Od Świergoczącej Łapy CD. Postrzępionego Mrozu

— Aha! — Odpowiedział, zeskakując z powrotem na cztery łapy. — W końcu będę silny i szybki tak jak wszyscy inni w klanie! Będę mógł chodzić, badać nowe tereny, nowe koty, może nawet nowe klany! — Zawołał, wyraźnie rozmarzony. Nie przejmował się tym, że klany mają ściśle wyznaczone terytoria i nie bez powodu tak się stało. Nie do końca pojmował też różnice kulturowe, które pojawiały się między różnymi mieszkańcami tych lasów, ani dlaczego miałoby to stać mu na przeszkodzie. Skoro świat z małego domu stał się wielkim lasem to dlaczego nie mógłby stać się jeszcze większy?
— I gdzie jeszcze się wybierzesz? — spytała żartobliwie kotka.
— Przed siebie i jeszcze dalej! — odparł, papugując swojego ojca.
Chociaż rady i powiedzenia jego biologicznych rodziców dalece różniły się od klanowych zwyczajów, tak kociak nie potrafił ich już wyrzucić z głowy. Stały się integralną częścią jego osobowości i nawet jeśli wielu kotom wyda się to dziwne - taki właśnie był. Mały, głupiutki i żyjący nieco w swoim świecie, co często kończyło się uśmiechem politowania. Czy też szczerym śmiechem Postrzępionego Mrozu, która spoglądała na niego z rozbawieniem.
— A jak spotkasz rzekę?
— To ją przepłynę!
— Ach tak? A wiesz, jak się pływa?
— Nie… — Trzy litery wybrzmiały dłużej niż zwykle. — Ale podobno Klan Burzy? Klan Nocy? Jeden z nich jest na wyspach i jakoś musi z nich wypływać! Nawet kociaki. — Mądra myśl zaświtała w głowie malucha, który zaraz wypiął pierś i odważnie oświadczył. — Podobno chodzić też kiedyś nie potrafiłem, a się nauczyłem!
Przesadnie dumna mina rudzielca wyglądała komicznie, ale Postrzępiony Mróz postanowiła nie psuć marzeń młodzieńca. Zamiast tego szturchnęła go delikatnie nosem, uśmiechając się wciąż.
— Na pewno się nauczysz — wymruczała, a gdy Świergotek miał już wypowiedzieć słowa sprzeciwu, dodała. — Ale wszystko w swoim czasie. Na razie jednak nie możesz wychodzić z obozu, a w okolicy nie widzę też żadnej wody, w której mógłbyś ćwiczyć swoje sztuczki.
Niejako uspokojony Świergotek wyrzucił z siebie cichy pomruk aprobaty, zaraz jednak znów znajdując kolejny temat do rozmowy czy też do poskarżenia się starszej kotce.
— Nie ma wody, nie ma też niczego innego, a mało kto nas tutaj odwiedza — prychnął, łapami udeptując jej ogon. — Ty jesteś fajna, bo przychodzisz, ale tak to wszyscy ciągle marudzą, że mają swoje obowiązki. Albo podrzucają nam jakiegoś ptaka i nawet nie chcą się pochwalić, co to za ptak! — prychnął, święcie oburzony, a następnie bezceremonialnie ulokował się w jej ogonie. — Właśnie. Kogo Ty lubisz w klanie? Kto jest taki fajny jak Ty? — spytał, podwijając łapy pod siebie i spoglądając prosto w oczy kotki.

<Postrzępiony Mrozie?>

[409 słów]