BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

06 maja 2024

Od Sroczej Gwiazdy do Płotki

Kocięta Wirującej Lotki przyszły na świat wraz z początkiem Pory Zielonych Liści. Początkowa radość, która po śmierci tylu bliskich sercu Sroczej Gwiazdy kotów, zaglądała na jej pysk jeszcze rzadziej niż wcześniej, została zmyta niczym błoto z łap wojowników Klanu Nocy po wejściu do rzeki. Niestety, nie dane jej było bezpośrednio towarzyszyć przy porodzie córki, jednak dobiegła tam tak szybko jak mogła. Wchodząc do żłobka napotkała swoją starszą wnuczkę, Różaną Łapę, towarzyszącą swojej mentorce przy porodzie czarno-białej. Jej oczy były szeroko otwarte, a brwi zmarszczone w zniesmaczonym grymasie. Srocza Gwiazda posłała jej uśmiech, myśląc, iż reakcja kotki wynikała jedynie z bycia nieobeznaną z widokiem rodzących królowych. Różana Łapa wstała, kilkoma susami pokonując dzielącą je odległość.
– Babciu! – jęknęła, zadzierając swój czarny łebek do góry, aby móc spojrzeć starszej w oczy.
Ogon liderki drgnął.
– Co się stało, Różana Łapo? – spytała ściszonym głosem, nie chcąc przeszkadzać odpoczywającym w żłobku kotkom.
Uczennica medyka najwyraźniej wyczuła atmosferę i naśladując liderkę także uspokoiła swój ton.
– Ciocia Wirująca Lotka, ona… ona… – próbowała się wysłowić, wyraźnie przejęta. Uszy Sroki powędrowały do tyłu, a narastający w klatce piersiowej niepokój zaczął kłuć. Obawiała się kolejnej wiadomości o martwym kocięciu. – Ona urodziła czekoladowego! – w końcu wydusiła z siebie młoda, robiąc do tego dramatyczną minę.
Nos Sroczej Gwiazdy zmarszczył się nieznacznie, a w poszukiwaniu potwierdzenia słów wnuczki, wzrok swój przerzuciła na pomagającą medykom piastunkę. Kotewkowy Powiew przytaknęła w milczeniu, kręcąc z zawodem głową.
– Różana Łapo, miałaś iść do legowiska medyka pomóc Biedronkowemu Polu! Zostawiłyśmy ją w trakcie wyciągania żądła, na pewno ją nadal boli. Mówiłam ci, że z resztą formalności już sobie poradzę sama. – zganiła uczennicę Strzyżykowy Promyk.
Zielonooka wywróciła oczami, jednak posłuchała się mentorki, opuszczając żłobek z wysoko zadartą kitą, którą delikatnie musnęła poruszane przez wiatr pnącza, oplatające wejścia do wnętrza. Srocza Gwiazda podeszła bliżej, aby na własne oczy ujrzeć wspomniane przez wnuczkę stworzenie.
– Jak się mają? – zaczęła, zasiadając przy boku córki.
Dopiero teraz widziała ją dobrze. Wcześniej królowa leżała skryta w cieniu, zamaskowana przez ciemność. Teraz jednak liderka widziała ją aż za dobrze. Wyglądała źle. Pierwszym co przykuło jej uwagę, było miarowe dyszenie, słyszane jeszcze podczas rozmowy z Różaną Łapą. Oczy miała zaciśnięte, a łapy podkulone. Bez pękatego brzuszka, towarzyszącego jej przez ostatnie dwa księżyce, prezentowała się bardzo marnie i w najmniejszym stopniu nie przypominała tej dumnej, pewnej siebie wojowniczki, którą Sroka widziała jeszcze parę wschodów słońca temu. Mimo zmęczenia ciążą nadal wyglądała jak przykładowa wojowniczka, krew z jej krwi, dbająca o posturę i swoją kondycję.
– Kocięta są silne i zdrowe. Wszystkie przeżyły – zapewniła liderkę Strzyżykowy Promyk. – Wirująca Lotka… ma się nieco gorzej, ale to krzepka kocica. Powinna szybko dojść do siebie, a porody, szczególnie tak liczne jak ten, są z natury wyczerpujące.
Srocza Gwiazda z troską zetknęła się czołami z na wpół świadomą córką. U jej brzucha faktycznie leżała liczna gromadka aż czterech kociaków. Śliczna, czarno biała kotka, o nieco skręconym futerku leżała najbliżej przednich łap matki. Tuż obok niej, mocnymi ruchami łap, brzuch ugniatała srebrna kuleczka, o unikatowym ułożeniu bieli przy jeszcze zamkniętych oczach. Na środku znajdowała się liliowa istotka, której kolor futra na myśl przywiódł Sroczej Gwieździe jej zmarłą… kompankę, Zajęczą Troskę, która zginęła w tragicznym wypadku z samotnikami. Zielonooka potrząsnęła głową. Nie chciała o niej teraz myśleć. Nadal nie mogła pogodzić się ze stratą najdroższej, a każde jej wspomnienie zalewało ją falą poczucia winy i nieposkromionego bólu. Brakowało jej jej głosu, dotyku, zapachu, a także żartów dotyczących jej siwych kosmyków, których od dnia jej straty tylko przybyło. Kocięce piśnięcie oderwało ją od negatywnych wspomnień.
– Oto nasz “mały problem”… – skomentowała Kotewkowy Powiew, wstając tuż po wypowiedzeniu tych słów.
Liderka kątem oka widziała, jak córka o wywiniętych uszach oddala się w kierunku przeciwległego posłania. “Mały problem” jak nazwała to łaciata, wiercił się, próbując dostać w bardziej dogodne miejsce. Stworzenie, mimo pokrywającej je w większości bieli, wyglądało jakby ktoś zanurzył jej ogon i połowę pyska w ciepłym, lepkim błotku. Gdyby nie panujący w żłobku porządek i okoliczności, Srocza Gwiazda miałaby nadzieję, iż był to jedynie nieszczęśliwy wypadek i białe kocię pechowo wpadło do brunatnej kałuży. Westchnęła ciężko. Domyślała się, że czekająca ją rozmowa z dymną córką nie będzie należeć do najprzyjemniejszych.
***
Poranek nastał wcześniej niż tego chciała. Zbudził ją lekki wietrzyk, który zawieruszył się w jej dziupli, smyrając w nos, niosąc ze sobą orzeźwiający, rzeczny zapach. Słońce powoli wschodziło na czysty nieboskłon, swoimi promieniami muskając grzbiety opuszczających swoje legowiska kotów. Tuptająca Gęś od rana sumiennie wykonywała swoje obowiązki, wydzielając koty na patrole i pilnując ogólnego porządku w obozie Klanu Nocy. Napotykając wzrok matki, uśmiechnęła się dumnie, poprawiając sierść. Zauważając jednak, w którą stronę się kieruje, jej uśmiech zrzedł. Zastępczyni często rozmawiała ze swoją potomkinią, Różaną Łapą, dlatego znając życie, była już bardzo dobrze doinformowana w temacie futerek nowych członków Klanu Nocy. Srocza Gwiazda od wczorajszego wieczoru nie zdążyła z nią zamienić choćby słowa, ale zdawała sobie sprawę z tego, co córka ma ochotę jej powiedzieć i co z pewnością wkrótce zrobi.
Żłobek był miejscem, które liderka odwiedzała dużo częściej niż jej poprzednicy. Mimo wielu obowiązków zawsze znajdowała czas by choć na chwilę wpaść do tego zacisznego, wypełnionego mlecznym zapachem miejsca, nawet jeśli było to już po zmroku, kiedy wszystkie kociaki smacznie spały. Rozsunęła pyskiem zwisające pnącza, osłaniające wejście do żłobka przed niechcianymi spojrzeniami i ostrymi promieniami słońca, które w nadmiernej ilości mogły być szkodliwe dla najmłodszych członków ich klanu.
– Witaj, Wirująca Lotko – przywitała się z córką po przekroczeniu progu żłobka.
Kotka uniosła głowę. Nadal wyglądała niewyraźnie, ale teraz przynajmniej zdawała się być bardziej przytomna.
– Hej mamo – rzuciła w odpowiedzi dymna, mierząc Srokę nieprzeniknionym spojrzeniem pomarańczowych ślepi.
– Jak się czujesz?
– Dobrze. Kociaki także. – odpowiedziała krótko.
Srocza Gwiazda pod skórą czuła, że Wirująca Lotka wiedziała o tym, o czym przyszła z nią porozmawiać. W końcu sama je wychowała. Wszystkie cztery córki były sprytne i świetnie wyszkolone. Znały ją prawie tak dobrze jak ona je.
– Zdecydowałaś już jakie imiona im nadasz? – kontynuowała zielonooka.
– Tak. Sumowa Płetwa odwiedził mnie przed świtem, specjalnie aby je zobaczyć. – miauknęła, po czym przystąpiła do przedstawiania kociąt ich babci. – To Alga, najstarsza z nich. Jest też największym rozrabiaką. Jeszcze się dobrze nie urodziła, a już wierzga. Jestem pewna, że te wszystkie kopnięcia w pęcherz były od niej… – zaśmiała się, czule spoglądając na odpoczywające pociechy. – To Mandarynka. Druga w kolejności. Jest znacznie spokojniejsza od reszty sióstr, mała elegantka… A to Zimorodek. Przy wyborze jej imienia pomógł mi Sumik. Powiedział, że ten kędziorek na głowie przypomina mu sposób, w jaki układają się piórka tychże ptaków. Urocze, prawda? – zamruczała, a ogonem odsłoniła dotąd częściowo skryte kocię. – I Płotka. Nasza najmłodsza, przylepna rybeńka. Tylko spójrz mamo na te loczki!
Pomarańczowe oczy Wirującej Lotki nie pasowały do radośnie wypowiadanych przez nią słów. Oceniały ją. Czekały na reakcję. Podczas całej wypowiedzi córki, Srocza Gwiazda dostrzegła jak wolne są jej ruchy, a głos słaby, z lekką chrypką.
– To bardzo ładne imiona. – potwierdziła liderka.
Odpowiedź nie zadowoliła dymnej, jej ogon machnął, podnosząc drobne pyłki z ziemi, które następnie zawirowały w powietrzu, mieniąc się przez wdzierające się przez małe szparki do wnętrza żłobka promienie dzienne. Atmosfera się zagęściła.
– Kiedy planujesz przeprowadzić ich ceremonię? Bo po to przyszłaś, racja? – zapytała chłodniej niż poprzednio.
Srocza Gwiazda nie chciała tak szybko wprowadzać tego tematu do ich rozmowy. Było miło, ciepło. Wiedziała, że będzie musiała to zrobić, a jednak odpowiedź, która wypłynęła z jej pyska była niechętna.
– To prawda. Chciałabym, abyś z pomocą twojej siostry przyszykowała je do tej wielkiej chwili. Całą trójkę.
Karmicielka uniosła brew.
– Jest ich czwórka. – poprawiła matkę niższym głosem, przez co chrypa zdała się nasilić.
– Tak, ale do ceremonii może przystąpić tylko troje z nich. – odpowiedziała nieustępliwie, przywdziewając odległy, władczy i zimny wyraz pyska, jaki gościł na nim przy rozmowach z obcymi.
– Dlaczego?
– Znasz przyczynę tego bardzo dobrze, Wirująca Lotko.
Atmosfera z każdym uderzeniem serca się zagęstniała. Srocza Gwiazda cieszyła się, że los akurat chciał, aby Kotewkowy Powiew zabrała Nimfę, ich znajdkę, do stosu zwierzyny, przy którym edukowała ją o najzdrowszych ich rodzajach. Nie życzyłaby sobie, aby ktokolwiek poza ich dwójką uczestniczył w przebiegającej rozmowie.
– Nie, właśnie problem w tym, że nie znam. Będzie równie dobrą księżniczką co jej siostry i kuzynki.
– Jej futro jest czekoladowe-
– I co z tego! – wychrypiała głośnej, czemu towarzyszyła salwa kaszlu – Czekoladowi są nam równie potrzebni co reszta kotów w Klanie Nocy!
Liderka uniosła wyżej łeb, przyglądając się patrzącej na nią spod byka córce, w której zmęczonych oczach tańczyły rozdrażnione ogniki. Zwęziła ślepia, które teraz przypominały wąskie, zielone szparki, z których błyskało zielone światło.
– Nie mów do mnie takim tonem, Wirująco Lotko. – zaczęła – Inaczej cię wychowałam. Sama powinnaś świetnie zdawać sobie sprawę z tego, jakimi kotami są czekoladowi. Topikowa Głębina, Zdradziecka Rybka, Cuchnący Śledź, Błotnista Plama, a nawet taki lider Owocowego Lasu, Agrest. Czy mam wymieniać dalej? Nie widzisz w nich pewnej powtarzalności?
Dymna fuknęła z oburzeniem.
– I tylko dlatego Płotka nie zasłużyła na bycie mianowaną? Przez zachowanie jakichś obcych nam kotów? Czy ty siebie słyszysz, matko? – parsknęła, uspokojając swój ton po tym, jak kocięta zaczęły nerwowo poruszać noskami – I czy naprawdę wierzysz w słowa mojej siostry? Przecież Topik by muchy nie skrzywdził, a co dopiero kocięcia!
– Dość tego. – warknęła Srocza Gwiazda, urywając rozmowę – Nie będziesz mówić tak o naszej rodzinie. Ceremonia się odbędzie tak czy inaczej. Kotewkowy Powiewie! – zawołała do stojącej przed wejściem kocicy – Wiem, że tam jesteś. Wejdź śmiało i pomóż w przygotowaniu przyszłych księżniczek. W razie potrzeby poproś o łapę Tuptającą Gęś albo Spieniony Nurt. Co do ciebie… – ponownie zwróciła się do karmicielki – Zawiodłam się. Nie spodziewałam się po mojej własnej córce takich słów. Poproszę Różaną Łapę, aby zaopatrzyła cię w zioła na ukojenie nerwów i poradziła coś na tę chrypkę. Odpoczywaj. Stres matki źle wpływa na dzieci.
***
Ceremonia mianowania przebiegła pomyślnie. Pogoda nie zawiodła liderki, a Wirująca Lotka pozostała w żłobku, wraz ze swoją najmłodszą pociechą, Płotką. Kotewkowy Powiew, Tuptająca Gęś i Spieniony Nurt trzymały podczas całego procesu trzy kocice, które z godnością, jak na kocięta, przyjęły znak lotosu na czole. Nikt także szczególnie nie kontemplował nad nieobecnością matki kociąt. Po tak licznym miocie kotki często musiały długo dochodzić do siebie, a zmęczone pokasływania słyszane ze żłobka jedynie to potwierdzały. Słabe samopoczucie karmicielki okazało się być ich szczęściem w nieszczęściu. Srocza Gwiazda przeczuwała, że gdyby kotka lepiej się czuła, nie byłaby taka zgodna i przeniosłaby ich kłótnię w bardziej publiczne miejsce. Po odniesieniu kociąt do matki, udała się na brzeg wyspy, obmywając sobie łapy z zebranej na nich szczupaczej krwi. Miała nadzieję, że córka jej wybaczy i zrozumie, że było to robione dla dobra ich rodziny, Klanu Nocy, jej, a także samej Płotki. Nie chciała stać się jej kolejnym wrogiem, w końcu Wir była jej ukochanym kocięciem, jednym z jej czterech oczek w głowie. Nadal często patrząc na tę już dojrzałą wojowniczkę, widziała w niej swoją małą księżniczkę, która ciekawskimi oczkami obserwowała fascynujący świat wokół. Czuła, że zmiana, która zaszła w sercu kotki, nastąpiła przez Topikową Głębinę, zmarłego przed paroma księżycami medyka Klanu Nocy. Często widywała ich dwójkę wspólnie dyskutującą w legowisku medyka, jednak nigdy nie zdecydowała się interweniować, co być może było jej największym błędem. Kocur zasiał w jej sercu ziarno niepewności, a może i niechęci do własnej rodziny, które przez długie księżyce zdążyło wykiełkować do alarmujących rozmiarów.
***
Minęło parę wschodów słońca. Srocza Gwiazda starała się odwiedzać głównie swoje wnuczki po zmroku, kiedy to nie przeszkadzała im i ich matce. Jednak tego dnia dowiedziała się od Kotewkowego Powiewu, że kocięta zaczęły otwierać oczy. Była to wspaniała wiadomość i wydarzenie, z którym nie mogła zwlekać ani chwili dłużej.
Weszła po cichu do żłobka, rozglądając się w poszukiwaniu małych, okrągłych pyszczków jej potomkiń. Na jej szczęście Wirująca Lotka spała, korzystając z ciepłych, kojących promieni słonecznych. Jej stan nadal pozostawał pod znakiem zapytania, ale zapewnienia Strzyżykowego Promyka nieco uspokoiły i tak już nadszarpnięte nerwy czarno-białej. A komu innemu miała ufać w sprawie czyjegoś zdrowia, jeśli nie medykowi?
Wtem do jej uszu doszedł cichy dźwięk. Odgłos przesuwania się. Czołgania. Spojrzała w dół, aby zobaczyć kociaki, przewracające się po podłożu parę długości ogona od niej. Każde z nich miało na swym czole znak lotosu, nawet czekoladowa vanka. Srocza Gwiazda domyślała się, że była to sprawka Wirującej Lotki, nie chcącej wykluczać swojej córki z rodu. Nie był to jednak prawdziwy znak. Dymna nie miała takiej wprawy, a słabe łapy nie były w stanie odzwierciedlić równego symbolu nadanego przez Sroczą Gwiazdę jej siostrom. Troszkę spływający, stworzony przy pomocy krwi mniejszych rybek, jakie dostarczano do żłobka, w oczach liderki był jedynie imitacją.

Wyleczeni: Biedronkowe Pole
<Płotko?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz