Od Naparstnicowej Łapy (Naparstnicowej Kołysanki) CD. Makowego Nowiu

 Przegrała. Była zawiedziona, że tak się stało. Jednak to było do przewidzenia. Szkoliła się w dwóch dziedzinach, a ostatnio więcej czasu spędzała w towarzystwie Stokrotkowej Polany oraz Zarannej Zjawy. Mętnego Zawilca rzadko udawało jej się złapać. Jakiś taki zabiegany był, biegał między jedną, a drugą córką i w dodatku wnukami. Na pewno gdyby nie one to udałoby jej się wygrać walkę z siostrą, a tak to przez roztrzepanie mentora leżała na ziemi z naderwanym uchem, z którego spływała krew. Na całe szczęście było to prawe ucho. Chociaż w taki sposób jej siostra okazała jej łaskę, nie decydując się zranić jej lewego ucha. Ten zaszczyt musiał przypaść komuś innemu, jako znak oddania całej duszy i serca Naparstnicy wielkiej Mrocznej Puszczy.

— Nie jestem już dawną Maczek... — Usłyszała.

Rzeczywiście, jej siostra zmieniła się od czasów kocięcych. Jeszcze kilka księżyców temu to o mały włos Naparstnica nie oderwała ucha siostrze, a liliowej udało się to bez zawahania. 

Mimo przegranej na pysku kocicy pojawił się uśmiech, po tym jak jej siostra odeszła w kierunku lidera. "Gdyby mama Alba i tata Gęś widział teraz Maczek..." przeszło jej przez myśl, gdy się podniosła. Musiała szybko coś poradzić na ranę na uchu, jeśli nie chciała komplikacji.

***

— Makowy Nów! Makowy Nów!

Skandowała imię siostry wraz z innymi kotami podczas ceremonii, na której musiała się pojawić. No bo co z niej byłaby za siostra. Nawet jeśli rana na uchu i łapie wciąż była świeża i trochę piekła, nie mogła zwinąć się w kłębek na jednym z legowisk, jak to robiła Ważkowe Skrzydło. Na nic były prośby Zarannej Zjawy, która pomogła nałożyć maść kocicy, aby szylkretka odpoczęła po stoczonej walce. Mogła to zrobić jak już pogratuluje swojej siostrze.

I właśnie nadarzyła się do tego okazja, bo gdy tłum się rozszedł, po skończonej ceremonii, liliowa sama zbliżyła się do swojej siostry.

— Gratulację Maczku! — miauknęła dumna Naparstnica robiąc krok w stronę siostry i przytulając się do niej na krótko. — Nie spodziewałam się, że to właśnie ty pierwsza zostaniesz wojownikiem. Jako kociak bałaś się wszystkiego, byłam pewna, że ty i Ananasik nie przeżyjecie nocy w lesie... Ach! Tata byłby z ciebie taki dumny! — pisnęła przeskakując z łapy na łapę. Rana jednak dała o sobie znać i w tej samej chwili kocica zaprzestała większej ekscytacji.

Mak obserwowała siostrę, a gdy zobaczyła jej ranę na łapie podeszła do niej i lekko przytrzymała, by ta nie stawała na zranioną kończynę

— Wszystko dobrze? — zapytała. — Mogę ci pomóc z dojściem do legowiska — mruknęła bez emocji

— Nie trzeba. To pikuś. Naprawdę... Raz dwa się wyliżę i będę mogła stoczyć kolejny pojedynek. Tym razem wygram. Nawet jeśli będę musiała zmierzyć się z Tensją. A gdy już wszystkie będziemy wojownikami... — Nachyliła się do siostry i cicho tak, aby nikt, żaden niewtajemniczony kot nie podsłuchał ich rozmowy kontynuowała — ... będziemy mogły dołączyć do kultu. Tego momentu najbardziej nie mogę się doczekać. Ty pewnie też, co? Pewnie już teraz Chłód by cię pozwolił dołączyć, gdybyś go poprosiła — zamyśliła się — Masz szczęście, że to prawe ucho mi naderwałaś. Gdyby to było lewe to byś została moim królikiem doświadczalnym, jak Ważik — wystawiła język do siostry. Może i brzmiało to jak żart, jednak w tym żarcie była nutka prawdy. Gdyby Makowy Nów naznaczyła lewe ucho siostry, na pewno przez księżyc by źle sypiała. Już o to by szylkretka zadbała.

***

Czy czuła rozczarowanie, że nie mogła stoczyć walki z drugą siostrą? Może. Na nic zdały się prośby lidera, aby pozwolił jej stoczyć walkę z czarną. Ponoć Tensją musiała jeszcze trochę poćwiczyć z Olszą. Była ciekawa tego z kim więc przypadnie jej zaszczyt stoczenia pojedynku. Może Błękit by pozwoliłby jej się zmierzyć z jego córką? Chociaż nie, ona była młodsza, musiała trenować dzielnie. No i była przecież reinkarnacją Mrocznej Gwiazdy. Nie ważne czy Naparstnica by wygrała, czy przegrała. Nie ważne co, w obu przypadkach byłoby źle. Dlatego miała nadzieję, że nie usłyszy z pyska lidera imienia czarnej kotki.

I nie usłyszała. Na całe szczęście. 

Była pewna, że będzie musiała walczyć w takim wypadku ze swoim mentorem. Jednak lider również nie wymówił jego imienia. Miała stoczyć walkę nie ze swoim mentorem, a z Jabłoniowym Sadem. Jeśli dobrze kojarzyła, jej przeciwnik był spokrewniony z Wiązem. Coś tam jej świtało, prawdopodobnie ktoś jej o tym wspomniał, kiedy zajmowała się leczeniem jakiegoś kota. 

Na znak Błękitnej Gwiazdy, oba koty rzuciły się w wir walki. Starała się robić uniki, nie widziało jej się tracić drugiego płatu ucha, a czarno-biały kot uporczywie starał się zatopić zęby w jej drugim uchu. A na to nie mogła pozwolić. Ten zaszczyt musiał przypaść Wielkiemu Kapłanowi. 

Nie chcąc zostać dłużną przeciwnikowi, sama zaczęła kąsać, raz po raz zatapiając zęby w cielsku Jabłoni. Miała nadzieję, że zażycie przed walką ziół na wzmocnienie polepszą jej szansę na zwycięstwo, nie chciała w końcu zostać wygnana. A tak na pewno by się stało, gdyby kolejną walkę przegrała. 

Zioła może faktycznie zaczęły działać, bądź koteczka to wymanifestowała poprzez modły do Mrocznej Puszczy dzień wcześniej, bo faktycznie, z każdym kolejnym unikniętym ciosem Jabłoniowego Sadu czuła się tak jak ptak, który lata pomiędzy koronami drzew. 

Zawilc jednak wiedział co robił każąc mi co dnia włazić na drzewa... — przemknęło przez myśl koteczki, kiedy z elegancją przeskoczyła nad wojownikiem i wylądowała na ziemi tuż za nim, by już po chwili zatopić zęby w ogonie przeciwnika. I mało brakowało, a arlekin faktycznie zostałby pozbawiony ogona przez zabójczy kwiat.

— Wystarczy!

Lider najwidoczniej nie chciał, aby przeciwnik stracił ogon. Ogłosił koniec walki, a szylkretka z niechęcią wypuściła kitę z pyska rzucając na nią przelotne spojrzenie. Ona sama albo Zaranna Zjawa będą musiały się potem zająć raną. Albo już teraz, w zależności co lider nakaże.

— Naparstnicowa Łapo, zbliż się — nakazał, a uczennicą bez zawahania wystąpiła o krok na przód — Ja, Błękitna Gwiazda, przywódca Klanu Wilka, wzywam moich walecznych przodków, aby spojrzeli na tego ucznia. Trenował pilnie, by zdobyć doświadczenie niezbędne do ochrony klanu i jego członków. Polecam go wam jako kolejnego wojownika. Naparstnicowa Łapo, czy przysięgasz przestrzegać praw nadanych przez twojego przywódcę i chronić swój klan nawet za cenę życia?

— Tak. To znaczy... Przysięgam. 

— Mocą naszych potężnych przodków nadaję ci imię wojownika. Naparstnicowa Łapo, od tej pory będziesz znana jako Naparstnicowa Kołysanka. Klan ceni twoją zwinność i wiedzę medyczną, oraz wita cię jako nowego wojownika Klanu Wilka.

Cóż, nie takiego imienia się spodziewała. Mimo to spodobało jej się. Drugi człon na pewno będzie kojarzyć się jej z mamą, mamą Albą, która nie raz śpiewała piękne kołysanki swym kociakom. A jak się miała później dokładnie dowiedzieć, również i babcią, która miała taki sam człon. Wierzyła w moc imion, które nie zawsze pamiętała, jednak zdawała sobie sprawę, że jej wojownicze imię związało ją jeszcze bardziej z dziedzictwem jej rodziny.

Parę kotów skandowało jej imię jeszcze przez chwilę po oficjalnej ceremonii. Ona natomiast starała się wzrokiem odszukać swoje siostry. Makowy Nów i Hortensjowa Łapa na całe szczęście stały obok siebie, tak też szybko skróciła dystans między nimi. Bo właśnie ze swoją rodziną, chciała spędzić ten moment radości, tę krótką przerwę, nim znowu odda się w wir pracy jako wojownik i od czasu do czasu pomocnik medyka.

— Udało się. Zostałam wojowniczką! Naparstnicową Sanką!

<Maczku? >