Po odejściu Bladego Świtu przepełniła mnie fala zaniepokojenia. Co jeśli nic nie upoluje, pewnie mnie wyśmieje albo coś podobnego. Stracę wartość w oczach wszystkich, nawet ojca. Zebrałam w sobie odwagę i ruszyłam z dumnie podniesioną głową w stronę granicy z Klanem Wilka, gdzie było zdecydowanie więcej drzew. Przez grubą warstwę śniegu poruszanie było bardzo trudne, po zrobieniu już kilku susów byłam zmęczona. Przysiadłam na chwile przy jednym z gołych drzew, uspokoiłam swój oddech i wylizałam swoje łapy. Po kilu biciach serca ruszyłam znów przed siebie. Poruszałam się dość powolnie, wszystko przez ten głupi śnieg! W końcu dotarłam do miejsca gdzie zaczynał się gęsty las. Wciągnęłam powietrze, poczułam zapach myszy oraz stadko jakiś ptaków. Doszłam do wniosku że łatwiej będzie złapać jednego z upierzonych. Cicho zaczęłam iść w stronę ofiar, wzięłam sobie do serca słowa Bladego Świtu, poruszałam się o wiele szybciej. Łapy przesuwałam jak najciszej. Zostało tylko kilka mysich długości. Mój ogon lekko zadrgał, zatrzymałam się jakiś zajęczy skok przed ptakiem. Wlepiłam w niego błękitne ślepia i wydałam z siebie cichy pomruk. Nagle wyskoczyłam jak z procy, ofiara chciała odlecieć jednak ja złapałam ją pazurami. Dobiłam ją, wykopałam mały dołek i wsadziłam do niego ptaka. Postanowiłam jeszcze czegoś poszukać, może się coś znajdzie. Przeszłam kilka kroków i wciągnęłam powietrze, wyczułam stary trop myszy. Ruszyłam nim, nie byłam pewna czy już nikt jej nie zabił. Warto sprawdzić. Truchtałam spokojnie rozglądając się co chwile. Usłyszałam cichy szelest, zamarłam wlepiając oczy w krzaki. Nagle wprost pod łapy wyskoczył mi nornik, nie chciałam zmarnować okazji. Zaczęłam gonić gryzonia. Zwierzę uciekało przez gesty las, byłam szybka, jednak ofiara była szybsza. Odbiłam się od drzewa i nadrobiłam kilka mysich długości. Chciałam właśnie skoczyć na nornika jednak zahaczyłam łapą o wystający korzeń. Zaryłam pyskiem o ziemię, poczułam nieprzyjemne uczucie przeszywający moją prawą, tylną łapę. Moje oczy zaszkliły się łzami spowodowane bólem. Podniosłam się z ziemi, spróbowałam przejść kilka kroków. Udało się, jednak nie było to łatwe, ale wykonalne. Powoli przemieszczałam się, wróciłam po upolowanego ptaka i mysz którą złapałam podczas treningu. Zaczęłam kierować się w stronę obozu.
~*~
Moje oczy były coraz bardziej mokre. Właśnie miałam wejść do obozu, próbowałam zatrzymać napływające do oczu łzy. Przecisnęłam się przez tunel z kolcolistu, uspokoiłam oddech. Przy wejściu siedziała Blady Świt, kotka wygrzewała się w słońcu. Otworzyła jedne oko, spojrzała na mnie z wyższością, jej wzrok przystał na mojej bolącej łapie, a potem na zdobycz w moim pysku. Czekałam tylko na jakiś dość niemiły komentarz dotyczący mojej osoby, gdyż na pochwałę nie liczyłam.
<Blady Świt?>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)
KB nie ma na terenach żadnych gęstych lasów. Najwyżej pojedyncze drzewa :'///
OdpowiedzUsuń"ruszyłam z dumnie podniesioną głową w stronę granicy z Klanem Wilka, gdzie było zdecydowanie więcej drzew" To było blisko granicy. Nie wiem czy jest tak że las z terenów Wilczych nachodzi na na tereny Burzyków czy nasze łąki i inne pierdoły nachodzą na ich teren, więc wziełam to co bardziej mi pasowało
UsuńMamy prawo się pomylić, bo jak się pyta na czacie to po prostu ignorują to pytanie.
Usuńmamy prawo się pomylić bo tereny nie są opisane, a jak chciałam to zrobić w sposób, że każdy da swój teren, to nikt się nie zaangażował, a nawet nie popierali tego -_-
OdpowiedzUsuń~KRULik
a tak w ogóle to koty nie wiedzą czym jest proca -_-
OdpowiedzUsuńponownie krul