Srebrny Pysk już od dłuższego czasu miała świadomość, że spodziewa się kociąt. Minął cały księżyc od dnia kiedy postanowiła, że urodzi kocięta, jednak nie chciała jeszcze niepokoić klanu. Dopiero co dostała nowego ucznia. Bardzo polubiła Chłodną Łapę i nie chciała jej sprawić przykrości. Czas jednak naglił, a okrągły brzuszek coraz trudniej było ukryć pod grubą warstwą tłuszczu i futra. W końcu musiała podzielić się nowiną z Gepardzim Futrem, a on nie był zbytnio zadowolony z tej wiadomości.
- Źle się z tym czuję Srebrny Pysku - wyznał. - Z każdym dniem mam co raz większe wrażenie, że to był błąd.
- Nie jesteśmy rodzeństwem. Wyrzuty sumienia są zbędne - zauważyła kotka. - Z resztą już o tym rozmailiśmy.
- To coś innego. Nigdy nie powinno do tego dojść! Mam złe przeczucia co do naszych dzieci...
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Nie chcę ich Srebrny Pysku. To nie są już moje dzieci.
- Ale...
Wojowniczka nie potrafiła znaleźć odpowiedniego argumentu. Niby miała ich sporo, ale na każdy potrafiła znaleźć szybką odpowiedź, jaką mógłby rzucić kocur. Wściekła, że nie umie nic dodać, oraz beznadziejnie smutna obrzuciła Gepardzie Futro surowym prychnięciem i odeszła ku wyjściu z obozu z dumnie uniesionym ogonem.
Widziała wcześniej jak Szczawiowa Łapa wychodzi i mając taką świadomość poczuła, że musi pilnie się z nim zobaczyć. Był dla niej bratem i przyjacielem. W dzieciństwie nie miała przed nim sekretów to też i teraz nie chciała ich mieć. Znalazła go niedaleko, w połowie drogi do brzegu rzeki.
- Szczawiowa Łapo!... - próbowała go zawołać, ale jej głos załamał się żałośnie w pół słowa. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, jak bardzo słowa Gepardziego Futra nią wstrząsnęły.
- Srebrny Pysku? - mruknął kocur odwracając się.
Obraz jaki zobaczył był naprawdę żałosny. Wnuczka Czarnej Gwiazdy nie wyglądała tak jak zawsze. Smutek, który ją ogarnął wpłynął też na jej wygląd. Błyszcząca sierść nagle zmatowiała, a psotne iskierki w złotych oczach przygasły.
- Czy jesteś chora?... - zapytał niepewnie, a ona ze szlochem rzuciła się w jego kierunku.
- Och, Szczawiowa Łapo! - jęknęła. - Zrobiłam coś strasznego! Coś samolubnego i głupiego!
- No już, już - szeptał młody medyk, aby ją pocieszyć. - Co takiego się stało?
- Mój przyjacielu - zaczęła niepewnie, podnosząc wzrok by spojrzeć mu w oczy. - Ja... ja spodziewam się kociąt...
- Srebrny Pysku, to wspaniale! - zawołał pełen entuzjazmu. - Widzieliśmy z Lodowym Sercem, ze jesz więcej i brzuch ci się zaokrąglił, ale nie łączyliśmy tego z ciążą bo przecież... - urwał w pół zdania. - A kto będzie tym szczęściarzem, ojcem?
- Ja nie mogę tego powiedzieć - szepnęła piskliwie.
- Czy to wojownik z innego klanu? - zapytał Szczawiowa Łapa otwarcie.
- Klanie Gwiazdy, uchowaj! - krzyknęła zlękniona Srebrny Pysk. - Nie wolno mi mówić, gdyż on tego nie chciał. Nie ma zamiaru przyznać się do mojego miotu.
- Rozumiem.
Nastała chwila krępującej ciszy. Ani ona, ani on nie musieli znaleźć odpowiednich słów. W końcu uczeń medyka przemówił:
- Kiedy masz zamiar powiedzieć o tym Malinowej Gwieździe?
- Nie wiem. Nie chciałam iść do niej sama... Możesz iść teraz ze mną?
Szczawiowa Łapa pociągnął nosem. Dziwne, Srebrny Pysk nigdy nie widziała go chorego. Dopiero teraz zwróciła uwagę na zaczerwienienia wokół oczu i nosa.
- Dobrze, chodźmy - mruknął dumnie i ruszył z powrotem do obozu.
~ KSIĘŻYC PÓŹNIEJ ~
Dla Srebrnego Pyska poród okazał się być trudnym i szokującym przeżyciem. Nigdy nie przypuszczała, że będzie to tak boleć. Z dumą i bez strachu jednak zniosła cierpienia. Odwagi dodał jej fakt, że Szczawiowa Łapa był obok - a nie mógł znów zobaczyć jej słabości! Po wielu cierpieniach urodziła trójkę kociąt, potomków Czarnej Gwiazdy. Najstarszy z maluchów był czarny jak noc. Rozczarowało ją to. Kociak przypominał swoją maścią dwa kocury, które wiele dla niej znaczyły, a dzieliła ją od nich gruba ściana problemów. Była niemal pewna, że ten synek wygląda tak, jak po narodzeniu wyglądali Gepardzie Futro i jej rodzony brat. Jak on miał?.. Lamparcia Łapa... Teraz z pewnością jest wojownikiem. Pozostała dwójka miała maść swojej matki.
Srebrny Pysk od razu pokochała całą trójkę. Widziała w tych maluchach nie tylko swoje potomstwo, ale też potomstwo swojego dobrego przodka - Czarnej Gwiazdy. Szczególnie jego cech dopatrywała się w pierworodnym synu.
Mój malutki, mruczała sobie w myślach, jesteś czwartym pokoleniem wojowników Klanu Nocy, pierwszym w klanie, pierwszym w rodzie. Twój przodek byłby dumny, on bardzo mnie kochał i ciebie kochałby jeszcze bardziej, bo jesteś mój.
Wtedy do legowiska królowych weszła Malinowa Gwiazda, jednak zamiast podejść do swoich młodych zbliżyła się do Srebrnego Pyska.
- Szczęśliwa jestem Srebrny Pysku, że dałaś Klanowi Nocy trzy kolejne powody do dumy! - zawołała.
- Ta trójka urodziła się w nocy. To chyba dobry znak dla Klanu - uśmiechnęła się świeża matka.
- Znaki zostaw medykom - zaśmiała się liderka. - Ach! Myślisz, że któreś zostanie kiedyś medykiem?
- Nie sądzę. I nie chciałabym tego. Potomkowie Czarnej Gwiazdy to ród wojowników. Musisz o tym pamiętać Malinowa Gwiazdo! W twoich dzieciach także płynie krew lidera. Powinny pójść w ślady przodka.
- Nie sądzę, by Czarna Gwiazda był odpowiednim wzorem dla naszych kociąt - mruknęła Malinowa Gwiazda. - Z resztą byłby szczęśliwy gdyby jego potomek zajmował tak szanowane stanowisko, jak medyk.
Srebrny Pysk prychnęła na to z pogardą.
- A niech twoje bachory robią se co chcą! - prychnęła. - Czarna Gwiazda nigdy nie traktował Płomiennej Pręgi jak syna. Obie wiemy o tym najlepiej.
- Nie życzę sobie, być nazywała moje dzieci bachorami, a już tym bardziej żebyś obrażała mojego zastępcę!
Szara kotka tylko przewróciła oczami i zaczęła wylizywać swojego pierworodnego syna po raz setny tego dnia. Jego sierść była już miękka i aksamitna, podczas gdy włoski jego rodzeństwa nadal były poklejone. Nie łatwo było też nie poznać, który maluch je najwięcej - pierworodny był okrągły jak piłka, podczas gdy jego brat i siostra ledwo docierali do dających mleko sutków matki.
Malinowa Gwiazda odeszła do swoich dzieci i zaczęła je karmić. W żłobku panowała niezwykła cisza, którą w końcu przerwał głos liderki.
- Dlaczego ojciec kociąt ich jeszcze nie odwiedził? - zapytała.
- Moje dzieci nie maja ojca - odparła podirytowana Srebrny Pysk.
- Każdy kot ma ojca. Dla moich dzieci jest nim Płomienna Pręga. Jego ojcem był Czarna Gwiazda. Mój ojciec nazywał się Oślinione Futro. Ty też miałaś ojca Srebrny Pysku, wiele znaczyłaś dla Błękitnej Burzy, w końcu zabrał cię od matki. Ale kim jest kocur, który dał życie tej trójce?
- N i e m u s z ę ci tego mówić - prychnęła w odpowiedzi. - Takie prawo przysługuje królowym.
Malinowa Gwiazda nic więcej już nie mówiła. W ciszy zajmowała się maluchami. Powoli zbliżał się zmierzch. W ciągu dnia Srebrny Pysk przyjęła wielu gości i usłyszała wiele gratulacji. Co prawda nie obeszło się też bez męczących pytań. Zadawał je niemal każdy gość.
- Są takie śliczne Srebrny Pysku! - zapiszczała Świadoma Łapa. - Wyglądają jak trzy szare myszki!
- Ty też tak wyglądałaś Świadoma Łapo! - zaśmiała się Srebrny Pysk.
- No... Tak, ale białe myszy nie istnieją...
Wizyta białej uczennicy była dla Srebrnego Pyska niezwykle szczęśliwym epizodem. Bardzo lubiła tę słodką, białą koteczkę, o poważnym pyszczku. Tylko jej i Wspomnianej Łapie pozwoliła polizać swoje maluchy. Żaden inny kot nie dostąpił zaszczytu dotykania trójki. Miała z tymi dwiema umowę. Umowę zawartą jeszcze za życia ich rodzeństwa. Obietnicę, że nie pozwolą na upadek Klanu Nocy. Po śmierci Myśli i Zapomnienia zostały tylko w trójkę. Teraz jednak miały też trzech nowych pomocników. Były silniejsze.
Myśli Srebrnego Pyska wędrowały w takich chwilach ku jeszcze dwóm innym kotom. Jej bratu i siostrze. Cały czas gdzieś w głębi swojej naiwnej duszy wierzyła, że jest dla nich miejsce w Klanie Nocy. Że pragną wrócić, ale boją się reakcji klanowiczów. Cóż to było za naiwne myślenie! Ale Srebrny Pysk ani przez chwilę nie myślała o nich inaczej.
W porze dzielenia języków nie przyjmowała gości. Jedynie Płomienna Pręga przyniósł Malinowej Gwieździe posiłek, ale szybko opuścił żłobek. Razem z nim wyszła liderka. Jej młode spały, a doskonale wiedziała, że ze Srebrnym Pyskiem będą bezpieczne. Dopiero wtedy w żłobku pokazał się pyszczek Gepardziego Futra.
- Czego tu szukasz? - przywitała go Srebrny Pysk. Czarny kocur pozostawał niewzruszony.
- Przyszedłem zobaczyć twoje dzieci - oznajmił oschle podchodząc do kotki. - Są bardzo śliczne.
- Mógłbyś takie mieć - prychnęła. - Teraz żałuj.
- Mam jeszcze na to czas Srebrny Pysku. Znajdę kotkę, którą p o k o c h a m, która urodzi m o j e dzieci.
Królowa miała ochotę rzucić się na niego z obelgą, żeby przypomnieć mu, kto jest ich ojcem. Nie potrafiła go zrozumieć... Dlaczego ten kot nie chce uznać jej potomstwa za swoje? Ileż radości dawałaby dzieciom obecność obojga rodziców! Srebrny Pysk wie, o czym myśli - ona nie miała żadnego ojca, ani nie posiadała też prawdziwej matki.
- Obyś znalazł ją szybko - wycedziła ostatecznie przez zęby. Nagle do legowiska wbiegła Złota Łuska ze zdobyczą. Odłożyła ją na ziemię.
- Przyniosłam ci jedzenie kochanie - powiedziała słodkim głosem do wnuczki Czarnej Gwiazdy. - Widzę, że Gepardzie Futro przyszedł zobaczyć nowych członków Klanu Nocy! Synu, mam nadzieję, że szybko znajdziesz sobie partnerkę!
- Oczywiście - mruknął nieco niepewnie, ale jego matka mówiła dalej.
- Bardzo raduje mnie fakt, że Srebrny Pysk ma potomstwo, ale ona nie jest moją córką. Szczawiowa Łapa zostanie medykiem, a... - urwała na chwilę. Wszyscy wiedzieli, co chciała powiedzieć. Jej córki, Mglista Aura i Koścista Stopa. Pierwsza umarła już dawno, ale nagły zgon drugiej nastąpił niedawno. - W każdym razie chciałabym mieć w końcu wnuczęta.
- Zawsze byłaś dla mnie matką, wiec będziesz też babką dla moich dzieci - powiedziała z uśmiechem Srebrny Pysk.
- Dziękuję moje dziecko, to wiele znaczy dla mnie - oznajmiła wzruszona Złota Łuska. - Zastanowiłaś się, jak je nazwiesz?
Srebrny Pysk walczyła z tym pytaniem od narodzin młodych. Nie wymyśliła im jeszcze imion, ale chętnie wypytywała każdego gościa o propozycje. Przystała dopiero na jedną z ostatnich. Na imiona, jakie zaproponowała Nakrapiany Kwiat. "Twoje rodzeństwo nie zna swych przodków", mówiła. "Niech twe dzieci zawsze o nich pamiętają. Nazwij je Noc, Strumień i Rzeka lub Niebo. Te kocięta to potomkowie Klanu Nocy, a przez matkę twego ojca także Klanu Strumienia, który znałam. Klan Nocy to następcy Klanu Rzeki, który istniał przed wiekami i który żył podobnie do nas. Każdy potomek Klanu Strumienia i Lasu, ja ty i ja to także potomek legendarnego Klanu Nieba, od którego te dwa klany pochodzą...".
- Córkę chciałam nazwać Strumień - powiedziała po chwili. - Na pamiątkę przodków Porannej Rosy, ona podobno pochodziła z Klanu Strumienia.
- Coś o tym słyszałam - zaśmiała się Złota Łuska. - A synowie?
- Myślałam nad imieniem dla szarego kocurka... Nie chciałam go nazywać po innym wojowniku, ani od żadnego klanu. Ale pamiętałam pewien obraz z bardzo wczesnego dzieciństwa. Wzburzone rzeka... Ale nie może nazywać się Strumień, ani Rzeka.
- Sugerowałabym Potok - posunęła starsza kotka. - To właśnie taka wzburzona rzeka, o jakiej mówisz.
- Tak. Może być Potok... A zatem mój pierworodny... Wiesz, wiele miałam dla niego imion. Czarny, Nocny, Ciemny, Jedyny, Pierwszy... a nawet Błękitny! Ale nie, nie mogłam tak go nazwać. On jest wyjątkowy, powinien mieć zatem wyjątkowe imię.
- Nazwij go Jagódek - odezwał się nagle Gepardzie Serce.
- Jagódek?... - zdziwiła się Srebrny Pysk. - Niby dlaczego?
- Nie wiem... Ot tak mi przyszło do głowy...
- No nie jestem pewna... - mruknęła Srebrny Pysk, jednak coś, jakiś głos w jej głowie podpowiadał jej, że tak właśnie powinno nazywać się to maleństwo. W końcu uległa tej myśli. - Dobrze. Niech będzie Jagódek.
Minął księżyc od narodzin młodych. Kocięta otworzyły już oczka i małymi kroczkami zwiedzały żłobek, denerwując przy tym potomstwo Malinowej Gwiazdy. Srebrny Pysk była dumna ze swoich maluchów. Widziała w nich wspaniałych, przyszłych wojowników! Z dumą prezentowała młode swojemu klanowi, a nawet prosiła, by plotka o jej dzieciach rozniosła się do innych klanów. Czuła nieopisaną dumę z bycia matką. Nie przeszkadzał jej brak partnera, nikt już nawet o to nie pytał. Czuła jednak nieznośny ból w sercu, kiedy spoglądała na Gepardzie Futro. On jednak zawsze zachowywał się tak, jakby to naprawdę nie były jego dzieci. Ta bezinteresowność bardzo irytowała Srebrny Pysk.
- Jak się mają nasze maluszki? - usłyszała wesoły głos Szczawiowej Łapy. Uczeń medyka co kilka dni odwiedzał żłobek i badał kocięta. W ostatnim czasie zagęścił wizyty, gdyż Strumyk czasami pociągała noskiem. Na dźwięk głosu zaprzyjaźnionego kocura maluszki podniosły głowy.
<Szczawiowa Łapo?>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz