BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Znajdki w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

30 sierpnia 2014

Klekocząca Łapa

Autor grafiki: .barwinek1138
OGÓLNE
KLEKOCZĄCA ŁAPA
*Poprzednie imiona: Niezapominajka > Klekotek
Płeć: Kocur
Orientacja: Nieokreślona
Przynależność: Samotnik > Klan Nocy
Ranga: Kociak (książę)

- - - -

Właściciel: dc. Vezuvio.
CHARAKTERYSTYKA

APARYCJA
Opis ogólny - Ładnie i prawidłowo rośnie, co bardzo cieszy całą jego rodzine, zwłaszcza że przez pierwsze księżyce, które spędził w żłobku, był niczym wątły, biały patyczek, którego mógłby porwać nawet najsłabszy prąd rzeczny. Nogi ma dalej chude i długie niczym sarna, ale nie plącza się one już tak dramatycznie. Potrafi całkiem nieźle nimi przebierać, co sprawia, że dobrze sobie radzi z biegami. Wąska pierś i tył, a także niezbyt wydłużony grzbiet zdecydowanie mogłyby być bardziej umięśnione, ale na to jeszcze uczeń ma czas. Ma elegancką szyjkę, na której trzyma dość ładny i prosty pyszczek. Ma spore uszka, które zwykle ma położone po sobie, a pod nimi skrzące, pomarańczowe ślepka i jasny nosek. Na czole widnieje szkarłatny znak królewskiego rodu - lotos. Futro Klekoczącej Łapy jest krótkie, raczej śliskie i bardziej szorstkie niż jedwabiste. Ma białą barwe, a jedynie na ogonie, uszach i w okolicach oczu przybiera barwę nocnej czerni - przypomina pióra bociana, któremu zawdzięcza imie.
Cechy szczególne - Ułożenie czerni przypominające upierzenie bociana.
Kolor sierści - Czarny van
Długość sierści - Krótka
Kolor oczu - Pomarańczowe
Problemy zdrowotne - Brak

CHARAKTER

To młodzik dość specyficzny. Nie mówi za wiele, ale nie milczy z nieśmiałości czy strachu przed rozmówcą; jest zwyczajnie zbyt pochłonięty tym, co dzieje się wokół niego, aby przejmować się głupimi pogaduszkami. Zwłaszcza, od kiedy rozpoczął trening i w końcu może poznać ten cały wielki świat, od którego odgradzały go ściany kociarni. Lubi obserwować, lubi wnikać, wyciągać wnioski; a jego prężnie rozwijający się, młody umysł coraz lepiej radzi sobie z wynoszeniem wniosków. Najczęściej pyta. Z natury bardzo ciekawy, ale stosunkowo rzadko szuka wiedzy na tematy, które powinny być dla niego priorytetowe, co niezwykle irytowało Kotewkowy Powiew, a teraz stało sie utrapieniem Algowej Strugi. Interesuję się naturą, otaczająca go przestrzenią, a nie bardzo tym, co mógłby w niej upolować. Mógłby słuchac bez przerwy o tropach, piórach, łuskach, ławicach, tylko po to, aby potem powiedzieć, że niekoniecznie rozumie, czemu miałby niszczyć ten ład i spokój, w którym zastał świat przyrody. Lubi słuchać o kotach, ale nie bardzo obchodzi go ich ranga, ich pochodzenie czy kolor futra. Jeśli jest do kogoś uprzedzony, co mimo wszystko nie jest rzadkie, musi to wynikać z zachowania danego kota. Ciężko stwierdzić, co może sprawić, że książe kogoś nie polubi, ale głównymi, najczęstszymi powodami są: bycie głośnym i bycie nieznośnym. Tego nie lubi i od kotów, które pokazują cechy natręctwa i lubują się w hałasowaniu, bardzo mocno stroni. Nie wychodzi jednak widocznie przed szereg; nie buntuje się, nie sprzeciwia, nawet jeśli mocno się z czymś nie zgadza. Jego brak sympatii jest raczej cichy, a kocurek sam będzie robił wszystko, aby danej jednostki unikać i nie wchodzić z nią w interakcje. Nie lubi utrudniać sobie życia, nie chce chodzić pod górkę, jeśli nie jest to nieuniknione. Jest grzeczny, spokojny, chociaż momentami mocno ekscentryczny i odcięty od rzeczywistości. Ma w zwyczaju “zawieszać się” niespodziewanie, kiedy coś złapie jego uwagę. Może wtedy siedzieć i wgapiać się w przestrzeń w całkowitym bezruchu, z oczami szeroko otwartymi i nadstawionymi uszami. Szanuję starszych, szanuję tych, którzy są wyżej rangą, ale nie z jakiegoś faktycznego podziwu, a raczej z tej ustalonej umowy społecznej, która panuje w klanie. Nie ma w Klanie Nocy wielu kotów, którym Klekocząca Łapa chciałby się szczerze przypodobać; jedynym takim wojownikiem jest jego mama - Czyhająca Murena. Kocha ją najbardziej na świecie i gdyby mógł, rozmawiałby tylko z nią. Nie znaczy to, że lubi być sam. Lubi ciche towarzystwo, lubi słyszeć, że ktoś spokojnie oddycha obok niego, lubie przysłuchiwać się wieczornym rozmowom innych uczniów... Lubi tez żaby, niezwykle lubi żaby.

MORALNOŚĆ

To pokojowy kocurek, którego nie ciągnie ani do walki, ani do wielkiej chwały, którą taka walka mogłaby mu przynieść. Kocha swoją rodzine, a zwłaszcza swoją mamusie. Nie wie jeszce ile byłby w stanie zrobić dla samego Klanu Nocy, ale nie ma go w nosie. Nie czuje zbytniej niechęci do czekoladowych kotów, ale raczej nie będzie próbował się buntować przeciwko stereotypom i przesądom. Wierzy w Klan Gwiazdy, ale nie myśli o nim zbyt dużo. Nie podważa jego istnienia, tak samo jak nie podważa istnienia zwierząt, których jeszcze nie widział.

CIEKAWOSTKI

- Uwielbia żaby, ropuchy i inne lekko obślizgłe płazy; 
- uwielbia pływać i brodzić w płytkiej wodzie; 
- kiepsko radzi sobie z zimnem;
- strasznie smuci go fakt, że nie jest zbyt dobry w wspinaczce;
- imię "Niezapominajka" nigdy nie zostało mu nadaje oficjalnie; takim imieniem jednak pamiętać go będzie jego biologiczna matka, kiedy późnymi nocami z smutkiem patrzy w niebo.
UMIEJĘTNOŚCI

Poziom medyczny: ///
Poziom wojownika: III
Słabe strony: - brak siły fizycznej; 
- problemy z pamięcią, które będą mu doskwierać jeszcze długi czas; 
- łapy mu się plączą, nie jest zwrotny; 
- nietowarzyski, trudno mu otworzyć się przed kotami w jego wieku.
Mocne strony: - mimo że łapy zdają mu się jedynie przeszkadzać przez większość czasu, jest świetnym, szybkim biegaczem; 
- kiedy na czymś się skupi, nic go nie oderwie… to aż momentami przerażające; 
- myśli w dośc niekonwencjonalny sposób, ma bardzo bujną wyobraźnie; 
- szybkie reakcje, nawet jeśli są trochę nieporadne i chaotyczne.

RELACJE

RODZINA

Ojciec - Lepnica {Biologiczny; nawet matka nie widziała go po porodzie}, Samowolna Łapa {Przybrany}
Matka - Goździk {Biologiczna; nie pamięta jej, nie wie nawet, że istnieje}, Czyhająca Murena {Przybrana; kocha matkę, jest najważniejszym kotem w jego życiu. Wszystko robi po to, aby była z niego dumna i zadowolona z jego postępów.}
Rodzeństwo - ///
Partner - ///
Potomstwo - ///

INNE

///

SZKOLENIE

Mentor - Algowa Struga
Uczniowie obecni - ///
Uczniowie dawni - ///
HISTORIA

Urodził się jako jedyne dziecko dwójki samotników: Lepnicy i Goździka, którzy byli członkami większej grupy. Nie mógł jednak nacieszyć się życiem pod opieką swoich biologicznych rodziców; został im odebrany i w wyniku… dziwnego i pokręconego biegu zdarzeń, trafił pod opiekę księżniczki Klanu Nocy Czyhającej Mureny. Sam Klekotek nie wie, że klanowa kotka nie jest jego prawdziwą matką, tak samo nie wie, że Samowolna Łapa jedynie podaje się za jego ojca. Był zbyt mały, aby cokolwiek pamiętać z tych kilku chwil, które przeżył z Goździk. Swoje życie w Klanie Nocy rozpoczął za panowania Spienionej Gwiazdy.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)