Od Myszka (Mysiej Łapy)

W mulistej kałuży zapanował chaos. Myszek wyjął z niej brudną łapę, stwierdzając, że mama na pewno się nie ucieszy z faktu, że znów się pobrudził. Przekręcił łebkiem zrezygnowany. Nie rozumiał jej zapału do porządku. Czystość była zbyt ulotna by ciągle o nią dbać. Widząc ojca, podszedł do niego.

— Tato — miauknął nieco niepewnie, szturchając lekko wojownika. 

Ten przestraszony aż podskoczył. Następnie zażenowane pomarańczowe ślipia spojrzały na niego. 

— T-tak?

— Tato, gdzie jest twoja mama? — zapytał niewinnie. 

Żywica opuścił smutno uszy. 

— N-nie żyje — odparł. 

Myszkowi zrobiło się trochę głupio, że o to spytał. Faktycznie fakt, że nigdy nie poznał babci mógł jakoś mu podpowiedzieć, że ta nie była wśród żywych. 

— Więc teraz jest gwiazdką, tak? — próbował pocieszyć jakoś tatę. 

Żywica uśmiechnął się lekko. 

— T-tak, taką m-małą, a-ale bardzo jasno ś-świecącą — miauknął wojownik. — J-jak będzie c-ciemno to c-ci pokaże, dobrze? — obiecał. 

Myszek podskoczył wesoło. 

— Tak! — zawołał wesoło kremowy, wracając w podskokach do kociarni. — Ale jak nie przyjdziesz powyrywam ci wąsy! — zagroził z uśmiechem tacie. 

Wojownik z lekkim niepokojem przełknął ślinę, kiwając łbem. 

* * *

Obozowisko nocą było takie ciche. Kocurek stał na rogu kociarni, czekając na pojawienie ojca. Nie mógł już się doczekać oglądania gwiazdek. Jasne punkty na Srebrnej Skórce wyglądały tak niewinnie, a mama i tak twierdziła, że to ich waleczni przodkowie. Myszkowi jakoś nie chciało wierzyć, że koty są gwiazdkami, ale nie chciał sprawiać mamie przykrości, więc grzecznie kiwnął łbem. 

— W-wybacz za z-zwłokę — miauknął Żywiczna Mordka z żalem w ślipiach. 

Myszek uśmiechnął się lekko. 

— Nic się nie stało, a teraz gwiazdki! Szybko, chodźmy już! — pogonił ojca, wybiegając wesoło z kociarni. 

Wojownik podążył za synem. Usiedli na skraju obozu, wbijając wzrok w niebo. 

— S-spójrz tu — mruknął Żywica, pokazując niewielką, ale jasno świecącą gwiazdkę. — T-to właśnie m-moja mama S-sroczy Żar — miauknął smutno. 

Myszek przysunął się do ojca, przytulając się do lekko, by dodać mu otuchy. 

—  A gdzie jest dziadek? — zapytał nim zdążył ugryźć się w język.

Tata nigdy nie wspominał o dziadku, więc może sam go nie znał?

— Nie sądzę, że z-znajduje się n-na Srebrnej S-skórce — miauknął wyjątkowo poważnie Żywica.

Myszek spojrzał na niego zaskoczony. 

— Jak to? Zrobił coś złego? Gdzie trafiają złe koty? — niewłaściwe pytania same wypadały mu z pyska. 

Żywiczna Mordka westchnął smutno.

— N-nie przyznawał s-się do n-nas w-wcale — zaczął, a pomarańczowe ślipia zaszkliły się. — N-nawet n-nie wiedziałem, że jest m-moim t-tatą. B-był n-niemiły i w-wredny d-dla każdego. B-bardzo się g-go bałem... —urwał nagle, zanosząc się płaczem. 

Kociak upuścił uszy, klepiąc pocieszająco liliowego po grzbiecie. Faktycznie dziadek nie brzmiał za fajnie. Nie zasługiwał, żeby świecić koło babci. 

— Jak nie jest na Srebrnej Skórce to gdzie? — dopytywał zbyt ciekawy Myszek. 

Smutne oczy taty spojrzały na niego. 

— C-czy to ważne? — zapytał, spoglądając znów na niebo. 

Myszek lekko zły, że tata nie chce mu opowiedzieć o tym westchnął i podążył za wzrokiem wojownika. Koło niby babci świeciła nieco słabiej równie mała gwiazdka. 

— A ta? Ta gwiazdka to kto? — mruknął nieco ironicznie. 

Tata zaczerpnął gwałtownie jakby go olśniło. Posłał jasnemu punktowi na niebie ciepły uśmiech. 

— T-to Pójdźka... P-pójdźkowy Sen — miauknął z lekką nutą radości w głosie. — Twoja ciocia — sprostował. 

Myszek zastrzygł zaciekawiony uszami. Nawet nie wiedział, że miał ciocię. Znaczy wiedział, że miał ciocię o imieniu Jarzębinowy Strumień, ale o żadnej Pójdźce nie słyszał.

— Tato, ile ty masz rodzeństwa w końcu? — zapytał.  

Żywiczna Mordka westchnął tajemniczo. 

— P-pamiętasz, j-jak o-opowiadałem w-wam jak b-babcia pokonała w-wyłysiałego W-wilczaka? — mruknął tajemniczo.

Zniecierpliwiony Myszek pokiwał szybko łebkiem. 

— On i twoja babcia się bardzo kochali i też mieli kociaki — wyjaśnił malcowi. — K-kiedyś n-nawet m-myślałem, że t-to on jest m-moim tatą — dodał lekko zawstydzony. 

Oczy Myszka zaświeciły tajemniczo. 

— To mam rodzinę w Klanie Wilka? — zapytał zdumiony, nie wiedząc czy się cieszyć, czy smucić. 

Mama zawsze mówiła, że Klan Wilka jest zły i podobno Klifiaki i Wilczaki bardzo się nie lubią. Ale z drugiej strony rodzina w innym klanie miała też swoje korzyści. Myszek nie wiedział jeszcze jakie, ale na pewno jakieś. 

— S-szczerze mówiąc t-to nie wiem — miauknął tata. — P-psia Ł-łapa znikł b-bez wieści, a-ale W-wilcze S-serce nic o-o nim n-nie wspominał... — urwał. 

Myszek zastrzygł uszami zaciekawiony. 

— N-nie m-możesz n-nikomu o t-tym p-powiedzieć — oprzytomniał Żywica, spoglądając na syna ze strachem. — O-obiecaj!

— Obiecuje! — miauknął wesoło Myszek. 

Chciał już poznać swoją rodzinę w Klanie Wilka.