Gdyby miała wskazać jedną rzecz która ją przerażała najbardziej, wskazałaby ropuchy. Ale dosyć blisko znajdowałyby się dzieci jej rodzonej siostry. Teoretycznie, to też były takie ropuchy. Oczywiście nie powiedziałaby tego głośno, lecz… To stwierdzenie miało troszeczkę prawdy w sobie. Również były głośne, interakcje z nimi były odrażające i chciała ich unikać. Najwidoczniej nie miała tyle szczęścia by móc od nich uciec, tak jak mogła to robić zawsze z wszystkimi obrzydliwymi brązowo-zielonymi stworzeniami, człapającymi w najmniej oczekiwanych miejscach. Z ropuchami również nie musiała rozmawiać, dlatego mogła nawet uznać, że w obecnej sytuacji wolałaby przytulać żaby i inne obślizgłe zwierzęta niż dłużej ciągnąć wymianę zdań z siostrzenicą. Bo co, każde źle powiedziane słowo mogło ją pogrążyć. Wystarczyło powiedzieć coś nieodpowiedniego, wyrzucić coś zbyt wiele z serca… I mogła już nie żyć. Więc co innego mogła zrobić jak zgodzić się na wszystko o co prosiła ją młoda? Czy były jakieś opcje? Raczej nie i nawet nie chciała ich szukać.
- N-no d-dobrze...- mruknęła, niezbyt przekonana takim bliskim kontaktem z siostrzenicą. W głowie już zaczęła liczyć myszy, starając się zignorować jakiekolwiek bodźce zewnętrzne. Cokolwiek, co mogłoby spowodować jej jeszcze większą panikę. Jakoś tak jeszcze przez chwilę miała nadzieję, że dziecko zmieni zdanie i zdecyduje, że męczenie ciotki to jednak nie jest tak ciekawy pomysł. Myliła się. Jak zawsze. Młoda tylko skinęła głową, następnie podeszła do niej bliżej, po czym zaczęła się na nią wdrapywać. Czuła te małe pazurki zaczepiające się o jej zabrudzone (ale nie tak bardzo jak zazwyczaj!) futro, próbując wspiąć się na jej grzbiet.
Lekko zadrżała, ale stwierdziła, że przecież kociak nie może być taki zły. Chciała tylko się usunąć z widoku, bo stała tak głupio. Z kocięciem na plecach podeszła do bardziej odosobnionego miejsca i usiadła w pozycji bochenka. To i tak było strasznie niekomfortowe. Najbardziej to chciała w tym momencie zrzucić dzieciaka, może nawet gdyby miało jej się coś stać. Albo może lepiej nie. Nie. Nie mogła przecież nikogo skrzywdzić! Co jej do głowy weszło? Sroka by ją zabiła! Ale z drugiej strony, czuła jak jej panika wzrasta z każdą chwilą. Nawet nie musiała mieć powodu do stresu, żeby się źle czuć, a co dopiero z kupką futra i złości na jej plecach?
Czuła jak kotka delikatnie zmienia pozycję na jej grzbiecie, mrucząc jakby to było najlepsze co mogło ją spotkać. Czemu to dziecko się tak z tego cieszyło to naprawdę nie wiedziała. Chyba wolała nie wiedzieć, bo co mogło znajdować w móżdżku takiego malca?
Niestety mimo wszelkich starań by się nie ruszać, poczuła nagłe swędzenie w nosie. Przez przypadek kichnęła tak, że kociak musiał poczuć turbulencje. Cholera. Wir próbując nie spaść, uczepiła się jej pazurami. Właśnie tego nie chciała najbardziej… Jak już miała spokój od Nastroszonego Futra, naprawdę liczyła na to, że nikt jej nie zrani fizycznie. Szkoda, że znalazło się dziecko, które zdecydowało się jej przeszkadzać w życiu. Pisnęła głośno z bólu. Ruch kotki spowodował jednak, że pewne zakopane wspomnienia znowu do niej wróciły. Naprawdę dawno nie czuła pazurów na swojej skórze. Czuła jak to wszystko zaczyna napływać do jej głowy, powodując niekontrolowany szloch, który powoli zmieniał się w coraz głośniejszy. Starała się jednak mimo wszystko jakoś bardzo nie ruszać, bo nie mogła zapomnieć o kociaku, który dalej dobrze się bawił leżąc na ciotce. Przysięgła sobie w sercu, że już więcej nie zbliży się do żłobka. Będzie omijać to miejsce szerokim łukiem. Cokolwiek, byle nie doszło do takiej sytuacji znowu! Trochę zaczęło ją irytować to, że jej siostrzenica nic sobie nie robiła z jej cierpienia. Odziedziczyła brak empatii po matce.
- M-możesz s-so-sobie pójść?- wychlipiała, nie chcąc by jej przeszkadzała. By uspokoić się, potrzebowała samotności… A obecność Wir… Naprawdę miała już tego dość! Chciała przestać ryczeć i móc uspokoić się w jakimś zaciszu. Dzieci jak zawsze musiały to wszystko psuć. Jak spodziewała się po siostrzenicy, odpowiedziała tak samo bezdusznie jak zrobiłaby jej to jej matka.
- Nie.
I tyle. Bez dyskusji, była bezsilna wobec małego kociaka. Na odmowę kotki zasmuciła się jeszcze bardziej, ale stwierdziła że nie będzie dalej przeszkadzać i tylko cicho beczeć. Może jej się kiedyś znudzi? Stwierdzi, iż woli biegać bezmyślnie za kulką muchu i bawić się z rodzeństwem? Cokolwiek innego niż dalsze przysłuchiwanie się jak jej ciotka płacze? Błotnista Plama czasem naprawdę była aż zła na siebie, że nie mogła nic z tym zrobić. O dziwo, była coraz to bardziej dojrzalsza z każdym dniem i zdawała sobie sprawę z własnej żałosności. Musiała dorosnąć po tym, jak Nastroszony zmusił ją do posiadania dzieci w takim młodym wieku. Nie potrafiła jednak zmienić swoich naturalnych odruchów oraz reakcji, po prostu… Taka była! Zaczęła widzieć zło w innych, sytuacje gdzie powinna mówić co innego bądź być bardziej pewna siebie, lecz dalej coś blokowało ją przed całkowicie czystym myśleniem. Nie była w stanie się przeciwstawiać, nie była w stanie podnieść głosu na kogoś. Nawet dalej się jąkała jak małe dziecko! Chciała zmiany, ale… Wiedziała, że ona nigdy nie nastąpi. Dlatego była nikim bez Nastroszonego Futra. Nie potrafiła o sobie decydować, więc bez osoby decydującej za niej, mogła jedynie siedzieć w miejscu i patrzeć na to jak okropna i głupia jest.
Zdawała sobie sprawę z tego, że się zamyśliła wylewając coraz więcej łez. Nie zauważyła jednak, że oddech kociaka na jej plecach powoli się wyrównał. Jak długo tak leżały? Przestała liczyć, rozmyślając na temat braku perspektyw na przyszłość oraz pustce w życiu. Po jakimś czasie jednak przypomniała sobie o Wir, słysząc jak ta coś mamrotała przez sen. Wtedy jej źrenice się zmniejszyły ze strachu. Musiała coś z nią zrobić. Nie mogły tutaj być cały czas! Co jeżeli jej siostrzenica zapadła w głęboki sen i nie obudzi się przez kilka godzin? Z tego właśnie powodu delikatnie przechyliła plecy, próbując stoczyć kotkę na kępkę trawy. Ku jej szczęściu, mała nie obudziła się, tylko coś pisnęła przez sen. Z ulgą chwyciła ją za luźną skórę przy karku i zaniosła do żłobka. Próbowała unikać wściekłego wzroku Sroki. Nie chciała się zastanawiać, co mogła sobie pomyśleć o tej sytuacji. Przynajmniej… Przynajmniej Wir nic się nie stało. Jak się obudzi, to może wszystko wytłumaczy to wszystko matce, i czekoladowa nie dostanie opieprzu za spędzanie czasu z jej dziećmi..
- N-no d-dobrze...- mruknęła, niezbyt przekonana takim bliskim kontaktem z siostrzenicą. W głowie już zaczęła liczyć myszy, starając się zignorować jakiekolwiek bodźce zewnętrzne. Cokolwiek, co mogłoby spowodować jej jeszcze większą panikę. Jakoś tak jeszcze przez chwilę miała nadzieję, że dziecko zmieni zdanie i zdecyduje, że męczenie ciotki to jednak nie jest tak ciekawy pomysł. Myliła się. Jak zawsze. Młoda tylko skinęła głową, następnie podeszła do niej bliżej, po czym zaczęła się na nią wdrapywać. Czuła te małe pazurki zaczepiające się o jej zabrudzone (ale nie tak bardzo jak zazwyczaj!) futro, próbując wspiąć się na jej grzbiet.
Lekko zadrżała, ale stwierdziła, że przecież kociak nie może być taki zły. Chciała tylko się usunąć z widoku, bo stała tak głupio. Z kocięciem na plecach podeszła do bardziej odosobnionego miejsca i usiadła w pozycji bochenka. To i tak było strasznie niekomfortowe. Najbardziej to chciała w tym momencie zrzucić dzieciaka, może nawet gdyby miało jej się coś stać. Albo może lepiej nie. Nie. Nie mogła przecież nikogo skrzywdzić! Co jej do głowy weszło? Sroka by ją zabiła! Ale z drugiej strony, czuła jak jej panika wzrasta z każdą chwilą. Nawet nie musiała mieć powodu do stresu, żeby się źle czuć, a co dopiero z kupką futra i złości na jej plecach?
Czuła jak kotka delikatnie zmienia pozycję na jej grzbiecie, mrucząc jakby to było najlepsze co mogło ją spotkać. Czemu to dziecko się tak z tego cieszyło to naprawdę nie wiedziała. Chyba wolała nie wiedzieć, bo co mogło znajdować w móżdżku takiego malca?
Niestety mimo wszelkich starań by się nie ruszać, poczuła nagłe swędzenie w nosie. Przez przypadek kichnęła tak, że kociak musiał poczuć turbulencje. Cholera. Wir próbując nie spaść, uczepiła się jej pazurami. Właśnie tego nie chciała najbardziej… Jak już miała spokój od Nastroszonego Futra, naprawdę liczyła na to, że nikt jej nie zrani fizycznie. Szkoda, że znalazło się dziecko, które zdecydowało się jej przeszkadzać w życiu. Pisnęła głośno z bólu. Ruch kotki spowodował jednak, że pewne zakopane wspomnienia znowu do niej wróciły. Naprawdę dawno nie czuła pazurów na swojej skórze. Czuła jak to wszystko zaczyna napływać do jej głowy, powodując niekontrolowany szloch, który powoli zmieniał się w coraz głośniejszy. Starała się jednak mimo wszystko jakoś bardzo nie ruszać, bo nie mogła zapomnieć o kociaku, który dalej dobrze się bawił leżąc na ciotce. Przysięgła sobie w sercu, że już więcej nie zbliży się do żłobka. Będzie omijać to miejsce szerokim łukiem. Cokolwiek, byle nie doszło do takiej sytuacji znowu! Trochę zaczęło ją irytować to, że jej siostrzenica nic sobie nie robiła z jej cierpienia. Odziedziczyła brak empatii po matce.
- M-możesz s-so-sobie pójść?- wychlipiała, nie chcąc by jej przeszkadzała. By uspokoić się, potrzebowała samotności… A obecność Wir… Naprawdę miała już tego dość! Chciała przestać ryczeć i móc uspokoić się w jakimś zaciszu. Dzieci jak zawsze musiały to wszystko psuć. Jak spodziewała się po siostrzenicy, odpowiedziała tak samo bezdusznie jak zrobiłaby jej to jej matka.
- Nie.
I tyle. Bez dyskusji, była bezsilna wobec małego kociaka. Na odmowę kotki zasmuciła się jeszcze bardziej, ale stwierdziła że nie będzie dalej przeszkadzać i tylko cicho beczeć. Może jej się kiedyś znudzi? Stwierdzi, iż woli biegać bezmyślnie za kulką muchu i bawić się z rodzeństwem? Cokolwiek innego niż dalsze przysłuchiwanie się jak jej ciotka płacze? Błotnista Plama czasem naprawdę była aż zła na siebie, że nie mogła nic z tym zrobić. O dziwo, była coraz to bardziej dojrzalsza z każdym dniem i zdawała sobie sprawę z własnej żałosności. Musiała dorosnąć po tym, jak Nastroszony zmusił ją do posiadania dzieci w takim młodym wieku. Nie potrafiła jednak zmienić swoich naturalnych odruchów oraz reakcji, po prostu… Taka była! Zaczęła widzieć zło w innych, sytuacje gdzie powinna mówić co innego bądź być bardziej pewna siebie, lecz dalej coś blokowało ją przed całkowicie czystym myśleniem. Nie była w stanie się przeciwstawiać, nie była w stanie podnieść głosu na kogoś. Nawet dalej się jąkała jak małe dziecko! Chciała zmiany, ale… Wiedziała, że ona nigdy nie nastąpi. Dlatego była nikim bez Nastroszonego Futra. Nie potrafiła o sobie decydować, więc bez osoby decydującej za niej, mogła jedynie siedzieć w miejscu i patrzeć na to jak okropna i głupia jest.
Zdawała sobie sprawę z tego, że się zamyśliła wylewając coraz więcej łez. Nie zauważyła jednak, że oddech kociaka na jej plecach powoli się wyrównał. Jak długo tak leżały? Przestała liczyć, rozmyślając na temat braku perspektyw na przyszłość oraz pustce w życiu. Po jakimś czasie jednak przypomniała sobie o Wir, słysząc jak ta coś mamrotała przez sen. Wtedy jej źrenice się zmniejszyły ze strachu. Musiała coś z nią zrobić. Nie mogły tutaj być cały czas! Co jeżeli jej siostrzenica zapadła w głęboki sen i nie obudzi się przez kilka godzin? Z tego właśnie powodu delikatnie przechyliła plecy, próbując stoczyć kotkę na kępkę trawy. Ku jej szczęściu, mała nie obudziła się, tylko coś pisnęła przez sen. Z ulgą chwyciła ją za luźną skórę przy karku i zaniosła do żłobka. Próbowała unikać wściekłego wzroku Sroki. Nie chciała się zastanawiać, co mogła sobie pomyśleć o tej sytuacji. Przynajmniej… Przynajmniej Wir nic się nie stało. Jak się obudzi, to może wszystko wytłumaczy to wszystko matce, i czekoladowa nie dostanie opieprzu za spędzanie czasu z jej dziećmi..
***
Te kilkanaście księżyców później, już się nie obudziła. Zasnęła snem wiecznym, a Błotnista Plama mogła tylko wpatrywać się w jej martwe ciało.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz