To miał być zwyczajny dzień. Nic nie zapowiadało burzy, która miała nadejść. Było wyjątkowo ciepło, zupełnie jakby natura zapomniała, jaka jest teraz pora roku. Większość kotów wygrzewała się poza legowiskami, ciesząc się ostatnimi ciepłymi dniami.
Sokół czuł się lekko zagubiony. Dzisiaj wyjątkowo nie miał ochoty na leżenie brzuchem do góry. Chciał coś ze sobą zrobić, rozprostować łapy. Najpierw miał ochotę zgłosić się do patrolu, ale ostatnio coraz częściej to robił. Nie bardzo chciał, aby ktokolwiek myślał, że zapomniał jak się poluje.
― Idę na polowanie ― oznajmił Myszołowowi, który w odpowiedzi przewrócił się na drugi bok i głośno zachrapał. Cóż, Sokół raczej nie mógł liczyć na jego towarzystwo.
Szybkim krokiem opuścił obóz. Ptaki śpiewały, wiał lekki wiatr. Spojrzał w górę. Na niebie rysowały się ciemne chmury. Będzie padać, ale póki co miał chwilę tylko dla siebie. Podążał wydreptana ścieżeczką przez bagna, rozkoszując się zapachami natury. Dawno nie polował sam. Szczerze mówiąc, nigdy nie był w tym najlepszy, więc wolał zgłosić się do patrolu i mieć problem z głowy. Nie znosił, gdy wyśmiewano się z jego umiejętności łowieckich. Wolał sam troszkę pośmiać się z Zatrzymał się gwałtownie. Do jego nozdrzy dostał się zapach myszy. Teraz, gdy klan miał duży deficyt świeżego jedzenia, taka zdobycz była jak skarb. W jedno uderzenie serca przypadł do pozycji łowieckiej i zaczął się skradać wolno za myszą. Gdy już miał rzucić się na zwierzątko, jakaś ruda szczęka gwałtownie wychylająca się zza drzewa go uprzedziła. Zdezorientowany Sokół wpatrywał się tępo przed siebie, a olbrzymi lis ze spokojem zjadał zdobycz.
W pierwszej chwili chciał się wycofać. Ale było już za późno.
Lis, dokończywszy mysz, odwrócił się w stronę swojej następnej ofiary. Sokół nie był w stanie wydobyć z siebie słowa. Stał tam, jak słup soli, z łapami dosłownie wrośniętymi w ziemię. Zaatakuje? Nie zaatakuje?, rozmyślał jak przez mgłę.
Oh, na odpowiedź wcale nie musiał długo czekać! Zwierzę zasyczało i rzuciło się na kota. Sokół wrzasnął i machnął na ślepo pazurami. Los chciał, że jego szpony zetknęły się z lisim pyskiem i nieco go poraniły. Oszołomione zwierzę odskoczyło, a Sokół zyskał kilka cennych sekund na ucieczkę. Niestety, nie wykorzystał ich, wciąż zaślepiony szokiem i strachem. Gdy lis doszedł do siebie, Sokół był już gotowy i pierwszy rozpoczął atak. Wczepił się kłami i pazurami w grzbiet zwierzęcia, a gdy ten zaczął się szamotać, tylko mocniej zacisnął zęby. W końcu jednak olbrzymi lis wygrał ze zszokowanym kotem i zrzucił Sokoła na ziemię. Wojownik upadł, wzbijając burzę kurzów. Był zbyt oszołomiony, żeby się pozbierać i wstać. Ale nie był głupi. Gdy lis pochylił się, by zadać ostateczny cios, Sokół przeturlał się kilka metrów w druga stronę i szczęki lisa natrafiły na puste powietrze.
Zwierzę nie było również głupie, a dzikie instynkty spotęgował w dodatku głód. Lis rzucił się na Sokoła i zagłębił kły i pazury w sierści wojownika. Sokół wrzasnął. Trysnęła krew.
Lis chyba najwidoczniej uznał, że ofiara nie jest warta jego zachodu, bo przycisnął ją łapą do ziemi i odwrócił się. Leżący Sokół przez chwilę odprowadzał go wzrokiem, a potem zerwał się i rzucił w stronę obozu.
W pierwszej chwili chciał się wycofać. Ale było już za późno.
Lis, dokończywszy mysz, odwrócił się w stronę swojej następnej ofiary. Sokół nie był w stanie wydobyć z siebie słowa. Stał tam, jak słup soli, z łapami dosłownie wrośniętymi w ziemię. Zaatakuje? Nie zaatakuje?, rozmyślał jak przez mgłę.
Oh, na odpowiedź wcale nie musiał długo czekać! Zwierzę zasyczało i rzuciło się na kota. Sokół wrzasnął i machnął na ślepo pazurami. Los chciał, że jego szpony zetknęły się z lisim pyskiem i nieco go poraniły. Oszołomione zwierzę odskoczyło, a Sokół zyskał kilka cennych sekund na ucieczkę. Niestety, nie wykorzystał ich, wciąż zaślepiony szokiem i strachem. Gdy lis doszedł do siebie, Sokół był już gotowy i pierwszy rozpoczął atak. Wczepił się kłami i pazurami w grzbiet zwierzęcia, a gdy ten zaczął się szamotać, tylko mocniej zacisnął zęby. W końcu jednak olbrzymi lis wygrał ze zszokowanym kotem i zrzucił Sokoła na ziemię. Wojownik upadł, wzbijając burzę kurzów. Był zbyt oszołomiony, żeby się pozbierać i wstać. Ale nie był głupi. Gdy lis pochylił się, by zadać ostateczny cios, Sokół przeturlał się kilka metrów w druga stronę i szczęki lisa natrafiły na puste powietrze.
Zwierzę nie było również głupie, a dzikie instynkty spotęgował w dodatku głód. Lis rzucił się na Sokoła i zagłębił kły i pazury w sierści wojownika. Sokół wrzasnął. Trysnęła krew.
Lis chyba najwidoczniej uznał, że ofiara nie jest warta jego zachodu, bo przycisnął ją łapą do ziemi i odwrócił się. Leżący Sokół przez chwilę odprowadzał go wzrokiem, a potem zerwał się i rzucił w stronę obozu.
― Lis! Lis na terytorium klanu! ― wrzasnął, kiedy wpadł do obozu. Chyba większość pobratymców była bardziej zszokowana jego wyglądem, niż treścią przekazu. Lis wyrwał mu kawał sierści na boku, grzbiecie i pysku, a z licznych ran tryskała obficie krew. Ponadto kocur miał w oczach istne przerażenie, które dopiero teraz, po walce z lisem, ujrzało światło dzienne.
― O czym on gada? ― spytała wolno zielonooka Leszczyna, strosząc rude futerko. Sokół posłał jej nieco szybkie spojrzenie, ale nic nie powiedział. Wciąż ciężko mu się oddychało.
― Lis? Na naszym terytorium? ― spytał wolno Oset, potrząsając wciąż oszołomionym Sokołem ― W takim razie nie można zwlekać. Leszczyna, Jemioła, Dym. Idziecie ze mną. Sokole, ty też pójdziesz, ponieważ jako jedyny widziałeś tego lisa.
Sokół kiwnął szybko głową, ale zaraz tego pożałował, przypominając sobie zakrwawione szczęki i rude futro. Mimo woli zaszczękał zębami.
― Właściwie to dlaczego nie wzięliśmy jakiegoś bardziej doświadczonego wojownika? ― marudziła Leszczynka, podpierając Sokoła. Oboje wlekli się na tyłach patrolu prowadzonego przez Osta. Na początku plan był taki, żeby rozejrzeć się za lisem. Jeśli Sokołowi coś się przewidziało, to wrócą sobie do obozu, każdy do swoich spraw. Ale jeśli jakimś cudem mówił stuprocentową prawdę… Cóż, będą martwić się później.
― No wiesz, ma się ten urok osobisty ― zaśmiał się Sokół i wykrzywił się, trochę z powodu wciąż krwawiących ran po lisie.
― Jakby chodziło o urok osobisty, tobyśmy go zamknęli u medyczek i nigdzie nie brali ― Oset ziewnął potężnie i rozejrzał się ― Gdzie widziałeś tego lisa?
― Jesteś okropny ― Sokół najpierw odpowiedział na pierwszą część wypowiedzi Osta, a dopiero potem na drugą. Wskazał ogonem na pobliskie wysokie drzewa ― Za tamtymi drzewami.
― O czym on gada? ― spytała wolno zielonooka Leszczyna, strosząc rude futerko. Sokół posłał jej nieco szybkie spojrzenie, ale nic nie powiedział. Wciąż ciężko mu się oddychało.
― Lis? Na naszym terytorium? ― spytał wolno Oset, potrząsając wciąż oszołomionym Sokołem ― W takim razie nie można zwlekać. Leszczyna, Jemioła, Dym. Idziecie ze mną. Sokole, ty też pójdziesz, ponieważ jako jedyny widziałeś tego lisa.
Sokół kiwnął szybko głową, ale zaraz tego pożałował, przypominając sobie zakrwawione szczęki i rude futro. Mimo woli zaszczękał zębami.
― Właściwie to dlaczego nie wzięliśmy jakiegoś bardziej doświadczonego wojownika? ― marudziła Leszczynka, podpierając Sokoła. Oboje wlekli się na tyłach patrolu prowadzonego przez Osta. Na początku plan był taki, żeby rozejrzeć się za lisem. Jeśli Sokołowi coś się przewidziało, to wrócą sobie do obozu, każdy do swoich spraw. Ale jeśli jakimś cudem mówił stuprocentową prawdę… Cóż, będą martwić się później.
― No wiesz, ma się ten urok osobisty ― zaśmiał się Sokół i wykrzywił się, trochę z powodu wciąż krwawiących ran po lisie.
― Jakby chodziło o urok osobisty, tobyśmy go zamknęli u medyczek i nigdzie nie brali ― Oset ziewnął potężnie i rozejrzał się ― Gdzie widziałeś tego lisa?
― Jesteś okropny ― Sokół najpierw odpowiedział na pierwszą część wypowiedzi Osta, a dopiero potem na drugą. Wskazał ogonem na pobliskie wysokie drzewa ― Za tamtymi drzewami.
<Leszczyno? Jeśli nie chcesz, nie musisz robić odpisu>
To najpierw miało być w 3 opkach, ale... Cóż, tak wyszło
OdpowiedzUsuń~ Właścicielka Sokoła