orla Łapa, przerywając tym samym ciszę panującą w legowisku.
Kotka zmrużyła oczy i niepewnie podniosła wzrok na brata
- Bo wiesz, jeśli jest coś co cię martwi... - kontynuował.
- Jak nazywa się to uczucie?
Nieco zaskoczony uczeń, zamrugał kilka razy i delikatnie przekrzywił głowę, w oczekiwaniu na dalsze słowa siostry. Popielata Łapa przez chwilę milczała, za nim nie udało jej się w odpowiedni sposób poskładać w głowie tego, co chciała mu przekazać.
- Po prostu...To trochę tak, jakbyś spał wtulony w ciepłe futro matki, a równocześnie czujesz, jakbyś to sam był tą matką. Trochę to dziwne, ale za każdym razem kiedy go widzę, mam ochotę zapaść się pod ziemię, wciągając tego nieszczęśnika razem ze sobą.
- Zakochałaś się, czy co? - prychnął kocur.
Popielata Łapa przez chwilę milczała, po czym z westchnieniem odchyliła głowę do tyłu.
- A więc tak to się nazywa, co? - wyszeptała, bardziej do siebie, niżeli do miętowookiego.

<*> <*> <*>

Popielata Łapa drgnęła, uświadamiając sobie, że już tylko wschody słońca dzieliły ją od zostania wojowniczką. To oznaczało całe mnóstwo nowych obowiązków, ale także praw. Powinna się teraz cieszyć prawda? Oczywiście, że tak! Każdy normalny kot by to zrobił. Z drugiej strony nie można było również wykluczać tego, że prawdopodobnie wśród wszystkich wywoływało to taki sam stres. Kotce wydawało się, jakby dopiero co wyszła z kociarni, nie mówiąc już o dojrzeniu do czegoś tak wspaniałego jak otrzymanie nowego, teraz już stałego, imienia. Czasami nadal zdarzało się jej tęsknie spoglądać w stronę żłobka i wspominać czasy beztroskiego dzieciństwa, kiedy to cała czwórka bawiła się razem. No, prawie czwórka, bo ona zazwyczaj trzymała się na uboczu i tylko obserwowała rodzeństwo.
- Popielata Łapo?
W tej właśnie chwili do uczennicy dotarło pytanie Borsuczego Gońcy. Drgnęła, wbijając pazury w podłoże i niespokojnie machnęła ogonem. Przez chwilę tępo wpatrywała się przed siebie, próbując przyswoić do siebie słowa kocura. Na pozór proste pytanie, okazało się dla kotki prawdziwym wyzwaniem. No bo co powinna odpowiedzieć? Być szczera i prawdopodobnie zrobić z siebie dziwaczkę, czy nadal udawać, że nic się nie stało? Właściwie, to nic takiego się nie wydarzyło, po prostu oboje spędzili razem trochę czasu, robiąc coś innego, niż trenując. Nadal robiło się jej ciepło, na samo wspomnienie pamiętnego wieczoru, kiedy to oboje podziwiali setki malutkich, świecących owadów. Tak, to było jedno z tych wydarzeń, które zapamiętuje się na całe życie. Poza tym łączyła ich tylko relacja uczeń-mentor. Tylko, że w takim wypadku, jak wspomniał Borsuczy Goniec, nie powinna tak bardzo stresować się w jego obecności. Złotooka westchnęła i odchyliła głowę do tyłu. Zresztą jakie to wszystko ma znaczenie? Nie była głupia i wiedziała, że prędzej czy później jej uczucia wyjdą na jaw. Zdecydowanie nie była przyzwyczajona do duszenia w sobie tak silnych emocji, szczególnie, że była tylko młodą kotką, w której buzowały hormony. Schyliła głowę, chcąc odłożyć trzymaną w pysku jaszczurkę i zaraz odwróciła się, wbijając wzrok w kocura.
- Chciałabym, żebyś był moim ojcem.
Chwila...co?

< Borsuk? >