Od Małej Łapy

Westchnął głośno, uderzając czarnym zadkiem o jałową ziemię, a następnie zamknął swoje ciemnopomarańczowe oczy, kierując pyszczek ku górze. Ostatnimi czasy z jego koncentracją nie było za dobrze, ponieważ rozpraszały go nieprzyjemne myśli o przyszłości, lecz także o Skrze. Gorycz po śmierci brata nadal w nim tkwiła. Nie był w stanie pogodzić się ze straceniem kremowego kocura, a nauka ze Srebrnym Deszczem ani trochę nie ułatwiała mu w codziennym funkcjonowaniu. Oznakami jego podłamania psychicznego były rany po kocich zębach na łapach, które sam je zostawił, choć wmawiał innym kotom, że jest to pamiątka po walce ze szczurami, która tak naprawdę nigdy nie nastąpiła. Uchylił powieki, aby spojrzeć na jasnoniebieskie niebo będące ponad koronami drzew. Wlepił wzrok w jeden z białych obłoczków mknących nad jego niewielką głową, powoli wiodąc za nim swoimi ciemnymi oczami. Mała Łapa nieustannie czuł lęk przed swoją przyszłością. Nie radził sobie jako terminator, dlatego nie miał pojęcia, czy kiedykolwiek otrzyma rangę wojownika. Jego umiejętności polowania pozostawiały wiele do życzenia, a o walce to nawet nie warto wspominać. Milcząca Gwiazda dążyła do utworzenia z Klanu Wilka potęgi i obawiał się, że aby tego dokonać, będzie ona musiała wygnać z klanu tak słabe jednostki jak on. Na samą myśl o tym poczuł nieprzyjemny dreszcz, przebiegający przez jego kościsty grzbiet. Nie chciał sprawić zawodu swoim rodzicom oraz Zroszonej Łapie, a wiedział, że jeśli przywódczyni ogłosi ten zły wyrok to na forum wszystkich kotów to ich rodzina będzie źle postrzegana w oczach innych. Duża łza przepełniona goryczą i żalem spłynęła po jego czarnym poliku, pozostawiając na nim ledwie widoczną, wilgotną smugę. Kocur nie wiedział, co miał ze sobą zrobić. On wiedział, że był tym najsłabszym z miotu i choć chciał to nic nie mógł na to poradzić. Wtedy do jego głowy przyszła pewna myśl. Serce zabiło mu szybciej, a oczy rozszerzyły. Skierował pyszczek w stronę terytoriów Klanu Burzy. Mentor mówił mu, że za nimi znajduje się gniazdo dwunogów, w którym mieszkają pieszczochy, czyli koty porzucające wolność oraz niezależność na rzecz wygody. Głośno przełknął ślinę, a następnie podjął szybką decyzję, niekoniecznie dobrą i odpowiedzialną. Wstał, po czym biegiem ruszył przed siebie, kierując swoje krótkie łapy w stronę Klanu Burzy, aby później przekroczyć Drogę Grzmotu i dotrzeć na bagna, skąd droga do siedlisk dwunożnych jest prosta.

< Casablanca? >