Terpsychora

Autor grafiki: rachel

OGÓLNE

TERPSYCHORA
*Poprzednie imiona: Taniec → Tańcząca Łapa → Gorączkowa Łapa → Taniec
Płeć: Kotka
Orientacja: homoseksualna
Przynależność: Klan Klifu → Samotnik
Ranga: Samotniczka

- - - -

Właściciel: dc. Vezuvio. | kaiaoless@gmail.com

CHARAKTERYSTYKA

APARYCJA

Opis ogólny - Kotka jest bardzo chuda i wysoka; jej poważną niedowagę ukrywa gęste futro, którego objętość dodaję jej kilka kilogramów. Ma długie nogi o niewielkich łapach; palce ukrywają ostrze pazurki. Kończyny są atletyczne i skoczne; niczym sarnie. Grzbiet wygięty w łuk, normalnej długości, z widocznymy kręgami i bardzo wystającymi łopatkami, zakończony jest gibkim, pokaźnej wielkości ogonem, którym kotka często okrywa się nocą. Wąska, wątła pierś przechodzi w łabędzią szyję, otuloną futrzaną grzywą. Duża, kształtna głowa przyozdobiona jest zakręconymi pasmami sierści na policzkach. Niegdyś śliczne lico dzisiaj zdobi oszkliwa, paskudnie zagojona (acz zagojona!) szrama, która rozrywa kącik pyska Terpsychory i przechodzi prosto przez jej lewe oko. Jest ono kompletnie ślepe, a zielony kolor niemal całkowicie się zamglił i przeszedł krwią. Miedzy dwoma bliznami widnieje trzecia, biała; jak gdyby Gwiezdni od początku, od kiedy dali kotce jej szylkretowe futerko, wiedzieli o tym, że dosięgną ją sowie szpony. Zdrowe ślepie wciąż iskrzy barwą porannej trawy, skąpanej w delikatnej rosie. Uszy czujnie nasłuchują, a przynajmniej próbują, gdyż ich wnętrze jest mocno zarośnięte. Na ich czubku telepią się niewielkie pędzelki. Futerko straciło swój blask. Słaba dieta, brak czasu i chęci na skrupulatną i systematyczną higienę, sprawiły, że w wielu miejscach utworzyły się kołtuny, zlepki błota, chwastów i innych brudów. Znacznie też się przerzedziło, w kilku miejscach widać nawet jego ubytki; spowodowane często przez bójki czy uciążliwe owady. Kolor po równo liliowy i kremowy; gdzie ten drugi upstrzony jest okragłymi cętkami. Białe znaczeni znajdują się na pysku, brzuchu, karku, łapach, pupie i ogonie Terpsychory.

Cechy szczególne - oszpecony pysk, liczne blizny

Kolor sierści - liliowy pręgowany cętkowanie szylkret z białym

Długość sierści - półdługa

Kolor oczu - zielone; zranione oko jest przekrwione i zamglone

Problemy zdrowotne - ślepota na jedno oko

CHARAKTER

Chociaż można by było rzec, że wszystko potoczyło się dla niej bardzo dobrze; zwłaszcza jak na kogoś, kto pod wpływem głupiego impulsu porzucił wszystko, co znał i kochał, to nie przeszkodziło to kotce w powolnym staczaniu się na dno, głównie emocjonalne. Jest skrajnie rozchwiana i nieprzewidywalna. Była taka już od kocięcia, ale wtedy mogła co najwyżej rzucić jakąś nie zbyt mądra uwagą, niesmacznym żartem, nietaktowym gestem; a teraz jest w stanie rzucić się komuś na gardło z chęcią wyszarpani amu tchawicy. Wszystkie decyzję podejmuję w atmosferze dramatycznej podniosłości, próbując zachować pozory rozwagi i ukryć fakt, że z każdym momentem może stać się coś, co oderwie ją od rzeczywistości, zbiję z tropu, a w dodatku wtrąci z równowagi. To tykająca bomba, która robi wszystko, aby przy wszystkich kreować się na kruchę jajeczko. Miłe uśmiechy, kojące słowa, wypowiadane przyjemnym tonem, uległa postawa i mowa ciała… A to wszystko tylko początek. Kotka wgryza się w swojego rozmówce; zasiewa w nim taki obraz siebie, na jakim jej w danym momencie zależy, w którym widzi jakieś korzyści. Czym bardziej jej na czymś zależy, tym trudniej jest jej utrzymać swoje emocje w ryzach. Żyje dla misji, dla celu, która zasłania jej wszystko, co ma przed pyskiem. Nie interesuję się skutkami i konsekwencjami, ma gdzieś ofiary, ma nawet gdzieś samą siebie i to czy skończy w jednym kawałki, czy raczej bez dwóch łap. Do przodu prowadzi ją ogromna siła woli i obrzydzenie poczuciem porażki; czuję, że ma do wykonania na świecie jakąś misję, jakąś ważną rolę do odegrania, która będzie kluczowa dla losów tych terenów.
Kiedy jednak zdarza jej się nie myśleć o sobie jako o wielkim wybawcy, kiedy akurat nie męczą ją wizję i koszmary, a głosy szepczące jej w głowie cichną, jest nawet całkiem sympatyczna, a przebywanie w jej towarzystwie może być przyjemne. Kotka lubi żartować, zwłaszcza z rzeczy, które powinny zostać pozostawione sobie samym, które uważane są za poważne i drażliwe. Jest uszczypliwa, świetnie radzi sobie z dostrzeganiem tego, czego inni nie potrafią dojrzeć (umiejętność odziedziczona po matce). Gdyby jej głowa nie była pełna zamglonych, wykreowanych przez samą siebie, wizji, może i nawet umiałaby wyciągać z nich prawdziwe, pomocne wnioski. Niestety, ma skłonność do bardzo mocnej nadinterpretacji w sposób, który pokazywałby jej wyjątkowość.
To manipulantka, która uwielbia kształtować przestrzeń tak, aby wszystko szło po jej myśli. Owija sobie koty wokół łap, zwłaszcza te słabsze, a te silniejsze załatwia w inny sposób. Jest świadoma kruchości swojego fizycznego ciała, więc zawsze stara się mieć przy sobie kogoś, kto ją obroni. Uważa się za niesamowicie sprytną, jednak często jej osądy są bardzo naiwne, a co najważniejsze - paranoiczne.

MORALNOŚĆ

Nie wiele zostało z tej pacyfistycznej kotki, która kiedyś wychowywała się otoczona przez barwne opowieści Koperkowego Wzgórza. Umiłowanie natury poszło w niepamięć. Teraz kotka nienawidzi wszystkiego, co stoi po przeciwnej stronie. Uważa się za ostatnią szanse Klanu Klifu na silną i dostatnią przyszłość, przez co potrafi samej sobie usprawiedliwić każdy zły uczynek, którego dopuszczają się jej towarzyszki. Ona sama brzydzi się krwią; zwłaszcza od kiedy została oszpecona przez sowę. Nie zabiłaby niewinnego kota… Tylko że przy osądzie, kto ma coś na sumieniu, a kto nie, kieruje się swoimi własnym, często pozostawiającymi wiele do życzenia, zasadami i kryteriami. Nie widzi nic złego w manipulacji, w kłamaniu, zwłaszcza jeśli ma to poprowadzić ją przez obraną ścieżkę. Wierzy w istnienie Klanu Gwiazdy, ale go nie czci. Uważa, że jest on równie zepsuty co Srokoszowa Gwiazda, a w dodatku pozwalał on na jego panowanie i bezkarne szczanie na honor klanu. Przez to w nosie ma zasady wyjęte z kodeksu wojownika. Nie oddaje niczemu pochwały i nikomu nie dziękuje za dobry los; jest on przecież w jej łapach.

CIEKAWOSTKI

- Voice Claim - Florence Welsh
- Theme Song - Brutus
- Inspiracja - twórczość Florence Welsh i Kiki Rockwell.
- Jeszcze długo po odejściu z klanu robiła swoje stroiki i wiązanki, ciągle kolekcjonowała piórka i inne skarby; przestała po ataku sowy.
- Ceni sobie dobrą, głęboką i długą rozmowę; najlepiej pod gwiazdami, gdzieś w gęstwinie kaliny, kiedy sowa pohukuje w oddali.
- Często mówi do siebie; z biegiem dni coraz, coraz więcej.
- “Nawiedza” ją wizja srokosza - małego ptaszka, w którym widzi znak, jakoby to jej zadaniem było przywrócenie chwały swojemu rodzinnemu klanowi.
- Pachnie jak wiatr przed deszczem i jaśmin.
- Jej ulubionym kolorem jest morski błękit, który znaleźć można jedynie patrząc znad klifów.

UMIEJĘTNOŚCI

Poziom medyczny: II

Poziom wojownika: V

Słabe strony: - nie potrafi panować nad silnymi emocjami; próbuje sobie z nimi radzić, ale rzadko kiedy jej się to udaję; nie pomaga jej coraz bardziej rozchwiana psychika.
- nie myśli o tym co mówi; wszystko co myśli wypluwa na świat, nawet jeśli wokół niej nie ma rozmówcy.
- ma mocno zarośnięte uszy, więc często nie słyszy kotów z daleka.
- przez swoją chudą, kościstą sylwetkę zdecydowanie brak jej siły; zwykły wysiłek mięśni nie pozwoli jej pokonać przeciwnika.
- upośledzony zmysł wzroku spowodowany połowiczną ślepotą

Mocne strony: - łatwo zapamiętuje, długo pamięta; nie tylko informacje, ale też zachowania i postawy innych.
- dostrzega wiele szczegółów, zachowań i zależności; świetnie wyciąga wnioski, a do tego potrafi dośc dobrze czytać innych.
- wysoka inteligencja i spryt; potrafi się wyratować z na prawdę paskudnych sytuacji
- jest bardzo zwrotna i szybka, jej ciało jest niczym kruche piórko, które niesie nadmorski wiatr.
- skoczne kończyny pozwalają jej na sprawną wspinaczkę po drzewach czy skałach; świetnie sobie radzi z polowaniem na ptaki.
- niezwykle wyczulony zmysł węchu, na którym głównie opiera swoje umiejętności poznawcze.

RELACJE

RODZINA

Ojciec - Koperkowe Wzgórze

Matka - Srebrna Szadź{biologiczna}, Ino {przybrana}

Rodzeństwo - Pokrzywowe Zarośla {brat}

Partner - Jagienka

Potomstwo - ///

INNE

Żelazna Zośka - jej najlepsza przyjaciółka. Stała się pierwszym kotem, przed którym pokazała prawdziwą siebie, a nie tylko tą maskę, którą narzuciła na pysk po odejściu z Klanu Klifu. Nie wątpi w jej lojalność.
Sola i Natta - koleżanki. Nie jest pewna, ba! Ona wie, że kotkom nie wolno mówić zbyt wiele, nie można wysyłac je na ważniejsze zadania, gdyż ich ambicje i cele są dość wątpliwe. Mimo wszystko lubi je.
Skorek - dziwnie się czuję w jej towarzystwie, ale sama w sobie nie wydaję się być zagrożeniem. Jeśli zignoruje się jej odbiegające od normy zachowania, można nawet powiedzieć, że jest niezawodnym dodatkiem do ich grupki.
Walka - często się nie zgadzają, ale podczas ich krótkiej wiadomości Terpsychora zdała sobie sprawę, że to właśnie Walka ma w sobie cechy i siłe, której jej brakuje i która moża okazać się potrzebna do osiągnięcia tego, czego chce.

SZKOLENIE

Mentor - Lisi Ognik, Półślepy Świstak, Ino, Tojad

Uczniowie obecni - ///

Uczniowie dawni - Miodek

HISTORIA

Urodziła się w Klanie Klifu za rządów Srokoszowej Gwiazdy. Miała spokojne dzieciństwo, które spędziła na brykaniu ze swoją przyjaciółką Zieloną, a także na zachęcaniu do wspólnych psot swojego brata Pokrzywka i Szarego - brata kompanki. Została uczennicą wojownika, a jej pierwszą mentorką została Lisi Ognik, która stała się najfajniejszym kotem w jej oczach. Szybko jednak przyszło wielkie rozczarowanie. Tańcząca Łapa przez swoje wybuchowe i antysrokoszowe zachowanie na zebraniu klanów została ukarana karnym imienim; od teraz znana była jako Gorączkowa Łapa, a jej dni mijały na szwendaniu się po obozie, pracach, których nikt inny nie chciał wykonywać i opiekowaniu się kociętami lidera oraz jego partnerką. Mimo że dostała inną mentorkę (Półślepy Świstak) to i tak jej trening stał w miejscu. Czara goryczy się ostatecznie przelała, a jej zraniona duma nie pozwoliła jej już znosić tego upokorzenia, więc uciekła. Szwendała się po mieście, po lesie, aż nareszcie trafiła do Ino, która wzięła młodą kotkę pod swoje skrzydła. Poznała tam Żelazną Zośkę, która stała się dla niej niemal jak siostra, a na pewno była jej najlepszą przyjaciółką. Potem pojawiła się malutka Jagienka, której kobaltowe oczka lśniły niczym niebo w bezchmurną, letnią noc. Niestety, ta idylla skończyła się wraz z atakiem sowy, która rozszarpała pysk Taniec; wraz z jej młodzieńczym pięknem, posypała się też jej psychika; powoli, po kawałeczku… Koszmary, zwidy i głosy, które towarzyszyły jej od dawna, teraz były częstsze i bardziej prawdziwe; zatruwały jej rzeczywistość, zamazując to, co działo się faktycznie, a co było tylko wytworem jej zachwianego umysłu. Momentem przełomowym było postanowienie, że musi skończyć raz na zawsze z tym zapchlonym szczurem, który zniszczył jej życie. Dlatego zebrała się i swoje towarzyszki i wyruszyła w drogę powrotną do domu, w międzyczasie znajdując kolejne kotki, które nie miały nic lepszego do roboty. Dość długi marsz sprawił, że kompania zbliżyła się do siebie i faktycznie stworzyła miedzy sobą sieć zaufania. Grupa zamieszkała w drewnianej szopie.