Od Lecącej Łapy

 *Zgromadzenie*

Tuż przed zgromadzeniem zaszyła się gdzieś w cieniu, pazurami rwąc trawę i czując, jak szaleńczo bije jej serce ze strachu przed tym nieznanym wydarzeniem. Dużym zbiorowiskiem obcych. Nie chciała tam iść, nie chciała, tak bardzo nie miała na to odwagi. 

Skuloną i bujającą się lekko w przód i tył znalazła ją matka. Przypomniała o manierach i skarciła za zachowanie, a nim skończyła, były wzywane wraz z klanem do wyjścia.

Na miejscu nie dała jej czasu na zaaklimatyzowanie się w nowym otoczeniu (nie, żeby było to w ogóle możliwe) i wysłała w magiczną podróż podbijania serc obcych kotów. Gdy nawet nie potrafiła tego w swoim klanie.

Posłusznie weszła w tłum, siłą trzymając uszy postawione i ogon względnie wzniesiony, by nie ukazywać swojej nienormalności. Miała cichą nadzieję, że koty wyczują jej chorobę i nie będą się zbliżać; złość matki nie była może lepsza, ale nie była też gorsza niż zagrożenie kontaktu z nimi.

— Hej!

Zastygła, wyczuwając, że to było do niej. To się czuło. To spojrzenie na ciele. Jakby zawieszającym się ruchem spoglądnęła na niewiele starszego kocura. Był biały w łaty. Wyglądał jak każdy inny biało-kolorowy futrzak. Za parę zachodów słońca zapomni jak wyglądał.

— Cześć. — nie była pewna, czy powinna odpowiedzieć 'uczniowsko', czy 'dorośle', 'wojowniczo' więc wybrała pierwsze lepsze powitanie, panikując na przedłużającą się ciszę z jej strony.

— Co tak zamarłaś? Jestem przyjacielem. Pochodzę z Owocowego Lasu, a ty? — mówił miłym tonem. Jak mama, kiedy były wśród obcych. Odrobinę rozluźniła postawę na znajomy fragment.

— Um... Jestem z Klanu Nocy. Po sąsiedzku z wami.— wytłumaczyła głupio, pamiętając pokazanie jej terenów.

— Z klanu nocy? Naprawdę? Podobno wasz klan wymordował nasz, dawno, dawno temu i przez to musieliśmy się ukrywać wiele księżyców — Zdębiała, bo o tym nie wiedziała i głupio czuła się teraz przez przyznanie skąd jest.

— U-uh, nie wiem, nie żyłam wtedy? Widocznie mieli powód, by tak zrobić…

— Możliwe. — uśmiechnął się. — Nazywam się Krogulec. Nie chowam urazy. To były dawne dzieje. Chciałem tylko zobaczyć czy o tym wiesz. Niektórzy mogą ukrywać niechlubną historię przed młodymi.

—...Jasne? — mruknęła niezbyt przekonana, z widocznym dyskomfortem.

— A ty? Jak ci na imię? 

Mentalnie uderzyła się w pysk. 

— Lecąca Łapa. Miło mi. — dygnęła. Schemat. Lubiła schematy.

— Będziesz wojownikiem? Masz ten dziwny człon łapa. W zasadzie, po co go nadajecie? Nie lepiej mieć jedno imię?

— Człon łapa oznacza ucznia, czyli jeszcze nie skończyłam treningu. Zaczęłam go dopiero pół księżyca temu. Lubię nasze wojownicze imiona i to tradycja. — wyjaśniła spokojnie, broniąc klanu.

— A nie myli wam się? Mieć tak wiele imion? To musi być jakiś koszmar. A jakie macie jeszcze tradycje?

— Nie, niespecjalnie? To wam powinny się mylić imiona, skoro macie tylko jedno, a kotów o takim samym może być kilka.

— Nasze są proste. Wasze skomplikowane i się wciąż zmieniają. Raz jesteś tym, a raz czym innym. Nie ma u nas przypadków, gdzie imiona się powtarzają.

— No to na początku, tuż po mianowaniu ktoś może się pomylić z przyzwyczajenia i tyle. — wzruszyła ramionami.

— Słyszałem, że wasz klan żyje w wodzie. To prawda? Gdzie śpicie, gdy macie tam pełno wody?

— Nie żyjemy w wodzie, jesteśmy kotami, nie rybami. Przez nasze tereny przepływa rzeka.

— I żywicie się rybami? Pewnie dziwnie smakują. My jadamy myszy i czasem ptaki. 

Rówieśnik rozmawiał z nią jeszcze o swoim bracie, cierpiącym na jakąś chorobę, której nie znała. Nie była w stanie odmówić, gdy nalegał na znalezienie Muchomorzego Jadu, ale na szczęście ten zniknął jak ryba Jagodowego Gąszczu w czasie polowania nad rzeką i zielonooki wkrótce zostawił ją samą. Wśród tłumu. 

Miała ochotę płakać.

[przyznano 20%]