Gdy okazało się, że owym tajemniczym kotem ukrytym w krzakach jest kociak, w dodatku nie należący do żadnego klanu, Szkarłatny mocno się zdziwił. Ale zdziwił się jeszcze bardziej, gdy usłyszał rozmowy i kroki kotów w oddali. Czyżby patrol? Szkarłatny nie spodziewał się, że patrol zdąży dotrzeć już tutaj, zwłaszcza, że dopiero zaczynał się wieczór. Jednak mógł się mylić i najwidoczniej właśnie tak było. Zdziwiło go również tempo zbliżających się kotów i to, że ich podniesione głosy nie wydawały mu się znajome. A może to tylko wiatr je zagłuszał? Zostawił kociaka leżącego w krzakach, który najwidoczniej nie miał zamiaru się ruszyć, ani nawet odezwać i ruszył by przywitać się z patrolem. Ale wtedy jego zdziwienie osiągnęło maksimum. Rzeczywiście, to był patrol. Tyle, że nie z Klanu Nocy. Przed nim stały cztery obce koty, trzy kocury i jedna kotka. Szkarłatny, pomimo silnego wiatru, czuł wyraźnie zapach Klanu Klifu. Położył uszy po sobie i wyszczerzył kły.
- Co tutaj robi Klan Klifu!? - warknął - To nie są wasze tereny!
Miał wielką ochotę rzucić się na nich i pokiereszować te ich zdziwione jego obecnością pyski, jednak nie był na tyle głupi, by sam walczyć przeciwko czwórce. Widać było, że nie mieli zamiaru nikogo spotkać. Jeden z kocurów nachylił się do swojego towarzysza.
- Jest sam...
- Chcesz konfliktu z Klanem Nocy? - kocur przerwał mu ostro
- Konflikt dopiero będzie, gdy powie innym...
Słysząc te słowa Szkarłatny zrozumiał, że nie znajduje się w najlepszej sytuacji. Musiał improwizować.
- Gadać co tu robicie i wynoście się! Patrol jest niedaleko, wystarczy, że go zawołam. - Miał nadzieję, że zadowoli ich to kłamstwo. Bo jak to mówią - nadzieja matką głupich, ale głupi mają szczęście. Jednak jak się okazało, szczęście chyba go nie lubiło. Jeden z kocurów, ten sam, który nakłaniał swojego towarzysza do pozbycia się Szkarłatnego, rzucił się w jego kierunku. Jednak Szkarłatny był na to przygotowany. Wykonał zgrabny unik i rzucił się do ucieczki. Ledwo zdążył, bo w tym samym czasie reszta jego kompanii ruszyła za nim. Chciał od razu skierować się w kierunku obozu, czyli tam, gdzie koty nie odważyłyby się za nim ruszyć, jednak przypomniał sobie o czymś, co zostawił pod krzakiem. Sam nie wiedział co go podkusiło, że zamiast ratować własny tyłek, wrócił i zabrał wciąż leżącego tam kociaka. Jednak koty z Klanu Klifu nie przepuściły tej okazji i jednemu z nich udało się podrapać Szkarłatnego w tylną łapę. Ten jednak nie miał zamiaru dać się zadrapać całemu, więc z całych sił w łapach biegł w kierunku obozu. Koty byłyby w stanie go dogonić, jednak nagle zawróciły, pewnie nie chcąc zagłębiać się jeszcze bardziej i mieć jeszcze więcej kłopotów.
- Na Gwiezdny Klan! - usłyszał jeszcze za sobą
W końcu Szkarłatny dotarł do obozu i akurat wpadł na Płomienną Pręgę.
- Szkarłatny Wichrze! Co się stało? - Spojrzał na jego zadrapaną łapę, po czym skierował wzrok na kociaka którego Szkarłatny właśnie kładł na ziemi. - Co to za kocię?
Szkarłatny szybko zdał mu relację, na co zastępca wysłał kilka kotów na poszukiwania intruzów z Klanu Klifu.
- A ten kociak? Pachnie jak samotnik. - stwierdził Płomienny
- Musiał się zabłąkać na nasze tereny. - odrzekł - Chociaż, mam dziwne przeczucie, że mógłby powiedzieć nam coś ciekawego.
Oczy obu kocurów zwróciły się w kierunku małej kotki.
<Kryształko?>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)
Jedynym kotem, który mógłby zaatakować Szkarłatnego to Spadający Liść, ale tutaj napisałaś o czterech kotach, które go goniły. Większość Klifiaków nie zachowałoby się tak
OdpowiedzUsuń