Buraska uśmiechnęła się. Miała już to jako-tako ułożone w swojej głowie, oczywiście, że tak. To byłoby nie podobne do niej, gdyby nie wymyśliła jakiejś opcji b na taką ewentualność.
— Młody będzie miał "praktyki" — powiedziała spokojnie, jakby to miało wszystko wyjaśnić. Kompan przechylił łeb na bok, zdziwiony jej słowami. Praktyki? Niby w jaki sposób? O to wlaśnie zdawały się pytać jego zielone oczy, tak podobne do oczu jego brata i jego matki. Do oczu Ciernistej Łodygi. Do oczu dzieci, które miała wydać na świat. Kiedy Migotka była kociakiem, nie mogła nadziwić się podobieństwu Ciernistej do jej rodziny, ta jednak wybiła jej z głowy wszelkie domysły. Mama nigdy nie mówiła jej o ojcu, a ona nie naciskała. Ale gdyby to był Cień, na pewno by jej powiedziała... Dlatego się o to nie martwiła. Albo martwiła się o to wyjątkowo rzadko, jak na nią. — No wiesz — powróciła do swojego "ambitnego planu" — Brzoskwinia ma ucznia, co nie. Mojego brata. Pomyślałam, że Ziółko mógłby się czasem wybrać z nimi na trening i mu poasystować. Chyba nie będą mieli nic przeciwko temu. A jeśli będą, i tak kogoś mu znajdę. Już ja zadbam o to, aby dupsko mu się w ziemi nie zakorzeniło.
Jej przyjaciel zaśmiał się serdecznie, słysząc ostatnie zdanie buraski.
— Cała ty — powiedział z uśmiechem. — Chyba trochę współczuję temu biedakowi.
Cierń wzruszyła ogonem.
— Jest w dobrych łapach — powiedziała spokojnie, pewnie — kiedyś będzie świetnym wojownikiem. A jeśli nie, skurczybyk mnie popamięta.
To wywołało kolejną salwę śmiechu, utwierdzającą Burzę w fakcie, że nie ma się co martwić o swojego bratanka.
~*~
Padało. Nie. Lało jak scebra. Ciernista widziała, jak markotne były przez fakt, że nie mogły bawić się na dworze. Rozumiała obawy Pręgowanego Piórka, maluszki mogły się przeziębić. Ona sama dałaby jednak wszystko, aby wyjść teraz na deszczowy spacerek. Uwielbiała taką pogodę. Na swój sposób chłodne krople zarówno ją orzeźwiały, co uspokajały. Jej bebzol jednak wyrażał się jasno, a dzisiaj mówił "Nigdzie nie pójdziesz, gnido". A że wolała przypadkiem nie zacząć rodzić na zewnątrz i to w deszczu, ten jeden raz usłuchała. Jak się okazało, była to jej najmądrzejsza decyzja. Przekonała się o tym, kiedy pierwszy, silny skurcz przebiegł przez jej drobne ciało. Rozlał się po całej jej długości, promieniując niczym słońce w porze Zielonych Liści. Wzdrygnęła się, a z jej gardła wydobył się mimowolny pisk. Zaraz skurcz powrócił, ze wzdwojoną siłą. Jakby horda małych łapek rozsadzała ją od środka. Właściwe, w istocie tak było. Za trzecim razem nie wytrzymała. Pisnęła, przewracając się na plecy.
To zaalarmowało Pręgowane Piórko, która poderwała się i spojrzała na współlokatorkę.
— Ciernista Łodygo? — zapytała opiekuńczo, podchodząc do niej — wezwać Burzowe Serce?
Pręguska nie zdążyła jednak odpowiedzieć. Pliszka już doskoczyła do wyjścia, znajdując okazję do wyjścia na zewnątrz chociażby na moment.
— Ja to zrobię! — zawołała. A następnie pobiegła, nim Pręga zdążyła chociażby westchnąć. Na szczęście, pokierowała kroki swoich małych łapek bezpośrednio do medyka.
<Burzowe Serce? ^^>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz