BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

09 czerwca 2016

Od Błękitnej Łapy

Nie udałem się z resztą klanu na spotkanie, które zwołała Srebrna Gwiazda. Zostałem w obozie razem z Tajemniczym Kwiatem, która również się tam nie udała. Kotka układała zebrane wcześniej zioła, a ja zgodnie z wolą ojca pilnowałem, żeby nic nie kombinowała. Ta cisza powoli stawała się nudna. Przewracałem się po świeżym mchu, którym wyłożono legowisko dla chorych kotów obserwując kotkę. Chciałem coś do niej zagadać, ale nie potrafiłem znaleźć odpowiedniego tematu. Obserwowałem wiec ją w milczeniu, aż w pewnym momencie…
– Myślisz, tak jak twój ojciec? – Głos miała smutny. Zwiesiła głowę i przestała układać zioła.
– Co masz na myśli? – spytałem. Kotka odwróciła głowę w moim kierunku.
– Czarna Gwiazda ma mnie za szpiega i wroga Klanu Nocy – mruknęła medyczka. – To naprawdę przykre… Nawet zostawił ciebie, żebyś mnie pilnował…
Zaśmiałem się cicho. Wstałem i podszedłem bliżej kotki.
– Wiesz, musisz mu wybaczyć. Nasz klan przez wiele przeszedł… – szepnąłem. – Czarna Gwiazda zawsze był nieufny w stosunku do obcych. Kiedy pierwszy raz spotkał moją mamę doszło miedzy nimi do tak zaciętej walki, że stracił w niej jedno z żyć!
– I pozwolił jej dołączyć do klanu? I zostać ego partnerką? – zdziwiła się kotka. – To brzmi absurdalnie!
– Po prostu musisz zrozumieć, że nasz lider miewa swoje humorki – zaśmiałem się. – Od kilku księżyców jest bardzo nerwowy.
Kotka mruknęła z lekkim oburzeniem. Znów skupiła się na układaniu. Zaproponowałem jej już wcześniej pomoc, ale odmówiła. Jedyne co mogłem zrobić  w tej sytuacji to wrócić do legowiska. Położyłem się wygodnie na posłaniu z mchu i zamknąłem oczy.
 – Błękitna Łapo! – usłyszałem głos Cichej Łapy. Mój brat był przerażony.– Cicha Łapo? Gdzie jesteś? – zawołałem. Po chwili usłyszałem złowrogi dźwięk i zobaczyłem brata walczącego z wielką, szarą istotą. Udało mu się odrzucić stwora tak, ze poturlał się w kierunku klifu. Niestety, potwór w ostatniej chwili chwycił Cichą Łapę za łapę i pociągnął za sobą.– Nie! – krzyknąłem przerażony. Nie mogłem już jednak nic zrobić. Oboje zniknęli w rzece.

Obudziłem się równie nagle, jak zasnąłem. Tajemniczego Kwiatu nie było w legowisku. Eh… Miałem jej pilnować, a tym czasem śpię… Podniosłem się z posłania i wyszedłem do obozu. Zawołałem kotkę po imieniu, nie odpowiedziała. Ponowiłem próbę.
– Błękitna Łapo! – usłyszałem krzyk. Był równie przeraźliwy i rozpaczliwy, co ten Cichej łapy w moim śnie. Pobiegłem w jego kierunku, opuszczając obóz.
– Tajemniczy Kwiecie! – krzyknąłem. – Różo!
– Tutaj! – usłyszałem wołanie. Pobiegłem za jej głosem. Zastałem kotkę w bardzo dziwnej pozie. Zaplatała się w ciernie rosnące obok obozu. Wyraźnie próbowała ich uniknąć i się zaplatała. – Proszę, pomóż…
Szybko podbiegłem bliżej, żeby ocenić sytuację.
– Mam długie futro, chętnie bym odgryzł ciernie, ale sam mogę się zaplątać – stwierdziłem. Kotka skinęła głową.
– Nie mogę tu tak zostać. Musisz coś zrobić!
Agh… Nienawidzę kiedy muszę cos zrobić, a nie mogę. To takie beznadziejne uczucie! Jeszcze raz przyjrzałem się kotce i zanurzyłem się delikatnie w krzewach. Chwyciłem pierwszą, najbliższą gałąź i zacząłem ją ciągnąć. Tajemniczy Kwiat syknęła z bólu, ale powoli i delikatnie oswobodziła nogę. Potem pomogłem jej z kolejną i tym sposobem około pory górowania księżyca mogła wyjść.
– Dziękuję Błękitna Łapo – powiedziała liżąc mój bark.
– To nic wielkiego… – odparłem lekko zakłopotany. – Chodź do obozu, nie powinnaś go w ogóle opuszczać!
– Wybacz, wydawało mi się, że coś tu widziałam i chciałam to sprawdzić…
Wróciliśmy do obozu i udaliśmy się do legowiska medyka, gdzie oboje ułożyliśmy się na legowisku dla medyka i zasnęliśmy. Razem.


<Tajemniczy Kwiecie?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz