BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Nocy?
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Nowe mutacje w zakładce "Cechy Specjalne i Mutacje"! | Zmiana pory roku już 22 września, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

17 września 2023

Od Sówki

 *Uwaga krew, walka, śmierć*
- Coś ktoś przyniósł? - zapytał Agrest, podchodząc do trójki kotów, które właśnie wróciły z patrolu łowieckiego. Wszyscy zgodnie pokręcili głowami, wywołując na polanie jedynie rozczarowanie. Nadeszła pora Spadających Liści. Mróz i ulewy przybrały na sile. Cała zwierzyna zniknęła. Każdy kot już bał się pory Nagich Drzew. Skoro teraz jest tak źle, to jak będzie później? Deszcz chwilowo przestał padać, więc Sówka wyszła z legowiska. Spojrzała na stos zwierzyny, który był pusty, lecz ostatnio była to normalność. Jedyne myszki czy złapane ostatnie ptaki, były dawane starszym kotom i tym najmłodszym. Reszta Owocowego Lasu mało jadła. U samotników było podobnie. Jeden z patroli zauważył kilku samotników, przekraczających tereny Owocowego Lasu, w poszukiwaniu pożywienia. Sówka z bólem patrzyła na to wszystko. Nie mogła uwierzyć, że wszystkie stworzenia dookoła tak cierpiały. No może nie licząc Dwunożnych, których nigdy nic nie rusza. Czekoladowa tylko westchnęła i rozejrzała się dookoła. Spojrzała w niebo. Chmury chwilowo zniknęły, dając małą nadzieję na przerwę pomiędzy ulewami. 
***
Samotników było coraz więcej. Za każdym razem zagłębiali się coraz dalej w głąb terenu Owocniaków. Agrest kazał uważać uczniom i mniej doświadczonym wojownikom. Sówka może i należała trochę do tej grupy, ale były przypadki, gdzie Zwiadowcą była dłużej, niż inne koty, starsze od niej, więc zgłaszała się na patrole i chodziła ze starszymi od niej wojownikami, by bronić swojego domu. W końcu samotnicy zaczęli sprawiać większe zagrożenie, niż na początku. W pewnym momencie byli już prawie przy samym obozie.
- Jak wiecie, jest coraz mniej zwierzyny na naszych terenach. Pora Spadających Liści zaczęła się bardzo źle i potrzebujemy więcej pożywienia. Dlatego zaraz po zakończeniu zebrania Fretka i Ważka wybiorą dodatkowe patrole, które pójdą na polowanie - powiedział Agrest - Samotnicy pojawiają się coraz bliżej naszego obozu, więc gdy ktoś ich zauważy, ma od razu wyganiać. Nie chcemy mieć kłopotów, a oni pewnie sami szukają jedzenia, którego bardzo brakuje. Wszystkie koty niech na siebie uważają, nie wiadomo co mogą zrobić samotnicy, by zdobyć jedzenie. Najlepiej poruszajcie się w grupach - zakończył i zniknął pomiędzy kotami. Fretka i Ważka zaczęły wybieranie patrolów.
- Sadzawka, Przebiśnieg i Nikt pierwszy patrol - oznajmiła Fretka, jak zwykle ostrym głosem.
- Ślimak, Miodunka i Bryza drugi patrol - powiedziała Ważka i po chwili wszystkie patrole były już rozdzielone.
- No i pójdzie z nimi Lśniąca Tęcza, reszta kotów zostanie w obozie - zakończyła liliowa zastępczyni i odwróciła się od pozostałych kotów. Sówka nie ruszyła się z miejsca. Też chciała iść, czemu jej nie wybrali? 
- Fretko? - zapytała cicho podchodząc do kotki. Obejrzała się za siebie i spojrzała chłodnym wzrokiem na czekoladową - Bo wiesz, ja też bym chciała iść na patrol.
- Nie ma mowy, zostajesz w obozie, masz tu dużo do roboty.
- Niby co? - zapytała Sówka - Mam siedzieć i poprawiać mech w legowisku? To jest bez sensu.
- Nie słyszysz co mówię? Zostajesz - odpowiedziała ostro Fretka i poszła w inną stronę. Sówka zjeżyła sierść. To nie sprawiedliwe. Przecież też może iść, nic jej się nie stanie! Pomachała gniewnie ogonem. Skoro nie może iść z patrolem, pójdzie sama. I wtedy przypomniał jej się wypadek z lisią norą. To była chyba najgorsza jej wyprawa. Miała nadzieje, że nic takiego już się nie stanie, ale nie mogła sobie teraz odpuścić. Musiała iść. Wyszła z obozu pod pretekstem, zbierania patyków do legowisk. Błoto w lesie było straszne. Chmury na szczęście nie zwiastowały kolejnej burzy, więc Sówka spokojnie poszła w stronę Upadłej Gwiazdy. Przemierzała tereny jej klanu, aż w końcu poczuła jakiś zapach. Był to samotnik, ale jakimś cudem znała już ten odór. Jakby poznała kiedyś tego kota. Szła w jego kierunku i w końcu ukazało jej się biała kotka, siedząca w krzaku, polująca na malutką myszkę. Sówka zjeżyła sierść. Była to Świt. Dawna mentorka Mniszka i wojowniczka Owocowego Lasu. Znała te tereny jak własną kieszeń, nie dziwne, że tu przyszła. Czekoladowa cicho podeszła do niej od tyłu. Świt to zauważyła i szybko zbiła ją z łap.
- Znikaj stąd! - syknęła biała.
- Ja przyszłam tylko powiedzieć... - zaczęła, ale dawana Owocniaczka jej przerwała, mocniej kładąc łapę na jej gardle. Sówka spojrzała na nią z niedowierzaniem i paniką w oczach. Nie sądziła, że samotnicy będą zdolni do zabicia kogokolwiek, by zdobyć jedzenie. A mogła to wyłapać z mowy Agresta na zebraniu klanu. Sówka, czując, że nie może oddychać, szybko zrzuciła z siebie białą napastniczkę i szybko się wycofała. Łapała gwałtownie oddech, dysząc. Świt nie czekała długo, szybko zadała kolejny cios, tym razem niecelny. Czekoladowa szybko wróciła do normy i tym razem ona zaatakowała samotniczkę. Trafiła ją w pysk, lekko odpychając dalej. Świt nie dawała za wygraną. Kotki szybko zaczęły się siłować, próbując zostać przy życiu. Pazury wkroczyły do boju i po chwili obie były w ranach, a w powietrzu unosił się odór krwi. W końcu Sówka przygniatała starszą do ziemi, dysząc i zostawiając ślady krwi na mokrej ziemi. Świt spojrzała na nią, z jej pysku nie dało się odczytać emocji.
- Chciałam cię poprosić, byś opuściła tereny Owocowego Lasu, ale teraz nie dajesz mi wyboru - powiedziała cicho Owocniaczka, nie puszczając kotki - Przepraszam... - mruknęła i wykonała ostatni cios, pozbawiając białą życia. Jej ciało zaczęło się wykrwawiać, zostawiając ślady na ziemi w błocie. Białe futro zmieniło kolor, zielone oczy, bez wyrazu wpatrywały się w jeden punkt. Świt po chwili przestała się poruszać, wydając z siebie ostatni dech. Jej ciało zrobiło się zimne i dopiero wtedy Sówka się odsunęła. Jej łapy były w czerwonej mazi, tak samo jak futro w kilku miejscach, w których znajdowały się krwawiące jeszcze rany. Jak na kotkę, w wieku nadającym się do starszyzny, dobrze walczyła. Czekoladowa spojrzała ostatni raz na jej ciało. Poczuła jakąś gule w gardle. Usłyszała w głowie głos swojego sumienia, obwiniające ją o śmierć białej kotki. Ucieszyła te głosy i przestała przejmować się swoimi ranami. Przyszedł czas na powrót do obozu. Powiedziała ciche słowa pożegnania do martwej i chwiejnym krokiem poszła do obozu.
***
- Jeden samotnik już nie zawita na nasze tereny... - wykrztusiła z siebie i niepewnie weszła do obozu. Nagle otoczyła ją grupa kotów, zadających jakieś pytania. Sówka nie mogła już nic z siebie wykrztusić. Nie odpowiadała na pytania, wygląda na nieobecną. Pierwszy raz widziała dosłownie jak ktoś umiera, pierwszy raz odebrała komuś życie. Po chwili podszedł do niej Agrest z Fretką i Ważką.
- Mówiłam, że masz nie wychodzić! - syknęła liliowa, dając jej łapą po pysku. Na szczęście bez pazurów.
- Fretka miała rację Sówko. Jak mogłaś tak po prostu sobie pójść? To nie było twoje zadanie! A teraz wracasz jeszcze w takim stanie! Mówiłem, że macie ich wyganiać - powiedział ostro Agrest - Jarząb wychodziła z siebie! - syknął pokazując ogonem albinoskę, ewidentnie bardzo zdenerwowaną i zestresowaną. Sówka nie odezwała się.
- Kogo znalazłaś? - zapytała Ważka, zmieniając temat.
- Świt... - powiedziała cicho - Ona... Już nie żyje. Nie chciała odejść... To ona zaczęła walkę - próbowała się wytłumaczyć, lecz zamilkła czując na sobie wzrok liliowej zastępczyni. Fretka wkleiła w nią mordercze spojrzenie. Zjeżyła sierść na karku i wysunęła pazury. Sówka nie wiedziała o co jej chodzi.
- Idź do Witki - rozkazał Agrest, a czekoladowa posłusznie wykonała rozkaz. Cały czas czuła na sobie wzrok Fretki. Gdy tylko czekoladowa wspomniała o byłej wojowniczce, liliowa jakby zamarła. Jakby zawaliło jej się całe życie i to wszystko przez jedną kotkę. Fretka odprowadzała, niczego nieświadomą Sówkę, morderczym wzrokiem.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)