*wszystko przed zaginięciem Płotki*
— Płotko? Gdzie jesteś? — miauknęłam w ciemność, szykując się do snu, jednak przez to, ilu uczniów było obecnie w legowisku, czasem trudno mi było znaleźć moje rodzeństwo w tłumie. Lubiłam mówić dobranoc każdej z nich, zanim szłam spać. Powiedziałam już Mandarynce i Zimorodkowi.
— Tutaj — miauknęła zaspana Płotkowa Łapa cichutko. No tak, zazwyczaj tam spała. — Dobranoc — dodała, już przyzwyczajona do moich "wydziwiań".
— Dobranoc! — pisnęłam głośno w odpowiedzi. — Pchły na noc!
Po legowisku rozniosło się parę zmęczonych i rozdrażnionych jęków, zapewne od uczniów chcących już zasnąć, jednak byłam już cichutko i w końcu wszyscy zgodnie zasnęli, jako że kłócenie się ze mną zabrałoby im tylko jeszcze więcej snu. Hm, no i co, nie moja wina, że nie zaznali nigdy troski o drugiego kota! Ja bardzo lubiłam ten mój mały rytuał.
***
Trening szedł mi nie najgorzej, jeśli mogę sama tak powiedzieć. Razem z mentorem uczyłam się polować i walczyć, lubiłam go! Nie mógł też na mnie za bardzo narzekać, nawet jeśli często coś zapominałam, czy mieszałam, poprawiłam się zazwyczaj dość szybko. Wracaliśmy właśnie po zakopane wcześniej ciała zwierzyny (miałam po węchu sama je odnaleźć). Hm, ale co to za zapach? To nie wiewiórka, której szukałam... to inne koty!? Niedobrze! Ah, ale czuję znajomy zapach, więc nie ma się co martwić o intruzów. Zerknęłam za siebie i upewniłam się, że Pchli Nos nadal na mnie patrzy i pilnuje. Też nie wyglądał na zmartwionego, więc powinnam to zignorować, pewnie jakiś patrol czy coś. Jednak miałam w tej chwili jedną małą przewagę nad mentorem. Do niego przez gęstwinę lasu nie docierały przyciszone głosy kotów, (po których poznałam, że to członkowie mojej rodziny). Nadstawiłam uszu, skupiając się bardziej na podsłuchiwaniu niż tropieniu, byłam jednak za daleko, żeby usłyszeć cokolwiek wyraźnie. Zmarszczyłam nosek lekko rozczarowana. "Jesteś wścibska Algo, wracaj do treningu" pomyślałam, jednak, ah, to głos Płotki? Zerknęłam ponownie szybko za siebie w stronę białego kocura i pod pozorem nieradzenia sobie ze zlokalizowaniem martwej wiewiórki pod śniegiem, podreptałam z nosem przy ziemi bliżej głosów. Mam nadzieję, że nie zacznie się od tego jakaś plotka, że nie umiem węszyć, albo że się zachowuję jak pies... Mniejsza, nie to jest teraz ważne, podkradłam się nieco bliżej, jednak w połowie kroku usłyszałam krzyk Spienionego Nurtu. Coś się stało? Pchli Nos na pewno tego nie usłyszał, może to coś poważnego, nie ma czasu Algo! Zawahałam się przez parę bić serca, jednak ostatecznie zmartwienie wygrało i zaczęłam szybko przedzierać się przez śnieg i zarośla w stronę małego zgromadzenia grupki klanowiczów, z którego to nadal dobiegały podniesione głosy. Trochę mi to zajęło, ale gdy znalazłam się w końcu w zasięgu wzroku kotów, działo się tam niezłe zamieszanie. Ah, gdzie jest Płotka? Może mi się przewidziało? Nie, nie, jest tu jej mentorka... co to znaczy? Spieniony Nurt nie poświęciła mi jednak żadnej uwagi, ciskając nerwowo ogonem na boki, po czym raptem skierowała się w stronę obozu. Tuptająca Gęś stała obok z kamiennym wyrazem pyska, a Nimfia Łapa jeszcze nieco dalej, zasłonięta częściowo przez swoją mentorkę, jednak było widać, że ona również jest bardzo zestresowana. Co się tutaj stało?
— Ciociu — zaczęłam, jednak Pianka mnie chwilowo zignorowała. O nie, nie ma tak!
Zagrodziłam jej drogę swoim małym ciałkiem i z determinacją spojrzałam jej w oczy.
— Co się stało?! Nie pójdę sobie, jak nie odpowiesz! Gdzie jest Płotka?
W tej samej chwili dogonił mnie Pchli Nos, rozglądając się przez chwilę z małą dezorientacją po scenie.
— Płotkowa Łapa... Algowa Łapo, spokojnie, zaraz ją znajdziemy — próbowała wywinąć się ciocia. Nie kupuję tego! Tupnęłam łapką. — Pójdę do obozu po Kawczee Serce, dobrze? Dasz mi przejść?
— Nie! — krzyknęłam.
Pchli Nos szybko wślizgnął się obok, próbując oddalić mnie od cioci, natychmiast jednak wróciłam na miejsce.
— Algowa Łapo! Co ty wyrabiasz najlepszego? — zapytał lekko zirytowany.
Nie odpowiedziałam, nadal uparcie wpatrując się w liliową kotkę, która westchnęła w końcu.
— Twoja siostra... lekko się zdenerwowała, pokłóciła się z ciocią, ale to nieistotne, teraz musimy ją znaleźć, co byłoby niebezpieczne w pojedynkę.
Poczułam, jak robi mi się leciutko słabo. Oh, ja już wiem dobrze co się stało. Tuptająca Gęś była jednym z tych kotów, które traktowały moją siostrę źle, mimo, że ta niczym na to nie zasłużyła. Sierść mimowolnie zjeżyła mi się na karku ze złości. Teraz to przegięła, skoro skończyło się to aż tak źle, na pewno powiedziała jej coś okropnego. Płotki przez to nie ma. Płotka przez to została zraniona. Jest zimno i niebezpiecznie, co jeśli jej się coś stanie? Czarno-biała kotka nie zasługiwała na swój status zastępcy, skoro przez nią cierpią inne, bliskie mi koty w klanie. Mandarynka też nie zasługiwała na miano mojej rodziny, widziałam, jak czasami dokucza siostrze, nawet jeśli w odpowiedzi obrzucałam ją śniegiem, nic to nie dawało! Powinnam była więcej zrobić, to też moja wina. Muszę coś z tym zrobić teraz. Nie... co ja mogę zrobić? Ah, to wszystko przez te dwie czarno-białe, te...wstydzę się też mieć ten kolor futra! No, może nie aż tak, ale!
— Jak mogłaś!? — Poczułam, jak do oczu napływają mi łzy, gdy cisnęłam ostre spojrzenie w stronę zastępczyni. — Nie wybaczę ci tego, nie wybaczę! Mama też ci tego nigdy nie wybaczy!
Nie wiem co myślałam, raczej nic mądrego, ale pobiegłam w stronę starszej kocicy i z pyskiem wykrzywionym w grymasie rozpaczliwej złości rzuciłam się na nią, nie patrząc gdzie ani jak. Gąska odsunęła się ode mnie, również się krzywiąc, jednak moje pazury zaczepiły się w futro na jej boku, dając wyraźny dowód, że były one wyciągnięte. Gwałtownym ruchem zostały one z niego wyrwane, a ja przypadłam do ziemi w pozycji gotowej do ponownego ataku, machając agresywnie ogonem na boki. Zanim zdążyłabym zrobić coś znowu, poczułam jak inny kot łapie mnie za kark i odciąga. Pewnie dla mojego bezpieczeństwa, bardziej niż dla bezpieczeństwa Gąski. Ugh, skończę trening kiedyś, to jeszcze zobaczą! Będę najsilniejsza w klanie i niemili dręczyciele nie będą mogli robić, jak chcą! Już miałam otworzyć buzie, żeby splunąć jakąś obelgę w stronę dręczycielki, jednak nagle niespodziewanie ta zbliżyła się ponownie, szybko dając mi w pysk. Nie było to mocne uderzenie, jednak wystarczyło, żeby policzek mnie zapiekł, a niemiłe słowa utknęły niewypowiedziane. Opuściłam głowę w zaskoczeniu.
— Algowa Łapo, zawiodłam się na tobie kolejny raz. Ani ty, ani twoja matka nie zasługujecie na błogosławieństwo waszego koloru futra. Obyś nie podzieliła jej losu. — splunęła. — Idziemy, Nimfia Łapo — dodała bez emocji i oddaliła się, a wraz z nią jej wysoka uczennica... Ciekawe, co ona czuła, czemu była cicho?
Patrzyłam przez chwilę jak idzie, a za nią i ciocia Pianka, po czym odwróciłam się zrezygnowana. Zanim mój mentor zdążył mnie zganić, nie wytrzymałam i zaniosłam się w końcu donośnym płaczem.
[1083 słów]
[przyznano 22%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz