To był ten dzień. Dzień, na który Sówka czekała już od dawna. To dziś miała zostać uczennicą. To dziś mogła legalnie (kara za wybryki musiała być) opuścić żłobek i zostać wartościowym człowiekiem Owocowego Lasu. Zapoznała się ze wszystkim i postanowiła zostać zwiadowcą.
Przed ceremonią mama ułożyła jej futro, tata dawał jakieś wsparcie. Gdy lider wypowiadał słowa, nie mogła wytrzymać. Cała energia ją roznosiła. Czuła na swoim futrze wzrok innych kotów, niektóre się cieszyły, a niektóre chyba nie.
- Córka dziwadła zostaje uczennicą, ciekawe czy sobie poradzi - usłyszała szepty innych kotów.
- Czy da radę z tym zezem wspiąć się na jakiekolwiek drzewo?
- Zwiadowcy powinni mieć świetny wzrok, a ona? Czemu Agrest na to pozwolił?
Dam radę - powtarzała w myślach, dodając sobie otuchy. Po usłyszeniu szeptów, niektórych mieszkańców sadu, do jej głowy zaczęły zakradać się wątpliwości. Przecież ma zeza, jak niby da sobie radę? Po chwili jednak odrzuciła te myśli. Będę najlepszym zwiadowcą w całym sadzie! Jeszcze zobaczą! - pomyślała i spojrzała na lidera. Gdy tylko Agrest wypowiedział imię mentorki, Sówka podskoczyła i zetknęła się z nią nosem. Nie mogła się doczekać pierwszego treningu.
Reszta zebrania ją nie obchodziła. Wszystko wlatywało jednym uchem i prędko wychodziło drugim. Jej głową była zapełniona obrazami treningów i całą resztą, która czekała ją w najbliższej przyszłości. Gdy tylko zebranie się skończyło, zaczęła zadawać mentorce tysiąc pytać. Było ich za dużo by móc na wszystkie odpowiedzieć.
- Jestem Krucha, nie, tak, 42, zaraz i nie wiem - odpowiedziała kremowa, pręgowana kotka, uśmiechając się. Sówka wszystko kodowała w swojej małej głowie.
- Kiedy zaczniemy trening? - zapytała w końcu podekscytowana Sówka.
- Możemy pójść teraz, pokażę ci tereny - oznajmiła i razem wyszły z obozu.
Zwiedzanie zaczęły od Groty Strachu. Stały w bezpieczniej odległości od tej porzuconej i zniszczonej, drewnianej szopy. Kolejny na liście był Owocowy Lasek. Na prawie każdym drzewie siedziały małe ptaki. Krucha powiedziała, że to są jaskółki. Sówka podbiegła do każdej i obserwowała, co robi. Później była Upadła Gwiazda. Sówka zwiedziła każdy zakamarek tego miejsca, próbując znaleźć dobre kryjówki. Mijały kolejne drzewa i zatrzymały się przy Konającym Buku. Drzewo to tworzyło most prowadzący na drugą stronę rzeki. Uczennica wpatrywała się z przerażeniem w zimną wodę. Na każdy dźwięk wydany przez nią Sówka krzywiła się i wbijała pazury w ziemię.
- Wszystko dobrze? - zapytała po chwili Krucha.
- Jasne, możemy iść dalej?
Kotka pokiwała głową i ostrożnie przeszła przez spróchniałe drzewo. Uczennica poszła w jej ślady, ale o wiele za szybko, przez co zaczęła tracić równowagę na śliskiej korze. Wbiła pazury w drzewo, ale to nic nie dało, poczuła, że leci prosto w zimną otchłań. Na szczęście Krucha złapała ją i wciągnęła na suchy brzeg.
- Wszystko w porządku? Musisz być tutaj bardzo ostrożna, buk jest bardzo śliski.
Przerażona Sówka tylko pokiwała głową, podniosła się i poszła dalej za mentorką. Czemu woda taka jest? - zapytała w myślach. Dalej w głębi sadu było Rozlewisko. Błotnisty teren był bardzo rozległy, nie minęło sporo czasu, a kotki już miały całe łapy w brązowym błocie. Miękkie, jasne futro Kruchej szybko się ubrudziło i doprowadziło się do nieładu. W miarę szybko opuściły to miejcie i skierowały się w stronę Śmietniska, inaczej nazywanego Cmentarzem Potworów. Ta nazwa nieco zaciekawiła czekoladową kotkę, lecz gdy tam dotarły rozczarowała się. Zobaczyła wielką górę pełną opon i innych sprzętów dwunożnych, było tam tego całe mnóstwo! Sówka trochę pozwiedzała, ale jej uwagę przykuły liście, których nigdy nie widziała. Wzięła kilka z nich i ruszyły w drogę powrotną do obozu.
- Jutro też będzie trening? - zapytała swojej nowej mentorki, nie wypuszczając liści z pyska.
<Krucha?>
[przyznano 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz