Od Błękitnej Łapy

Wstałem bardzo wcześnie, by wraz z Nakrapianym Kwiatem udać się na trening walki. Nie lubiłem ich. Łapy strasznie mnie bolą po ostatnim, nie mówiąc już o plecach wymęczonych przez mentorkę. Gdy tylko opuściłem legowisko uczniów zobaczyłem Tajemniczy Kwiat. Kotka czyściła swoje łapy przed legowiskiem medyka. Posłałem jej uśmiech, który ta odwzajemniła.

– Gotowy na dzisiejszy trening? – usłyszałem głos Nakrapianego Kwiatu. Szylkretowa kotka podeszła do mnie i polizała mnie między uszami. – Nie martw się, dziś pójdzie ci lepiej niż wczoraj.

Ale nie to mnie martwiło. Kiedy byłem małym kociakiem bardzo pragnąłem zostać wojownikiem, a w przyszłości liderem, jak mój tata. Ta sama idea przyświecała mi też kiedy zostałem uczniem, i trzymała się mnie nawet po śmierci mamy. Wtedy była nawet silniejsza. Rządza zemsty na wojowniku, który pozbawił ja życia napędzała mnie każdego dnia treningu. Ale od spotkania z tym samotnikiem w lesie… Straciłem chęć do walki.

Udaliśmy się w miejsce, gdzie zawsze trenowaliśmy. Była to mała polanka nad rzeką. Spokojna i wręcz idealna do ćwiczeń. Nakrapiany Kwiat usiadła pośrodku niej, a ja schowałem się wśród trzcin. Tak zaczynaliśmy treningi walki.

Ostrożnie skradałem się, próbując zachować jak największą ciszę. W końcu znalazłem odpowiednie miejsce do ataku. Byłem z tyłu Nakrapianego Kwiatu, więc mnie nie widziała. Chciałem uderzyć w jej wygięty grzbiet, aby powalić jej ciało na ziemię. Położyłem się na ziemi i zaatakowałem. Szybki unik mentorki i leżałem na twardej ziemi, a jej łapa z wysuniętymi pazurami przyduszała mnie do ziemi.

– Co zrobiłeś źle? – spytała kotka.

– Eeeeee…

– Stanąłeś z wiatrem! – wyjaśniła. – Poczułam twój zapach i wiedziałam, że zaatakujesz mnie od tyłu, zanim nawet pomyślałeś o skoku!

Kotka wypuściła mnie, a ja podniosłem się do siadu.

– Teraz nieco walki otwartej. Ty zacznij!

Przybrałem bojową pozę i wysunąłem pazury. Nakrapiany Kwiat postąpiła tak samo. Zaczęliśmy krążyć w oczekiwaniu na ruch, mój ruch. Oceniłem pozę przeciwniczki. Wiedziałem, ze jest ode mnie silniejsza i szybsza, ale miałem też świadomość, że mam zgrabniejsze ruchy i silniejsze tylne łapy. Muszę je wykorzystać.

Wybiłem się, do prowokacyjnego skoku. Przeciwniczka zdążyła uciec i zaatakowała mnie machnięciem pazurów. Chwyciłem jej łapę w pysk, a ona zaatakowała mnie drugą. Wtedy zrobiłem ruch bardziej instynktowny, niż planowany. Wybiłem się od ziemi i całym ciałem rzuciłem na tułów mentorki, wspierany jedynie przez tylne łapy. Kotka upadła na ziemię i syknęła z bólu. Puściłem jej łapę i rzuciłem się na odsłonięty, miękki brzuch.

– Widzę postęp – mruknęła z dumą. – Kto cię nauczył tej techniki?

– Nie wiem. Samo tak mi przyszło… – mruknąłem wstydliwie. Kotka podniosła się z ziemi.

– Nie jesteś zbyt silny, ale mądrze wykorzystałeś ciężar swojego ciała. Moja równowaga była zachwiana, a ty to wykorzystałeś.

<Nakrapiany Kwiecie?>