Dzień był słoneczny, jednak nie na tyle, aby wysoka warstwa śniegu stopniała. W jednej ze spokojniejszych części obozu, w miejscu, w którym ciężko było znaleźć choćby trochę białego puchu, gdyż było ono regularnie odśnieżane, drzemała wielka kocica o złotym futrze, a obok niej jej niedawno narodzone kocięta - Stonoga i Nagietek.
Wąsiki rudzielca drgnęły. Po chwili kocurek wyciągnął przed siebie wszystkie łapki, przeciągając się, a następnie ziewnął i otworzył zielone oczy, które z pewnością odziedziczył po Złocistej Rzece. Nagietek poruszył się niespokojnie i rozejrzał się, powoli siadając. Czyżby wszyscy jeszcze spali? Co w takim razie on sam będzie robił? Z początku miał zamiar obudzić siostrę, aby się z nią w coś pobawić, ale koteczka spała teraz dość twardym snem, więc Nagietkowi trochę szkoda było go przerywać. Przez chwilę przyglądał się, jak ciało Stonogi równo unosi się i opada, po czym znudziło mu się to i postanowił poszukać sobie jakiegoś zajęcia.
Kocurek wstał i podreptał do wyjścia ze żłobka, aby zobaczyć, czy inne koty także jeszcze się nie obudziły. Lubił obserwować, co dzieje się w obozie. Nagle zobaczył w oddali kilku wojowników, którym mówił coś niewysoki, liliowy kocur. Nagietek szybko przypomniał sobie jego imię - był to Iglasty Krzew, zastępca w Klanie Wilka. Po chwili trzepnął ogonem, a reszta skierowała się do wyjścia z obozu. Widocznie wybierali się właśnie na poranny patrol, pomyślał kocurek. Nagle Nagietek dojrzał wśród nich cynamonowe, pręgowane futro.
- Wiewiórczy Ogon! - ucieszył się, jednak kotka była za daleko, aby go usłyszeć. A może po prostu udawała, że go nie słyszy, bo nie mogła z nim teraz rozmawiać? Tego już Nagietek się nie dowiedział. Rudzielec westchnął cicho i spojrzał w inną część obozu, gdzie pewna łaciata, biało-niebieska kotka z roślinami w pysku zmierzała w kierunku jamy medyczki. Po chwili jednak zniknęła w jej wnętrzu i więcej nie wychodziła. W obozie nastała cisza.
Nagle Nagietek wpadł na pewien pomysł. Może mógłby pobawić się w coś sam? Na przykład w patrol! Kocurek drgnął z podekscytowania. Po chwili jednak uświadomił sobie, że w żłobku ciężko będzie się w to bawić. Nagietek zerknął ponownie w stronę wyjścia. Być może mógłby wyjść kawałek poza żłobek? Jeśli Złocista Rzeka i Stonoga śpią, a po obozie nikt teraz nie chodzi, to nikt przecież nie powinien go zauważyć.
Kotek ponownie rozejrzał się po obozie, po czym wskoczył w śnieg. Jednak nie spodziewał się tego, co miało się wydarzyć. Nagietek bowiem nigdy nie chodził po takim wysokim śniegu i nie wiedział, że można tak bardzo się pod niego zapaść. Rudzielec miauknął z przerażeniem, kiedy zimny, bielutki śnieg wepchnął go niemal całego pod siebie. Tylko puchata główka Nagietka była teraz widoczna.
Kocurek zaczął stawiać kroki w śniegu. Nie miał jeszcze dużo siły w łapkach, w końcu ledwie zaczął chodzić, więc sprawiało mu to niemałą trudność. Zdał sobie jednak sprawę, że dzięki temu zabawa może być ciekawsza.
Udając, że jest wspaniałym wojownikiem i właśnie przemierza ogromne zaspy nawet nie zauważył, jak daleko od żłobka się znajduje. Nagle Nagietek zastygł przerażony, usłyszawszy za sobą czyiś głos.
- Hej mały! Nie jesteś przypadkiem trochę za młody, żeby paradować sobie zupełnie sam po obozie, w dodatku w Porę Nagich Drzew? - syknął ciemnoszary kocur.
Rudzielec obrócił się i spojrzał na wojownika. Był on sporych rozmiarów, a małemu koteczkowi wydawało się, że jest jeszcze większy, kiedy patrzył na niego z dołu. Nagietek chciał spuścić głowę, ale wtedy stałby się już zupełnie zakryty śniegiem.
- Bo ja po prostu chciałem się pobawić, a w żłobku nie ma miejsca - odparł więc tylko smutno.
<Wilcze Serce?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz