BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

12 października 2024

Od Lament CD. Topielcowego Lamentu

Spojrzała na Ryś niechętnie, po czym przeniosła spojrzenie swoich niebieskich, zimnych oczu na tatę. Nie chciała jeszcze wracać do żłobka, a już na pewno nie miała ochoty na zabawę z kimkolwiek. Mimo wszystko pokiwała powoli głową i podeszła do starszej siostry.
***
Siedziała. Tak po prostu. Jej prawa łapa leniwie szurała po ziemi, pazurem żłobiąc różne, ledwo widoczne wzorki, a klatka piersiowa unosiła się i opadała co jakiś czas. Dymna siedziała tak w bezruchu, pogrążona w rozmyślaniach i nic nie było w stanie jej przeszkodzić. Jej oczy lśniły chłodem, a gdzieś, w głębi tych niebieskich kamyczków, błyszczała również powoli rodząca się w niej pogarda do świata, która miała wyjść na jaw dopiero za jakiś czas. W pewnej chwili Lament ujrzała wchodzącego do legowiska dobrze znanego jej kocura. Od razu wstała z ziemi i podeszła do zbudowanej przez Cisowe Tchnienie zapory.
-Weźmiesz mnie na dwór? - Zapytała, spoglądając na ojca.
Na jej widok Topielcowy Lament podniósł odrobinę sierść.
-Nie mogę. - Szepnął. - Twoja mama będzie zła.
Dymna westchnęła zrezygnowana.
-Czemu mama nie pozwala nam wychodzić? To strasznie głupie!
-Martwi się o was...
-Jak to martwi? Na dworze nie ma nic strasznego! - Prychnęła z wojowniczym wyrazem pyska.
Topielec nie odpowiadał przez chwilę.
-Ja... Ja nie wiem. Ale ma rację, tak myślę. - Dalej nie rozumiem! Jedyny kot, który powinien zostawać w legowisku, to Miodek. Jest mały i słaby, nawet wiatr mógłby go zdmuchnąć. - Oznajmiła, kiwając poważnie główką.
-Nie obrażaj go - złajał ją kocur delikatnie, strzepując ogonem. - Mimo wszystko jest twoim bratem...
-Nie obrażam go! - Zaprotestowała szybko kotka. - Tylko stwierdzam fakty. To... kiedy będziemy mogli wychodzić na dwór? Tu jest strasznie nudno.
-Nie wiem... Ostatnio byliśmy.
-Byliśmy... - Powtórzyła cichutko, starając się ukryć żal. - Ale postaw się w mojej sytuacji. Wyobraź sobie siedzieć cały dzień w tym nudnym miejscu!
-Nic nie mogę poradzić...
Lament nie chciała tego słuchać. Dlaczego została skazana na tę udrękę? Czyżby to była forma kary? Tylko za co? Wyjątkowo w ostatnim czasie nikogo nie biła... Jej pyszczek przybrał kamienny wyraz, nie ukazujący żadnych emocji.
-Jesteś moim tatą, masz władzę. - Stwierdziła ponuro.
-Ojciec nie zawsze ma rację w rodzinie... I nie zawsze jest jej głową. Musisz się z tym pogodzić. - Powiedział cicho, przy okazji rozglądając się na boki. Dymna była pewna, że podejmuje decyzję, co zrobić.
Nie rozumiała tego wszystkiego. Starała się przeanalizować informacje w malutkiej główce i poskładać je w całość, jednak niezbyt jej to wychodziło. Spojrzała tylko na tatę, świdrując go swoimi niebieskimi ślepiami.
- Pobawisz się ze mną? - Zmieniła temat, machając delikatnie swoim krótkim ogonkiem.
-Może jednak wyjdziemy na zewnątrz. - Odparł szybko ojciec.
Niebieskie ślepia kotki zabłysnęły wesoło.
-Tak! - Ucieszyła się, wstając z ziemi. - Zabierz mnie stąd, bo zaraz umrę z nudów!
Topielec podszedł do Lament, chwytając ją za luźną skórę na karku, po czym położył koteczkę na ziemi w legowisku.
-Proszę. - Wymamrotał.
Pręgowana klasycznie zaczęła chodzić po legowisku, dokładnie wszystko oglądając oraz wąchając. W pewnej chwili podeszła do taty, pacnęła go łapką i odskoczyła szybko.
-Berek!
Znużony rodzic przewrócił oczami. Nim kotka zdołała uciec, wyciągnął łapę i bez trudu ją dotknął.
-Berek. - Odpowiedział znużonym, monotonnym głosem.
Kotka zmrużyła oczy, spoglądając krzywo na tatę. Ponownie podeszła do niego, uderzyła go łapką i odbiegła szybciutko.
-Nie zamierzam za tobą biec. - Oznajmił wyniośle kocur, oskarżającą unosząc brew. - To zabawa dla maluchów.
-Jesteś moim tatą, mógłbyś się zniżyć do mojego poziomu. - Zauważyła córka Cisowego Tchnienia, strzepując swoim malutkim ogonkiem. - W końcu na tym polega bycie rodzicem, nie?
-Może i tak, ale nie chce mi się biegać. Znajdź sobie kogoś innego. - Odparł tata, spoglądając na nią znudzony.
Kotka prychnęła nieco obrażona.
-A niby kogo?
-Na przykład Miodka. Dobrze mu zrobi przebieżka. - Rzucił.
-Nie chcę, z nim nie mogę się tak bawić! - Poskarżyła się dymna, spoglądając na ojca swoimi niebieskimi ślepiami.
Kocur mrugnął leniwie.
-Nic na to nie poradzę, to już twój problem.
-Jesteś moim tatą, moje problemy powinny być też twoimi! - Dymna zaczęła chodzić po legowisku, w poszukiwaniu jakiegoś ciekawszego zajęcia.
Zdecydowanie znudziła jej się dyskusja z tatą. Był taki uparty!
-Jeszcze narzekasz - Burknął po chwili kocur. - Nie dość, że poszedłem ci na łapę, wypuszczając cię poza legowisko, mimo, że dostanę opieprz od twojej matki, to jeszcze chcesz, żebym jak mysi móżdżek za tobą biegał. Nie w tym życiu.
-Mama się o tym nie dowie... - Westchnęła i odeszła kawałek od kocura, ruszając w kierunku wyjścia z legowiska.
Zatrzymała się tam, po czym wyjrzała przez otwór. Jasne, gorące promienie słońca oślepiły ją, zmuszona więc była zamrugać kilka razy, aby jej oczy przywykły do takiej ilości światła. Obóz wyglądał pięknie! Kilka kotów wychodziło właśnie na patrol, rozmawiając między sobą. Dalej jakiś wojownik posilał się, a ptaki śpiewały w koronach drzew. Gdy już znudziło jej się oglądanie okolicy, odwróciła się, z zamiarem dokładniejszego obejrzenia legowiska, gdy potknęła się o coś, niefortunnie upadając i rozcinając sobie lewą łapkę. Kotka spojrzała wielkimi ślepiami na krew, powoli wypływającą z rany. Nigdy w życiu nie widziała czegoś takiego! Czerwona ciecz wydawała się dymnej dość śliczna, pomijając fakt, że miejsce, z którego ulatywała, dziwnie piekło.
-Dobrze się czujesz? - Głos Topielcowego Lamentu poniósł się po legowisku.
Na ten dźwięk kotka uniosła głowę ku górze. Tata chyba nie byłby zadowolony, gdyby się o tym dowiedział... Przeniosła wzrok z powrotem na skaleczenie i niewiele myśląc, starła krew z futra, aby jak najbardziej ją ukryć, po czym, nieco obolała, wróciła do taty.
-Aha, wszystko dobrze. - Odparła, rozglądając się.
Kocur wciągnął powietrze nosem, a jego źrenice zwęziły się. Panicznym wzrokiem zaczął wędrować po ciele Lament, czego kotka nie zrozumiała.
-Nie sądzę, by wszystko było dobrze - Szepnął drżącym głosem, delikatnie unosząc jej łapę. - Czemu mi nie powiedziałaś?
Spojrzała wielkimi ze zdziwienia oczami na kocura. Nie rozumiała, dlaczego tak się tym przejął.
-Bo to tylko mała ranka. - Wzruszyła ramionami. - Czujesz, jak śmiesznie pachnie krew?
-Mama będzie zła... - Wydusił kocur. - Chodź, opatrzymy ci to.
Jeszcze chwilę patrzyła na tatę zdziwiona, po czym powoli skinęła głową.
-Możemy. - Zgodziła się.
Kocur niepewnie skierował się w głąb legowiska i zaczął przeglądać zioła. Chwycił pajęczynę i zaczął owijać łapę kociaka.
- Już nigdy nie wyjdziesz - zagroził. - Powinnaś bardziej na siebie uważać.
-Ale tylko się potknęłam! - Zaprotestowała od razu. - To malutkie skaleczenie, przecież nic mi nie jest.
-To chodzi o sam fakt, że coś sobie zrobiłaś!
-Dlaczego? Przecież jeśli chcę być dobrym wojownikiem, muszę być przyzwyczajona do bólu, to chyba nawet lepiej, że coś sobie zrobiłam.
-To nie chodzi o mnie ani o ciebie. Tu chodzi o Cisowe Tchnienie. Nie tylko ja, ty także będziesz mieć u niej kłopoty...
Dymna prychnęła cichutko.
-Nie zrobiliśmy nic złego! No i mama się o tym nie dowie, zaraz ładnie wrócę, przysięgam. Nie chcę, aby mama była na ciebie zła.
-Już, już, zakończmy ten temat. - Uciął kocur, kończąc opatrywać łapkę kotki.
Podniosła głowę, aby z ukosa zerknąć na ojca, po czym delikatnie objęła go łapką. Delikatny dotyk, który można by było podpiąć pod przytulenie, nic więcej. Ten chwilowy przejaw czułości trwał jedno uderzenie serca, po czym niebieskooka odsunęła się i z zadartą do góry główką oraz obojętnym wyrazem pyszczka ruszyła z powrotem do swojego posłania.
<Tato?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)