Jej głównym zajęciem od kilku ostatnich dni było ganianie wzrokiem za trójką rozbieganych kociąt. Z pewnym utęsknieniem obserwowała oznaki młodości, którą coraz to bardziej traciła, z każdym mijającym dniem. Przynajmniej dwójka z przybranych potomków była całkiem żwawa, bo ten jeden, biały kocurek, odciął się od rodzeństwa i przez większość czasu kulił się w kącie żłóbka, fukając na każdego, kto tylko śmiał się do niego zbliżyć. Cudem było przyprowadzenie go tutaj, bo odkąd znalazła je, bezbronne i porzucone na pastwę losu, ten jeden zdawał się być wiecznie obrażony na świat.
Z tego też powodu wybór imienia dla niego nie był trudny. Upartość, jaką przejawiał, przywodziła jej na myśl tylko jednego kota, więc w ten oto sposób Jastrząb stał się Jastrzębiem.
Frezja i Aster wspólnie stanowili przeciwieństwo brata. Pod każdym względem sprawiali wrażenie grzecznych i przeuroczych. W koteczce Motyl odnalazła swoją małą kopię, a samiec był przemiłą i ciekawską istotą. Poniekąd się różnili, ale odkąd tylko uznała, że są jej, oddała im całe swe serce.
Nie dowierzała z początku, iż ktoś bez wahania nadał im imiona pokroju Bąk czy też Chwast.
Między innymi na tej podstawie założyła, że ich poprzednie życie musiało być okrutne, więc przygarnięcie ich było jedyną rozsądną rzeczą, jaką mogłam uczynić. W końcu to sam Klan Gwiazd musiał ingerować w to wszystko, zsyłając trójkę skrzywdzonych przez los istotek na jej drogę.
Odebrała to za swego rodzaju powierzone zadanie. Wychować te malce na wspaniałe koty, pełne miłości i wiary do przodków, a przy tym dobre i uczynne. Czuła, że bez problemu podoła tej misji.
— Wypada. Jak najbardziej — odparła łagodnie, z tą matczyną czułością, którą nieraz otrzymywała od Rozkwit. — I nie "Pani Mama", słonko, tylko samo "Mamo". Biorę za ciebie w pełni odpowiedzialność i będzie mi milej, jak będziesz właśnie tak mówił — dodała.
Czarno-biały powoli przekrzywił głowę i z lekką dezorientacją wpatrywał się w nią, jakby czekał, jak powie coś jeszcze. Dopiero po dłuższej chwili ciszy, jego szok przeobraził się w lekki, aczkolwiek szczery uśmiech.
— Dobrze! — pisnął, wahając się. — To pobawisz się ze mną, mamo? — spytał pewniej, choć jego ton głosu wciąż brzmiał oficjalnie. Nad tym jednak popracują kiedy indziej.
Nie chciała, by inni w klanie zaczęli zwracać uwagę na takie nietypowe zachowanie u kociaka. Wychowane w miłości kocię nie powinno używać przesyconych formalnością zwrotów, bo według szylkretki brzmiało to na skutki rygorystycznego wychowania. Frezja jak na razie wydawała się najbardziej przekonana do niej, co udowodniła, mówiąc do niej z rana "Mamusiu". Serce Motyl od tamtego momentu przepełnione było ciepłem i wciąż nie ostygło.
— Nie ma ku temu przeciwwskazań — odparła. — Masz jakieś swoje ulubione zabawy? — zapytała, licząc, że to najbardziej wzmocni ich relacje. — Może berek? Chowany? — Poszła w standard, który sama kojarzyła z dzieciństwa. — Albo poudawajmy klany. Możemy być dwoma rywalizującymi ze sobą liderami, bądź należeć do jednego i zrobić sobie mały patrol po obozie — rzuciła, puszczając oczko. Wiedziała, że młody nie odpuści sobie wyjścia stąd.
I tak jak spekulowała, w jego ślepiach zaiskrzyło. Pokiwał energicznie głową.
— Tak! Podoba mi się ta opcja — wymamrotał podekscytowana, choć widziała, że starał się hamować swoje emocje. Jakby sam nie był do końca pewny, na co może sobie przy niej pozwolić. Patrząc na ich drobne rany na ciele, ci "pierwsi rodzice" musieli stosować wobec nich kary cielesne.
Sierść jeżyła jej się na samą myśl. Biedne, niczemu winne kruszynki, urodzone w złym miejscu
— W takim razie Asterkowa Gwiazdo, muszę cię poinformować o wrogach na naszym terenie. Okropne węże, jest ich tak wiele! — wyrzuciła z przejęciem, wychodząc ze żłóbka i zwracając pysk w kierunku syna. Kiwnęła głową, przywołując go do siebie, a gdy ten znalazł się u jej boku, wskazała łapą kilka gałęzi. — O tam! Cała masa, wypadałoby ich się pozbyć, prawda liderze? — zamruczała, starając się nie myśleć o tym, że będzie musiała wygrzebywać potem te wszystkie listki i patyki z sierści.
Z tego też powodu wybór imienia dla niego nie był trudny. Upartość, jaką przejawiał, przywodziła jej na myśl tylko jednego kota, więc w ten oto sposób Jastrząb stał się Jastrzębiem.
Frezja i Aster wspólnie stanowili przeciwieństwo brata. Pod każdym względem sprawiali wrażenie grzecznych i przeuroczych. W koteczce Motyl odnalazła swoją małą kopię, a samiec był przemiłą i ciekawską istotą. Poniekąd się różnili, ale odkąd tylko uznała, że są jej, oddała im całe swe serce.
Nie dowierzała z początku, iż ktoś bez wahania nadał im imiona pokroju Bąk czy też Chwast.
Między innymi na tej podstawie założyła, że ich poprzednie życie musiało być okrutne, więc przygarnięcie ich było jedyną rozsądną rzeczą, jaką mogłam uczynić. W końcu to sam Klan Gwiazd musiał ingerować w to wszystko, zsyłając trójkę skrzywdzonych przez los istotek na jej drogę.
Odebrała to za swego rodzaju powierzone zadanie. Wychować te malce na wspaniałe koty, pełne miłości i wiary do przodków, a przy tym dobre i uczynne. Czuła, że bez problemu podoła tej misji.
— Wypada. Jak najbardziej — odparła łagodnie, z tą matczyną czułością, którą nieraz otrzymywała od Rozkwit. — I nie "Pani Mama", słonko, tylko samo "Mamo". Biorę za ciebie w pełni odpowiedzialność i będzie mi milej, jak będziesz właśnie tak mówił — dodała.
Czarno-biały powoli przekrzywił głowę i z lekką dezorientacją wpatrywał się w nią, jakby czekał, jak powie coś jeszcze. Dopiero po dłuższej chwili ciszy, jego szok przeobraził się w lekki, aczkolwiek szczery uśmiech.
— Dobrze! — pisnął, wahając się. — To pobawisz się ze mną, mamo? — spytał pewniej, choć jego ton głosu wciąż brzmiał oficjalnie. Nad tym jednak popracują kiedy indziej.
Nie chciała, by inni w klanie zaczęli zwracać uwagę na takie nietypowe zachowanie u kociaka. Wychowane w miłości kocię nie powinno używać przesyconych formalnością zwrotów, bo według szylkretki brzmiało to na skutki rygorystycznego wychowania. Frezja jak na razie wydawała się najbardziej przekonana do niej, co udowodniła, mówiąc do niej z rana "Mamusiu". Serce Motyl od tamtego momentu przepełnione było ciepłem i wciąż nie ostygło.
— Nie ma ku temu przeciwwskazań — odparła. — Masz jakieś swoje ulubione zabawy? — zapytała, licząc, że to najbardziej wzmocni ich relacje. — Może berek? Chowany? — Poszła w standard, który sama kojarzyła z dzieciństwa. — Albo poudawajmy klany. Możemy być dwoma rywalizującymi ze sobą liderami, bądź należeć do jednego i zrobić sobie mały patrol po obozie — rzuciła, puszczając oczko. Wiedziała, że młody nie odpuści sobie wyjścia stąd.
I tak jak spekulowała, w jego ślepiach zaiskrzyło. Pokiwał energicznie głową.
— Tak! Podoba mi się ta opcja — wymamrotał podekscytowana, choć widziała, że starał się hamować swoje emocje. Jakby sam nie był do końca pewny, na co może sobie przy niej pozwolić. Patrząc na ich drobne rany na ciele, ci "pierwsi rodzice" musieli stosować wobec nich kary cielesne.
Sierść jeżyła jej się na samą myśl. Biedne, niczemu winne kruszynki, urodzone w złym miejscu
— W takim razie Asterkowa Gwiazdo, muszę cię poinformować o wrogach na naszym terenie. Okropne węże, jest ich tak wiele! — wyrzuciła z przejęciem, wychodząc ze żłóbka i zwracając pysk w kierunku syna. Kiwnęła głową, przywołując go do siebie, a gdy ten znalazł się u jej boku, wskazała łapą kilka gałęzi. — O tam! Cała masa, wypadałoby ich się pozbyć, prawda liderze? — zamruczała, starając się nie myśleć o tym, że będzie musiała wygrzebywać potem te wszystkie listki i patyki z sierści.
<Aster?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz