Czas płynął dalej, nie zwalniając dla nikogo, a tereny Klanu Klifu przybrały szatę ślicznej zieloności, delikatnej niczym młode wspomnienia o wiosnach, które już dawno uleciały w przeszłość. Zalesioną część klanu okryły świeże listki, ich barwa miękka jak poranne światło, a łąki porosły bujnymi trawami, które pod powiewami wiatru falowały niczym zielone, niespokojne morze. Niebo — jeszcze niedawno skropione szarością i ciężkie jak serce pełne żalu — nabrało wreszcie żywszych kolorów, błyszcząc teraz intensywnym błękitem, przypominającym przejrzyste wody ukrytych jezior. Chmury z poszarpanych, nieprzyjemnych zapowiedzi deszczu czy też śniegu przemieniły się w okrągławe, puszyste obłoki, których zadaniem było już tylko osłaniać ziemię przed coraz silniejszymi promieniami słońca — promieniami zdającymi się budzić świat na nowo z każdym kolejnym wschodem.W uszach Mirtowego Lśnienia rozbrzmiewały melodyjki niesione przez ptaki, znów napełniające bór swoim wesołym gwarem. Dla wielu pora Nowych Liści była niczym obmycie — wraz z zielenią rozkwitała nadzieja, a dusza, jeszcze niedawno zmęczona chłodem i monotonią, dostawała pary potężnych skrzydeł, gotowych unieść ją ponad codzienność.
On jednak, mimo całego tego piękna, trwał w swoich zmartwieniach niczym w więzieniu utkanym z własnych myśli. Jego spojrzenie pozostawało matowe, przepełnione tą samą goryczą, jakby w sercu miał studnię, z której zamiast wody wciąż wypływał ciężki cień. Nic nie potrafiło go wyrwać z tego stanu — ani ciepło słońca muskające futro, ani zapach budzącej się ziemi. Z każdym mijającym dniem zdawał się coraz bardziej oddalać od świata, który jeszcze tak niedawno potrafił go zachwycić.
Dla wielu mógł już stracić w oczach — nie chodził z wysoko uniesioną głową, patrole przestały być dla niego źródłem pocieszenia, a ich monotonia jedynie przypominała mu, jak bardzo osiadła w nim pustka. Za każdym razem, gdy jego wzrok padał na Judaszowcową Gwiazdę, czuł, jak od środka narasta pragnienie, by po prostu… odejść. Opuścić Klan Klifu, porzucić ciężar decyzji, jakie podejmował jego ojciec, a na które on sam, Mirtowe Lśnienie, nie miał już najmniejszego wpływu.
Chciałby powiedzieć, że los przywódcy nadal leży mu na sercu, że wciąż widzi w nim tego samego kota, którego kiedyś podziwiał — lecz prawda była bardziej bolesna niż pazury przebijające skórę. W jego oczach Judaszowcowa Gwiazda stał się kimś obcym, cieniem wyrastającym z dawnych wspomnień, kimś, czyj widok napinał jego mięśnie, sprawiając, że rude futro unosiło się jak łany pszenicy przed burzą, a na pysku pojawiał się grymas żalu. Rana, którą zadały mu ostatnie wydarzenia, zamiast się zabliźniać, coraz bardziej się rozszerzała, pochłaniając w sobie resztki dawnych uczuć.
Od ostatniego zebrania klanu tęsknił za prostotą pieszczochowego życia bardziej niż kiedykolwiek. Nigdy nie spodziewał się, że jego ojciec podejmie tak dotkliwe decyzje — a jednak brązowooki przywódca zaskakiwał go raz za razem. Mirtowe Lśnienie nie zgadzał się ani z wyborem zastępcy, ani z decyzją, komu powierzyć zdrowie całego klanu.
Wiedział, że nie powierzyłby tej całej Jagience ani swojego zdrowia, ani tym bardziej życia. Na Klan Gwiazdy, jakim cudem to ją wybrał na uczennice medyka, skoro wokół kręciło się tyle młodych kotów o prawdziwym zapale do pracy? Choć przynajmniej się na coś przyda… Nie było to jednak jakieś specjalne pocieszenie.
I jeszcze wygnał tę biedaczkę, partnerkę Pochmurnego Płomienia. Żal mu było samej Mamrok, która najpewniej widziała w klanie jakieś schronienie, uwadze jego nie mógł jednak też umknąć i sam Pochmurny Płomień, który stracił miłość swojego życia, mogąc jedynie obserwować, jak ta bezpowrotnie znika, ze sobą zabierając wszelkie wspomnienia.
Dłuższą chwilę siedział przy wodospadzie, wsłuchując się w huk spadającej wody, która rozpryskiwała się na tysiące srebrzystych kropelek — jakby sama natura próbowała wypłukać z niego mętne myśli. W końcu jednak uznał, że jedyne, co może teraz zrobić, to ruszyć na spacer. Zawsze warto było oczyścić jakoś umysł… albo przynajmniej wyżalić się sobie w ciszy, bez ryzyka, że ktoś wysłucha jego słabości.
Podniósł się więc powoli, przeciągnął mięśnie sztywne od napięcia, po czym ruszył w stronę tunelu prowadzącego do wyjścia z obozu. Gdy tylko przekroczył jego ciemny próg, poczuł na futrze lekką bryzę — delikatną niczym czyjaś dawno zapomniana łapa muskająca go z troską — i pozwolił jej wpleść się w swoją sierść, jakby mogła rozwiać, choć część zalegającego w nim ciężaru.
Ruszył przed siebie, kierując swoje kroki ku Złotym Kłosom — miejscu, które samo w sobie nie niosło żadnej odpowiedzi, żadnej właściwej wskazówki, ale którego znajoma przestrzeń mogła, choć na moment, ukoić splątane myśli. Nie obrał tego kierunku z żadnego konkretnego powodu; pragnął po prostu iść, zostawić za sobą gwar obozu, odsunąć od siebie spojrzenia, które zdawały się dosięgać go nawet wtedy, gdy odwracał wzrok. Szedł więc powoli, pozwalając łapom samym odnajdywać ścieżkę, a sercu rozplątywać się w rytmie stawianych kroków.
Wędrówka, choć spokojna, ani na chwilę nie wyciszała jego myśli. Dręczyły go nieustannie jak ciernie wczepione w skórę — drobne, lecz nieustępliwe. Zastanawiał się, czego właściwie pragnie od losu. Co tak naprawdę chce jeszcze otrzymać od życia, skoro wszystko wydawało się przesiąknięte goryczą, a dawna prostota gdzieś uleciała, niczym ptak wypłoszony z gniazda.
A prawda była tak bolesna, jak nieprzespana noc — właściwie nie był już pewien niczego. Nie wiedział, czy dalej pragnie być wojownikiem Klanu Klifu, czy może powinien pozwolić sobie zatonąć w zapomnieniu i odnaleźć nowe miejsce w którymś z gniazd dwunożnych, gdzie nikt nie oczekiwałby od niego siły ani lojalności, a jedynym obowiązkiem byłoby trwanie obok kogoś, kto nie rozumie języka kotów. Ta myśl — tak sprzeczna z jego dawnym życiem — nie powinna była nawet pojawić się w jego głowie, a jednak wracała, coraz częściej, coraz odważniej, niczym fala nacierająca na brzeg mimo zakazów przypływu.
Nie był też pewien, co właściwie czuje — ani wobec Judaszowcowej Gwiazdy, ani wobec reszty klanu, który powinien być jego rodziną, a który teraz jawił mu się niczym obca grupa sylwetek, ledwie widocznych w gęstej mgle. Może była to złość, choć brzmiała zbyt ostro, by mógł ją zaakceptować. Może żal, rozciągający się w nim jak pęknięta blizna — stara, ale nigdy w pełni zagojona. A może… może w środku nie było już niczego, tylko pusta przestrzeń, chłodna i obojętna jak kamień leżący na dnie rzeki.
Och, dlaczego z każdym wschodem słońca Klan Gwiazdy wystawiał go na takie cierpienia? Dlaczego miał wrażenie, że im jaśniejsze stawało się niebo, tym ciemniejsze stawały się jego własne myśli?
Przełknął ślinę.
Dopiero teraz zaczynało docierać do niego, że ta cała “maska”, jaką przybrał, zdaję się powoli pękać, rozpadać, ujawniając to, jak bardzo zniszczył go bieg ostatnich wydarzeń. Z każdym dniem oddalał się od nich wszystkich, a także od samego siebie, gubiąc i zostawiając gdzieś tam w oddali coraz to więcej myśli.
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)
Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz