Od Syczkowej Łapy CD. Iskierki (Iskrzącej Łapy)

gdy Iskierka była jeszcze kocięciem

Gdy podbiegła do niego mała, energiczna kulka puchu, podskoczył ze strachem. Rzuciła się ona wprost na jego łapy, obnażając maleńkie, choć diabelnie ostre pazurki, którymi też prędko zaczęła go okładać.

— A masz, a masz! Cześć, Syczkowa Łapo! — wymruczała radośnie, przewalając się na bok, póżniej brzuch, lecz nie zaprzestając "ataku". — Dobrze walczę?

— Z pewnością — odparł, próbując unieść jedną z łap, jednak Iskierka szybko przyciągnęła ją z powrotem do ziemi.

— Hihi! Nie tak szybko! — zachichotała, memłając w pyszczku jego sierść. — Czekałam na ciebie! Pobawimy się? Najlepiej w walkę, tak, w walkę! — Odskoczyła od niego z podekscytowaniem, przyjmując amatorską, bojową postawę. Kotka nastroszyła swoje, i tak już bardzo długie, futerko, stając się jeszcze bardziej puszystą. Syczkowa Łapa nie miał jednak humoru na harce, których jeszcze się nie spodziewał. Właściwie, po tym patrolu najbardziej marzył o wgryzieniu się w kawałek dobrej zwierzyny...

— Kiedy indziej — odpowiedział, zbierając się na słaby uśmiech. Próbował przejść obok kociaka, zmierzając w stronę stosu, lecz zaraz po minięciu jej poczuł, jak coś przyszpila do ziemi jego ogon. Gdy się odwrócił zobaczył, jak Iskierka stała na jego końcówce, próbując przybić go szponkami do ziemi.

— No proooszę! — błagała, na co Syczek chciał przewrócić oczami. Och, na Klan Gwiazdy, naprawdę nie miał teraz na to siły...

— Jutro — obiecał. Jego wzrok zaczął wędrować po obozie, gdy szukał na szybko dla kotki jakiejś alternatywy. Dzielący się językami partnerzy, starszyzna plotkująca przy posiłku, drzemiący wojownicy... Nie, potrzeba było czegoś innego... W końcu zauważył szurającą pazurem w ziemi z nudów Gąsiorek. Bingo! — Twoja koleżanka tam siedzi, spójrz. Wygląda, jakby potrzebowała towarzystwa — wskazał jej ogonem.

— Naprawdę? Gdzie? — Iskierka zaczęła się obracać, aż sama nie dostrzegła kotki w tłumie. — O. Dzięki! — miauknęła jeszcze do Syczkowej Łapy i odbiegła w kierunku uczennicy, aż się za nią kurzyło, zapominając zupełnie o kocurku. Uff...

***

Odkąd tylko imię Iskierki zmieniło się w Iskrzącą Łapę, a kotka tym samym rozpoczęła swój trening, nie odczepiała się już od niego nawet o krok... A przynajmniej tak by robiła, gdyby tylko była w stanie. Jego legowisko dotąd stało na tyle krzewu, z dala od reszty uczniów – cóż, aż dotąd, ponieważ w dzielącą legowisko kocura i jego sióstr przestrzeń czekoladowa zdołała wepchnąć swój skrawek mchu. Wyglądała na wniebowziętą za każdym razem, kiedy byli wybierali wspólnie na patrol, polowanie czy trening, a także często sama dopytywała Makowy Nów, czy nie mogliby pójść razem. Nawet, gdy spędzał czas na oglądaniu robaczków w kącie obozu, żab przy potoku czy jaszczurek i węży wylegujących się na ciepłych skałach... Jakimś cudem Iskierka była tam z nim, oglądając wszystko z boku i szeroko się do niego uśmiechając.

...Nie rozumiał. Dlaczego ze wszystkich kotów, które mogła wybrać na swojego faworyta, padło akurat na niego?

***

Kiedy szedł, słońce przyjemnie przygrzewało w jego grzbiet, wydobywając z bladej barwy jego futra złociste, nasycone odcienie. Mrużył oczy od słońca, któremu zdarzało się przebić przez grubą warstwę osłaniającego igliwia. Pora zielonych liści była tuż-tuż...

A on nadal nie był wojownikiem. W przeciwieństwie do jego siostry, która pokonała go w walce o to miano. Teraz Syczek pozostał już ostatnim z rodzeństwa, które jeszcze sczezło w uczniowskim legowisku. Bał się wzroku Wieczornej Gwiazdy w obawie, że zobaczy w nim pogardę, tę samą jak w chwili wygnania Polanki. Ostatnie, czego chciał, to podzielenia jej marnego losu.

Wzdrygnął się, gdy jego pysk został nagle spryskany chłodną wodą ze stojącej obok kałuży. Jak prędko się okazało, był to wynik biegnących przed siebie uczniaków, widocznie bawiących się w najlepsze w ganianego. Zdziwił się solidnie, nie mogąc znaleźć w nich brązowo-białego futerka Iskierki. To nie było normalne! Nikt nie słynął z większych pokładów energii niż właśnie ona... Wzruszył jednak ramionami, nie myśląc o tym wiele. Może, gdy nie patrzył, wybiła się na prowadzenie i zniknęła już wśród drzew...

W końcu dotarli na polanę w towarzystwie paru innych uczniów, jak i ich mentorów. Już miał za sobą niezliczone ilości grupowych treningów walki. Nigdy nie były przyjemne, lecz nie był typem kogoś, kto narzeka. Ba, był wdzięczny za bycie najstarszym z wybranych uczniów, a co za tym idzie, najlepiej wyszkolonym. Tym razem już nie skończy na ziemi ze zbitym pyskiem jak parę księżyców temu...

— Pierwsi do boju staną Sałatkowa Łapa i Trzcinniczkowa Łapa! — oznajmił donośnym głosem Pokrzywowy Wąs, mentor tego drugiego. Dymna kotka, przewracając oczami, stawiła się na jednym końcu łączki. Widocznie nie była zbyt zadowolona z faktu, że szła na pierwszy ogień. Trzcinniczek zrobił to samo, jednak widocznie w nieco lepszym humorze – podniósł wysoko głowę i podrygiwał raz po raz końcóweczką grubego ogona, nie mogąc się doczekać rzucenia na swoją przeciwniczkę.

— Do boju! — miauknęła w końcu głośno Mroczna Wizja, otwierając pierwszą turę treningowych walk. Przygotowany brązowy ruszył na czarną, która, kiedy tylko kocur zbliżył się na odpowiednią odległość, wgryzła się w jego bok. Para zamieniła się w zbitą kulkę sierści.

— Nie. Jeszcze raz! — Przerwał im Pokrzywowy Wąs. Zanim jednak do nich dobił, w powietrze zdążyło wzbić się kilka małych kępek sierści. — Ćwiczymy tutaj bitewne ruchy i taktyki, nie prymitywną wojaczkę. Tak to potrafi walczyć każdy!

— Czemu nie zrobiłaś uniku? — zapytał swoją uczennicę Nikły Brzask, jakby z pretensjami w głosie. — Miałaś tyle czasu, aby przemyśleć swój następny ruch!

— A co ja, jakaś wiewióra jestem? Myślałam, że szkolę się na wojownika, nie na tchórza — odpyskowała Sałatka, przewracając oczami, co widocznie nie spodobało się jej mentorowi.

— Lepiej trzymaj ten jęzor między zębami — ostrzegł ją, kładąc po sobie uszy. — Nieważne. Powtórka! — zarządził bury.

Dwójka znów ustawiła się po przeciwległych stronach polany. Tym razem Sałatkowa Łapa wyglądała, jakby nie chciało się jej jeszcze bardziej, niż za pierwszym razem.

— I... do boju! — rozpoczął trening Pokrzywa, powiedziawszy swojemu wychowankoqi na ucho parę niezrozumiałych dla reszty słów. Tym razem uczniak nie wyskoczył na partnerkę do walki od razu. Kocur zaczął do niej podchodzić powolnymi krokami, zwracając uwagę na otoczenie, jakby robił sobie w głowie szybki szkic planu działania. Sałatkowa Łapa w końcu również zaczęła iść w jego stronę podobnym (jak nie jeszcze wolniejszym) tempem.

— Zaatakuj... — Syczek usłyszał cichy szept skierowany do kotki od jego mentora. Ta nie wyglądała, jakby go usłyszała, a nawet jeśli, widocznie jej to nie obchodziło.

— Dasz radę, Trzcinniczek! — Z drugiej strony dobiegał za to głos siostry ucznia, która mu dopingowała. Koty jeszcze chwilę wbijały w siebie skupiony wzrok, robiąc okrężenie za okrążeniem...

Aż nagle Sałatka rzuciła się w jego stronę, obnażając swoje kły!

Widocznie próbowała je zatopić w barku Trzcinniczkowej Łapy, jednak ten był przygotowany na jej gwałtowny ruch. Odskoczył nieco w bok, wystarczająco, by być poza zasięgiem szczęk oponentki, która poleciała na ziemię. Zanim się z niej otrząsnęła, kocur podbiegł do Sałatki od tyłu i przybił ją łapami do ziemi. Zaczęli się mocować.

— I to ja rozumiem! — mruknął z zadowoleniem Pokrzywowy Wąs, szturchając łokciem Brzaska. Na jego pysku widniał szeroki, złośliwy uśmiech. Wyglądał na dumnego z faktu, że na razie, to jego uczeń radził sobie lepiej w starciu. — To się nazywa prawdziwa walka, a nie zapasy kociaków!

— Nawet mi nic nie... — odwarknął wojownik, lecz w dokończeniu wypowiedzi przerwał mu nagły wrzask Trzcinniczkowej Łapy. Syczek na chwilę odwrócił od nich wzrok, skupiając się na przelatującym nad jego głową kluczem ptaków, a gdy spojrzał ponownie, teraz to brązowy leżał na dole, przygnieciony do gruntu przez masywne stopy Sałatkowej Łapy. Mimo prób nie zapowiadało się, że uda mu się wydostać z uścisku.

— Koniec! Wygrała Sałatkowa Łapa! — oznajmiła wszystkim Kukułcze Gniazdo, pozwalając w końcu swojemu synowi załapać oddech. Wygrana prędko odeszła do swojego rodzeństwa, które natychmiast zaczęło gratulować jej zwycięstwa.

— I co teraz, bezczelny lisie? — mruknął złośliwie Nikły Brzask do swojego towarzysza, również szturchając go łapą, lecz z użyciem większej ilości siły. Ten zmarszczył nos, wypuszczając z niego z irytacją powietrze.

— Raz się jej udało. Wielkie mi rzeczy... — fuknął.

— Następną parą będą... Syczkowa Łapa i Iskrząca Łapa! — powiedziała Lśniąca Szadź, na co złoty napiął mięśnie. O nie...

Nie chciał z nią walczyć. Kotka nie uczyła się długo, też nie była najlepszą z uczennic – musiał być przy niej delikatny. Bał się, że przypadkiem ją zrani. Był przecież od niej sporo większy, cięższy i silniejszy, nawet jeśli wśród innych kotów uchodził raczej za chuchro...

Gdy wyszedł z szeregu, by zająć swoje miejsce, od razu zauważył, że coś z Iskrzącą Łapą było nie tak. Jej zawsze skoczny krok był teraz ospały i ciężki. Zupełnie nietypowy dla tak żywiołowego kota, jak ona... Zmartwił się, lecz nic nie powiedział, przyjmując bojową postawę.

— Pamiętaj, bądź ostrożny — szepnęła Mroczna Wizja, praktycznie powtarzając jego myśli, lecz w innych słowach. — Jest od ciebie o wiele młodsza, mniej doświadczona. Chyba nie chcesz jej poharatać.

— Oczywiście — odparł tylko, przytakując delikatnie głową. — Ale mogliście wybrać dla niej trochę bardziej pasującego przeciwnika... — mruknął półżartem.

— Przyda jej się zobaczyć, jak walczy prawdziwy wojownik.

— Nie jestem wojownikiem — zaprzeczył, lekko się zawstydzając.

— Zaraz będziesz — zapewniła go. — Nieważne. Skup się na treningu.

Miała rację... Syczkowa Łapa stanął lekko na ziemi – był przygotowany nie do nagłego uderzenia, a do szybkiej ucieczki, by zaatakować znienacka. Zresztą, tak jak zawsze to ćwiczył. Wyostrzył wzrok, wpatrując się prosto w złote oczy Iskry, które z każdym uderzeniem serca zwężały się do cienkich szparek... Aż w końcu zamknęły się całkowicie, nogi kocicy się zgięły, a ona sama opadła bezwładnie na ziemię.

Jego ślepia otworzyły się szeroko w panice. Kocur szybko zerwał się na równe nogi i podbiegł do leżącej na ziemi uczennicy, podobnie jak reszta przestraszonych wojowników i ich podopiecznych. Podszedł do zebranej przy Iskierce ciasnej grupki kotów, jednak nie umiał się przez nią przedrzeć, by chociaż kotkę zobaczyć.

— Czekajcie, przecież ty się coś znasz na ziołach, nie? — zapytał nagle Nikły Brzask, odwracając się nagle w jego stronę. Prawie wszyscy zrobili to samo. Złoty poczuł się niezręcznie pod gromem ich spojrzeń.

— Można t-tak powiedzieć — odparł zestresowany. Prawda, lecz nigdy nie słyszał, co należy zrobić z kotem po utracie przytomności! Nie potrafił bardzo wielu rzeczy, a z pewnością nigdy nie miał doświadczenia z czymś takim...

— Chodź tu, szybko — zawołała go siedząca przy kotce mentorka. Przełknął nerwowo ślinę i podszedł do bliżej do omdlałej. Pod presją wszystkie pomysły na to, co teraz powinien zrobić, nagle się rozmyły. Zupełnie, jakby mgła nagle zasnuła mu mózg i przykryła każdą myśl i skrawek zebranej w nim medycznej wiedzy, jaka mogła się akurat teraz przydać...

Na szczęście jednak i ku uldze wszystkich zebranych, powieki Iskrzącej Łapy uchyliły się, a ona sama próbowała podnieść głowę.

— Nie — odparł nieco za głośno, niż powinien, podnosząc jedną z łap, jakby chciał ją położyć na łbie kotki i przycisnąć go z powrotem do ziemi. — T-to znaczy, nie, nie możesz jeszcze wstać... Wszystko w porządku, Iskro? — zapytał z troską, kucając, by zniżyć pysk do jej poziomu.

Uczennica spojrzała na niego z dezorientacją.

— Co... się stało? — zapytała ospałym głosem.

— Zemdlałaś. Chyba — dodał po chwili ciszej. — Nieważne. Jak się czujesz?

— Boli mnie głowa — przyznała, przyciągając do siebie bliżej łapy, kładąc się w nieco wygodniejszej pozycji niż ta, w której upadła na ziemię. — Na Klan Gwiazdy, naprawdę zasłabłam?

— Na to wygląda — odpowiedział. — Chyba wszystko z nią d-dobrze — wstał i odwrócił głowę, by odpowiedzieć reszcie zgromadzonych kotów. Część nie wyglądała jednak na przekonanych.

— Nie powinniśmy pójść do obozu, by zobaczyła ją Cisowe Tchnienie? — zapytała Makowy Nów, z pewnością martwiąc się stanem swojej uczennicy.

— Teraz na pewno nie. Powinna odpocząć, zanim znowu wstanie — odpowiedział. Z grupy wydarł się Pokrzywowy Wąs, mierząc go wzrokiem.

— A co taki żółtodziób jak ty niby wie? — zapytał szorstkim tonem, wprawiając w ruch ogon. — Mi się zdaje, że nasza medyczka jest bardziej kompetentna i będzie wiedziała co z nią zrobić lepiej, niż jakiś wyrośnięty dzieciak.

Syczek widocznie się speszył. Zupełnie nie chciał zostać odebranym w ten sposób! Nigdy w życiu nie postawiłby się wyżej niż ich klanowa uzdrowicielka. Przecież to od niej brał najwięcej wiedzy, jaką udało mu się do tego dnia zgromadzić... Kocur odchylił uszy i zrobił parę kroków w tył.

— Przepraszam, nigdy nie chciałem...

— A mi się zdaje, Pokrzywowy Wąsie, że ze wszystkich zebranych tu kotów, to Syczkowa Łapa ma największe pojęcie o tych sprawach. Jeżeli mamy polegać na czyimkolwiek zdaniu, powinno być to jego zdanie — obroniła go Mroczna Wizja, dodatkowo gromiąc młodego wojownika wzrokiem, choć utrzymując spokojny ton. Uczeń posłał jej spojrzenie pełne wdzięczności, jakiej nie mógł teraz wyrazić w słowach. Czarna spojrzała na niego i zwróciła się bezpośrednio: — Więc, co powinniśmy zrobić?

Zastanawiał się przez chwilę. Nie miał żadnego profesjonalnego przeszkolenia w tej kwestii... Zgromadził to, co w tej chwili podpowiadało mu serce.

— Przede wszystkim, niech Iskrząca Łapa nie rusza się z miejsca. Potrzebny jest jej odpoczynek. Ktoś mógłby pójść i przynieść świeżą wodę do picia... — wyliczał.

— A jakieś zioła?

Och. Nie był pewien, czy znał coś na omdlenia... Przekopywał się przez sterty niedbale rozrzuconych myśli, starając się dokopać do czegoś, co w tej chwili mogło okazać się przydatne.

— Postaram się coś znaleźć. — Uśmiechnął się w stresie. W samotności na pewno oczyści się jego umysł, myślał. — Zostańcie tu z nią. Ja zaraz wrócę — zapewnił mentorów i praktycznie rozmył się w powietrzu, znikając w gąszczu krzewów i drzew. Spacerował tak przez chwilę, nawet nie skupiając się na mijanych roślinach, a po prostu próbując odejść jak najdalej od par wlepionych w niego oczu. Phew... Od razu poczuł się lepiej, ale choć presja spojrzeń polegających na nim współklanowców zniknęła, to ta czasu już nie. Nie mógł do nich wrócić z pustymi łapami.

Zaczął węszyć. Co by mogło pomóc teraz Iskierce... Z pewnością coś wzmacniającego, co pozwoliłoby jej dojść do siebie szybciej. Jakie zioła tego rodzaju znał? Hm... Zaranna Zjawa wspominała parę razy o ziołach podróżniczych. Należały do tej kategorii takie leki, które dodawały sił, a były podawane zwykle, jak wskazywała nazwa, kotom, które wyruszały w jakąś podróż.

Rumianek! Z pewnością. On był bardzo pospolitym zielem, więc wystarczyło zakręcić parę razy nosem, a już znalazł kilka jego sztuk i zerwał. Czy coś jeszcze... Hm... Pamiętał, jak przed narodzinami Miodu i Lament, Cis podawała ich matce porcję krwiściągu, mówiąc, że wzmocni ją to na czas porodu. Poszukiwanie tej rośliny okazało się nieco cięższe, ale w końcu dojrzał parę jej świeżych pędów. Popędził z powrotem do polany, na której wcześniej trenowali.

Nawet Pokrzywowy Wąs raczył sunąć zad, gdy po zauważeniu wracającego Syczka, koty rozsunęły się, by zrobić dla niego korytarz. Kocur usiadł przy jeszcze słabowitej uczennicy, zauważając postawioną przy niej, nasiąkniętą wodą kuleczkę mchu. Odstawił na bok zerwane zioła.

— Lepiej? — zapytał kotki. Ta podniosła głowę – wyglądała, jakby odzyskała już trochę sił.

— Tak mi się wydaje — odpowiedziała z delikatnym uśmiechem. — A to co? — wskazała na przyniesione przez niego medykamenty.

— To? Krwiściąg z rumiankiem. Powinnaś zjeść odrobinę. Pomogą ci dojść do siebie — zaręczył, przysuwając je do niej bliżej.

<Pacjentko?>

[2378 słów; oba treningi]

[przyznano 24% + 24%]

Wyleczeni: Iskrząca Łapa