Od Zalotnej Krasopani

Zalotka ostatnio wprowadziła się do legowiska wojowników. Od czasu mianowania właściwie nie wstąpiła ani razu do swojego dawnego legowiska. Teraz miała na imię Zalotna Krasopani, jej miejsce należało tu, obok innych wojowników. To dziwne, czuła się tam strasznie obca, samotna. Nigdy by nie przypuszczała, że znajdzie się tu szybciej od Prążkowanej Łapy czy Syczkowej Łapy. I o ile z młodszym wojownikiem starała się spędzać dużo czasu i właściwie chodziła za nim jak cień, tak ze swoim bratem nie zamieniła ani jednego słowa od tamtego dnia. Ciekawe jak się teraz czuł, czy dalej trenował? Przygotowywał się do kolejnej walki? Zazdrościł, czy może podziwiał siostrę? Zalotka nie wiedziała, a przypuszczanie szło jej fatalnie. Obie opcje wydawały się… możliwe, ale czy akurat dla złotego kocura? Spędziła z nim całe dzieciństwo, widziała go prawie codziennie podczas bycia uczniem, a jednak wciąż niezbyt dobrze idzie jej odgadywanie jego emocji. Z resztą miała tak z każdym, co powoli zaczynało ją męczyć. Starała się to ignorować i jakoś brnąć dalej, ale czasami mogłaby uniknąć wielu przykrych sytuacji, gdyby tylko potrafiła się postawić na czyimś miejscu. Mogła przez to wydawać się całkiem nieczuła, niekiedy też oceniała sytuację zbyt pochopnie, powierzchownie. Być może to przez to teraz Lśniąca Szadź za nią nie przepadała? Kotka tak właściwie nie zrobiła nic złego, to znaczy, z całą pewnością próbowała omamić Prążkowaną Łapę swoim, tfu, urokiem! Ale gdyby szylkretka potrafiła jakoś sprawniej i skromniej ją od tego pomysłu odepchnąć, być może nie wymieniały by się teraz piorunującymi spojrzeniami przy każdej okazji. Oczywiście w życiu nie zostałyby przyjaciółkami! Tylko… ich relacja może chyliłaby się bardziej ku neutralnej. A teraz? Co to będzie, jeśli zostaną razem wybrane na patrol? Może powinny wtedy zorganizować konkurs o to, kto pierwszy zacznie wytykać tej drugiej jej zachowanie?
Kotka siedziała obecnie przed legowiskiem wojowników, gdy nagle o jej długi ogon ktoś się potknął. Dziwny, rozmazany kształt niezgrabnie rozpłaszczył się przed wojowniczką na ziemi, na co ta wydała z siebie przerażony pisk i podniosła jedną łapę w górę. Kot, który leżał teraz na ziemi był całkiem sporych rozmiarów. Była to kotka o długim futrze, przez które prześwitywały widoczne mięśnie. Teraz wyglądała jak wielka, puchata plama. Wojowniczka szybko się podniosła i spojrzała na Zalotną Krasopani swoimi żółtymi ślepiami. Jej pysk miał delikatne rysy, w dodatku nie widniała na nim żadna emocja. Czysta… pustka.
— Uważaj gdzie trzymasz ogon. Jest tak długi, że i mrówki mogłyby uznać go za strumień! — Mruknęła po chwili. Jej ton był dziwny, ciężki do rozgryzienia. Zalotna Krasopani poczuła się tak, jakby kotka próbowała się z nią droczyć.
— Jasne… przepraszam. — Miauknęła, owijając swój ogon wokół łap. Szylkretka odwróciła wzrok od wojowniczki, licząc, że ta sobie pójdzie, tak się jednak nie stało.
— Zalotna Krasopani, tak? Mnie zwą Borsuczą Puszczą. Miło mi poznać. — Dodała bura kotka, podchodząc bliżej do świeżo upieczonej wojowniczki. Coś w jej ruchach było dziwnego, jakby ciągle grała, albo może ona po prostu taka była? Zalotka nie wiedziała, Puszcza wydawała się być specyficznym kotem, nawet jeśli nie rozmawiała z nią zbyt długo. Wojowniczka zaśmiała się, przerywając niezręczna ciszę, po czym głośno wypuściła powietrze z płuc.
— No, mi też miło cię poznać. Uh, może widziałaś gdzieś Prążkowaną Łapę? — Zapytała. Nie wiedziała, o czym ma rozmawiać z obcą kotką, ale na pewno wiedziała, o czym będzie rozmawiać ze swoim kolegą.
— Prążkowaną Łapę? Pierwsze słyszę. Ale po co przytaczasz go do rozmowy? Jest ci teraz potrzebny? — Mruknęła Borsucza Puszcza, w jej głosie można było wyczuć lekkie zaciekawienie.
— Hm, nie, ale dawno z nim nie rozmawiałam. To mój najlepszy przyjaciel! — Odparła, wiedząc, że ostatnio rozmawiała z nim rano. Nie było to dawno, ale Zalotna Krasopani zdążyła się za nim stęsknić. Z każdym dniem oczywiste było, że coraz bardziej się od niego uzależniała, chociaż sama tego nie dostrzegała.
— A jak ów Prążkowana Łapa wygląda? Byłam ostatnio na spacerze, może rzucił mi się gdzieś w oczy — Mruknęła nagle bura.
— No, wiesz. Jest całkiem wysoki, no i ma szerokie barki. Ma bardzo wyraźne linie pyska, wygląda szlachetnie i na o wiele starszego niż w rzeczywistości jest! Jego sierść jest półdługa, ale bardzo gęsta i wydaje się jakby świetnie gromadziła w sobie ciepło. Jego umaszczenie jest dosyć jasne, ma też cętki na tułowiu. Poza tym ma też duże, okrągłe oczęta, a także rzęsy jak skrzydła motyl- — Zaczęła się rozgadywać, ale w momencie wypowiedzenia ostatniego słowa nagle coś jej się przypomniało, tak jakby nad jej głową właśnie zapaliła się lampka. Och, skrzydło motyla! Zapomniała o nim! Młodszy uczeń kiedyś podarował Zalotce skrzydło w prezencie, a ta schowała je pod swoje posłanie. Zapomniała je stamtąd zabrać! Ciekawe, czy dalej tam będzie. Jeśli nie, Zalotna Krasopani chyba nigdy sobie tego nie wybaczy. Prążkowana Łapa nie rozdawał prezentów wszystkim, których spotkał. Takie skrzydło było dowodem ich nierozerwalnej więzi, przyjaźni! Jej serce przyśpieszyło, przerzuciła swój wzrok na legowisko uczniów. Nie docierało do niej to, co mówiła Borsucza Puszcza.
— Przepraszam, ale muszę coś załatwić. Bardzo miło mi się z tobą rozmawiało, może jeszcze kiedyś znowu sobie pogawędzimy, jeśli tylko zechcesz. — Mruknęła pośpiesznie, po czym wstała i żwawym krokiem ruszyła do celu. Nie odwracała głowy za siebie, zresztą nawet nie chciała. Bała się nieco reakcji starszej wojowniczki. Była dziwna.
Zalotna Krasopani stanęła w progu legowiska. Rozejrzała się uważnie, ale wiało tu pustkami. Czuć było jedynie zwietrzały zapach innych kotów, ale śladu po nich brak.
“To dobrze, może nikt nie zobaczy, jak grzebię w czyimś legowisku"
Pomyślała, po cichutku stawiając krok do przodu. Mimo, że nie było tu absolutnie nikogo, wciąż czuła się nieco dziwnie. Miała wrażenie, że musi się przed czymś ukrywać. Jakby co, to skłamie, chociaż musiała przyznać, że nie do końca jej to wychodziło. Pod wpływem emocji raczej ciężko sklecić normalną wymówkę, a niestety Zalotka stresowała się… niemal zawsze. Teraz jednak miała inny cel. Ważny cel. Prędko odstawiła inne myśli na bok i zaczęła rozglądać się za swoją zgubą. Chciała obejść się bez wywracania każdego posłania po kolei, ale czuła, że będzie ciężko. Chodziła z kątą w kąt, ostrożnie przemykając koło posłań, ale nigdzie na ziemi nie leżało pozostawione przez nią drobne skrzydło motyla. W pewnym momencie zdecydowała, że musi przejść do drugiego etapu poszukiwań. Niechętnie schyliła głowę i trąciła nosem pierwsze posłanie, które leżało tuż przed nią. Niestety nic pod nim nie znalazła, jedynie kilka kamyków, kurz i piach. Zaczęła tak robić z każdym po kolei, aż w końcu do sprawdzenia zostało jej tylko jedno. Było na drugim kącie legowiska. Zalotna Krasopani szybko popędziła w jego stronę, ale przerwał jej czyjś głos.
— Co ty tu robisz? — Ktoś przemówił. Wojowniczka stanęła jak wryta, tracąc z oczu upatrzone legowisko.
— No… ja- — Zaczęła, ale właściwie nie spojrzała na rozmówcę. Wciąż wzrokiem próbowała odnaleźć swój cel. Po chwili niezręcznej ciszy w końcu odetchnęła, poddając się już z poszukiwaniem. Rozluźniła mięśnie, stanęła prosto i spojrzała na kogokolwiek, kto stał w przejściu. Był to biały kocur z czekoladowymi plamami. Zalotna Krasopani niby go kojarzyła, przynajmniej z imienia, a zwał się on Trzcinniczkowa Łapa. On zdecydowanie był uczniem, a także na pewno wiedział o tym, że szylkretowa kotka ostatnio stoczyła walkę o tytuł wojownika i nie powinna już szwędać się po dawnym legowisku.
— Och, to legowisko uczniów? — Mruknęła nagle, jakby ją olśniło. W rzeczywistości, tak, olśniło ją. Postanowiła, że skłamie. — Przepraszam, to znaczy, jeszcze trochę się mylę. Przyzwyczaiłam się, że zawsze wracam tutaj i to tutaj odpoczywam po męczącym dniu, wiesz ,jak to jest. Spędziłam tu swoją dłuższą część życia. To miejsce jest mi bliskie. — Westchnęła, niby szczerze, niby nie za bardzo.
— A, no dobrze. Ale wiesz, skoro już tu jesteś, to może pójdziemy do lasu i nauczysz mnie jakichś superowych technik walki? Musiało ci dobrze pójść, skoro wygrałaś! Co prawda nie miałem okazji zbyt dobrze się przypatrzeć całej sytuacji… ale liczą się wyniki! — Odparł. W jego oczach błysnęła iskierka. Zalotna Krasopani miała okazję zobaczyć kilka razy Trzcinniczka, gdy ten był uczniem. Wiele nazywało go wkurzającym, właśnie dlatego, że zawsze chciał się uczyć czegoś nowego. Najwidoczniej się nie zmienił. Zalotka zaśmiała się.
— Wiesz, może innym razem cię czegoś nauczę. Tak czy siak myślę, że możemy się przejść. — Miauknęła. Nie miała ochoty szkolić teraz jakiegoś ucznia, zresztą ona nawet nie wiedziała, jak. Byłaby fatalnym mentorem na tym etapie. Dwukolorowy kocur pokiwał głową, na znak zrozumienia, ale niczego nie powiedział. Oba koty po chwili skierowały się w stronę wyjścia, ale Zalotna Krasopani zdążyła jeszcze ostatni raz obrzucić wzrokiem całe legowisko. Niestety po skrzydle nie było ani śladu, może czas odbił już na nim swoje piętno, potargał.
Koty spacerowały po lesie, początkowo w kompletnej ciszy. Właściwie to się nie znali, więc to nic dziwnego, że nie mieli o czym rozmawiać. Mimo tego Zalotna Krasopani chciała jakoś przełamać atmosferę, dlatego ciągle myślała i myślała. Właściwie jej umysł skupiał się jedynie na tym, aby znaleźć jakiś ciekawy temat. Na myśl przychodził jej jedynie piękny kocur, jej wierny przyjaciel… jakim był oczywiście Prążkowana Łapa. Miał cudne, lśniące futro i takie tam, ale ostatnio nieco wkurzył Zalotkę. Kotka spojrzała z ukosa na towarzysza, a ten spojrzał na nią. Na lico szylkretki wkradł się uśmiech. Może też powinna postarać się o to, aby to Prążek był zazdrosny?
— Trzcinniczkowa Łapo, a powiedz mi, czy kojarzysz Prążkowaną Łapę? — Spytała po chwili. Kocur zamyślił się.
— No, z widzenia na pewno. Dzielę z nim legowisko. Podobno świetnie się uczy, no i jest już dosyć stary, przynajmniej na tyle, aby mógł zostać wojownikiem, więc pewnie za niedługo do ciebie dołączy, a co? — Mruknął zaciekawiony.
— Cóż, Prążek to mój przyjaciel, ale ostatnio zachowuje się jakoś inaczej. Nie bardzo mi się to podoba. — Westchnęła, odwracając głowę. Schyliła nieco szyję, biorąc w płuca powietrze, po czym wypuszczając je ze świstem. Chciała sprawić wrażenie strasznie zmęczonej i oburzonej zachowaniem przyjaciela.
— A co takiego robi? — Spytał dwukolorowy kocur.
Zalotna Krasopani na chwilę umilkła. Właściwie nie spodziewała się takiego pytania. Trochę ją zatkało, z tyłu głowy wiedziała co powiedzieć, ale musiała jeszcze zastanowić się nad tym, jak sprawić, aby brzmiało to logicznie i nie stawiało ją w złym świetle.
— No… ogólnie to mam wrażenie, że mnie unika i nie stara się pielęgnować naszej relacji. Ja muszę do niego podchodzić i zaczynać rozmowę, albo zachowuje się jakbym była kompletnie mu nieznajoma, rozumiesz? — Mruknęła. No, przekręciła trochę niektóre fakty, albo w ogóle je zmyśliła czy wyolbrzymiła, ale nie czuła z tego powodu poczucia winy. Uczeń wydał z siebie zdziwiony pomruk. Przez chwilę koty szły w kompletnej ciszy.
— Nie wiem jak ci to powiedzieć, ale chyba powinniście zrobić sobie przerwę. No… żeby od siebie odpocząć i w ogóle… ale jak znowu będziecie się przyjaźnić to wasza więź będzie jeszcze silniejsza! — Miauknął. Po jego głosie było słychać, że był nieco zakłopotany i nie spodziewał się, że będzie musiał udzielać życiowych rad jakiejś nieznajomej mu kotce. Wojowniczka nie czuła satysfakcji z jego odpowiedzi, wręcz poczuła jak gotuje się w niej krew.
— Nie… chyba nie skorzystam z tej rady, ale tak czy siak dzięki. — Wymamrotała.
— No dobra. Skończmy już o nim gadać, bo świat się przecież wokół niego nie kręc- — Przerwała. Właściwie to on był dla niej całym światem, nie mogła stwierdzić inaczej. Byłoby to najzwyklej w świecie ogromne kłamstwo.
— Co sądzisz o Lśniącej Szadzi? — Spytała nagle, chcąc dowiedzieć się, czy dla kogoś innego ta kotka także jest wkurzająca. Trzcinniczek uśmiechnął się, widać było po nim, że nie wie co powiedzieć. Chyba zrozumiał, że jeśli kotka jest wspomniana w rozmowie, znaczy to, że wojowniczka źle o niej myśli.
— Jest fajna. — Mruknął w końcu, stawiając się za swoją przybraną matką. Według niego była dobrą kotką, no a poza tym to go wychowała. Zalotka przewróciła oczami, no cóż, najwidoczniej na nią nie będzie jej dane ponarzekać.
— Aha, rozumiem. A ma jakiegoś partnera, albo coś? — Zapytała. Chciała wiedzieć, czy faktycznie kotka może zarywać do Prążka, czy już kogoś ma. Na pewno gdyby odpowiedź brzmiała “tak”, wreszcie trochę by się uspokoiła. Trzcinniczkowa Łapa trochę się zamyślił.
— Nawet nie wiem… ale raczej nie, przynajmniej o żadnym nie słyszałem. — Odpowiedział w końcu. Wojowniczka poczuła jak coś ściska jej brzuch.
“Nie dobrze, nie dobrze”
— No dobra, wracamy już do obozu? — Spytała w końcu, już znudzona rozmową z młodszym kocurem i długim spacerem.
— No pewnie. — Odpowiedział jej, po czym oba koty zawróciły i zaczęły zmierzać w stronę obozu. Niestety Zalotce nie udało się dziś odzyskać zagubionego skrzydła, kto wie, może one wciąż gdzieś tam na nią czeka?
NPC: Lśniąca Szadż, Borsucza Puszcza, Prążkowana Łapa, Trzcinniczkowa Łapa